Δ΄ Κυριακή νηστειών . Οσίου Ἰωάννου Σιναΐτου .

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 Ἅγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς

Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου.

Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία. Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία.

Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,… ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ; Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό;

Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!… Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του. Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

 Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της.

Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία.

Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν. Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα.

Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ.

Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη.

Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη! Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια.

Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)…

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου… ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν… καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις!

Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν… Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, … Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία.

Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία… Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι. Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα.

Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό…

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος… νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή : Ι. Μ. Τ. Προδρόμου Καρέα

25 Μαρτίου: Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

   Ἡ λειτουργικὴ παράδοση καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα τοποθετοῦν σὲ ἰδιαίτερη θέση τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ θεομητορικὲς ἑορτὲς πλουτίζουν τὴν λειτουργική μας ζωή, γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πάντοτε ἀτενίζει μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ σεβασμὸ τὴν μεσίτρια τοῦ οὐρανοῦ. Οἱ θεολογικοὶ λόγοι καὶ ὕμνοι στὴν Κυρία Θεοτόκο εἶναι σὲ τελευταία ἀνάλυση δοξολογία στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

    
   Τὸ μόνο ὄνομα τῆς Θεοτόκου, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, περιέχει ὅλο τὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας τῆς σωτηρίας, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἀποδεικνύεται ἔτσι ὅτι ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται στοὺς πιστοὺς ὡς ἡ κατ' ἐξοχὴν μάρτυς τοῦ γεγονότος, πὼς ὁ Θεὸς προσέλαβε πραγματικὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση, στὴν ὁποία ἄνοιξε τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Σωτηρία ποὺ ἀποβαίνει πραγματικότητα καὶ γεγονὸς ποὺ σημαίνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Σὲ μία ὁμιλία του ὁ Βασίλειος Σελευκείας σημειώνει χαρακτηριστικά: «Θεοτόκος ἐστί τε καὶ λέγεται. Ἄρα τίς ἐστι ταύτης ὑψηλοτέρα ὑπόθεσης;... ὡς γὰρ οὐκ ἔστιν εὔκολον νοεῖν τε καὶ φράζειν Θεόν, μᾶλλον δὲ καθάπαξ ἀδύνατον, οὕτως τὸ μέγα τῆς Θεοτόκου μυστήριον, καὶ διανοίας καὶ γλώττης ἐστὶν ἀνώτερον. Ἐπεὶ οὖν Θεὸν σαρκωθέντα τεκοῦσα Θεοτόκος ὀνομάζεται».

Τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου δὲν νοεῖται ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ὁ ὑγιὴς καρπὸς τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἡ καλύτερη προσφορὰ τῶν ἀνθρώπων στὸν Χριστό. Στὴν προσφορὰ ὅλης τῆς κτίσεως συμμετέχουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν Παναγία. Ὁ ἁγιογράφος, ὅταν ἁγιογραφεῖ στὴν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τὴν Πλατυτέρα, δὲν θέλει νὰ εἰκονίσει μόνο τὴν Παναγία, ἀλλὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία ποὺ ἔχει κέντρο της τὸν Χριστό. Ἡ Παναγία ἔγινε Ἐκκλησία καὶ γέννησε τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι ὁ Κύριος «ἐνανθρωπήσας σάρκα Ἐκκλησίας προσέλαβε». Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων συνδέει τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας, γι' αὐτὸ λέγει: «ὑμνοῦμεν τὴν ἀειπάρθενον Μαρίαν, δηλονότι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν».

Ἡ ἀναφορά, λοιπόν, στὴν Παρθένο Μαρία ὑπενθυμίζει τὴν χαρὰ τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Χριστό, γιατί ἐκείνη ὑπηρέτησε πιστὰ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Ἡ ἁγνὴ καὶ ἄσπιλη Παρθένος, ἡ πιστὴ καὶ ταπεινὴ κόρη τῆς Βηθλεέμ, μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ εὑρέθηκε ὡς «ἡ μόνη ἐν γυναιξὶ εὐλογημένη καὶ καλή». Αὐτὴν διάλεξε ὁ Οὐράνιος ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο».

Ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός μας, ποὺ πάντοτε φροντίζει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ εἶδε τὸ ἔργο ποὺ ἔπλασε μὲ τὰ χέρια Του νὰ εἶναι ὑπόδουλο στὸν διάβολο, θέλησε νὰ ἀποστείλει τὸν Υἱό Του τὸν Μονογενή, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ τὸ ἀπολυτρώσει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου. Ἐπειδὴ ὅμως, δὲν θέλησε νὰ τὸ μάθει, ὄχι μόνο ὁ Σατανᾶς, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιες οἱ οὐράνιες δυνάμεις, σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς Ἀρχαγγέλους, στὸν ἔνδοξο Γαβριὴλ ἐκμυστηρεύτηκε τὸ μυστήριο. Προοικονομεῖ δὲ ὅτι ἡ Ἁγία Παρθένος θὰ γεννήσει ἁγνὴ καὶ καθαρή, γιατί ἦταν ἄξια τέτοιου καλοῦ.

Ὅταν ὁ Θεὸς Πατέρας εὐδόκησε νὰ πραγματοποιήσει «τὸ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον», «τὸ μυστήριον τὸ κεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ τῶν γενεῶν», τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, γιὰ τὴν λύτρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, μόνο αὐτὴ δέχθηκε τὴν θεία ἀποκάλυψη τοῦ μυστηρίου καὶ κρίθηκε ἱκανὴ νὰ ὑπηρετήσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας.

Μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πίστη καὶ τὴ δογματική της διδασκαλία, ὁ Εὐαγγελισμὸς εἶναι τῆς «σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις». Ὁ Ἄγγελος ἀνακοινώνει καὶ εὐαγγελίζεται τὴν θεία βουλή. Ἀλλὰ ἡ Παρθένος δὲν σιωπᾶ. Ἀνταποκρίνεται στὴν θεία κλήση μὲ ταπείνωση καὶ πίστη: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου».

Ἡ θεία βουλὴ γίνεται δεκτὴ καὶ βρίσκει ἀνταπόκριση. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη ἀνταπόκριση εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς χρειάζεται σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἡ ὑπακοὴ τῆς Παναγίας ἀντισταθμίζει τὴν ἀνυπακοὴ τῆς Εὔας. Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ Παρθένος εἶναι ἡ δεύτερη Εὔα καὶ ὁ Υἱός της ὁ δεύτερος Ἀδάμ. Ὅπως ἡ Εὔα ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τὸν λόγο ἑνὸς ἀγγέλου, γιὰ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Θεὸ παραβαίνοντας τὸν λόγο Του, ἔτσι ἡ Παναγία δέχθηκε τὸν Εὐαγγελισμὸ ἀπὸ τὸν λόγο ἑνὸς Ἀγγέλου, ἔτσι ὥστε νὰ φέρει τὸν Θεὸ μέσα της, ὑπακούοντας στὸν λόγο Του.

«Διὰ τῆς Εὔας ὁ θάνατος, διὰ τῆς Μαρίας ἡ Ζωή», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος. Αὐτὴ ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ χαρούμενη ἀποδοχὴ τοῦ λυτρωτικοῦ σκοποῦ τοῦ Θεοῦ ἦταν μία πράξη ἐλευθερίας. Ἦταν ἐλευθερία ὑπακοῆς καὶ ὄχι πρωτοβουλία, ἐλευθερία ἀγάπης καὶ λατρείας, ταπεινώσεως καὶ ἐμπιστοσύνης.
Κατὰ τὶς ἡμέρες τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ὅταν ὁ Θεὸς ἐξέφερε τὸν ζωντανὸ καὶ παντοδύναμο λόγο Του «γενηθήτω», ὁ λόγος τοῦ Δημιουργοῦ παρήγαγε ἐντὸς τοῦ κόσμου τὰ ὄντα. Ἀλλὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ἡ ὁποία δὲν ἔχει τὴν ὅμοιά της ἀπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου, ὅταν ἡ θεία Μαρία προσέφερε τὸ σεμνὸ καὶ ὑπάκουο «Γένοιτο», ὁ λόγος τοῦ δημιουργήματος κατέβασε στὸν κόσμο τὸν Δημιουργό. Ἐδῶ ὁ Θεὸς καὶ πάλι προσφέρει τὸν λόγο Του: «Θὰ συλλάβεις, θὰ γεννήσεις υἱὸ καὶ θὰ τὸν ὀνομάσεις Ἰησοῦ. Αὐτὸς θὰ γίνει μέγας καὶ θὰ ὀνομαστεῖ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου. Σὲ αὐτὸν θὰ δώσει ὁ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνο τοῦ Δαυΐδ, τοῦ προπάτορά Του. Θὰ βασιλεύσει γιὰ πάντα στοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰακὼβ καὶ ἡ βασιλεία Του δὲν θὰ ἔχει τέλος».

Ἡ Θεοτόκος ἀποδέχεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι τόσο θαυμαστό. Αὐτὴ ἡ ὑπακοὴ εἶναι ἡ μεγαλειώδης δύναμη, εἶναι ἡ καθαρὴ καὶ τέλεια ἀφοσίωση τῆς Μαρίας στὸν Θεό, ἀφοσίωση τῆς θελήσεώς της, τῆς σκέψεώς της, τῆς ψυχῆς της καὶ τῆς ὅλης ὑπάρξεώς της καὶ ὅλων τῶν δυνάμεών της, ὅλων τῶν πράξεών της, τῶν ἐλπίδων της καὶ τῶν προσδοκιῶν της.

Οἱ ἀρχὲς τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ δὲν εἶναι ἐπακριβῶς γνωστές. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκτισε στὴ Ναζαρὲτ βασιλική, στὴν ὁποία περιλαμβανόταν κατὰ παράδοση ὁ οἶκος τῆς Θεοτόκου, ὅπου αὐτὴ δέχθηκε τὸν Εὐαγγελισμό, ἐπέδρασε ἴσως στὴ σύσταση τοπικῆς ἑορτῆς.

Οἱ πρῶτες μαρτυρίες περὶ αὐτῆς εὑρίσκονται στὸν Ἅγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸ 430 μ.Χ. καὶ στὸ Πασχάλιον Χρονικὸν (624 μ.Χ.), ὅπου χαρακτηρίζεται ὡς συσταθεῖσα στὶς 25 Μαρτίου ἀπὸ τοὺς θεοφόρους δασκάλους.

Ἡ μεγαλοπρεπὴς πανήγυρη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἐτελεῖτο ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς στὸ ναὸ τῶν Χαλκοπρατείων, ὅπου παρίσταντο καὶ οἱ αὐτοκράτορες. Κατὰ τὸν 15ο αἰῶνα μ.Χ. ἡ Πανυχίδα ἐτελεῖτο στὸ παλάτι.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'.
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἷός του Θεοῦ, υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ'. Αὐτόμελον.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον
Ἵνα κράζω σοι, χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ'. Αὐτόμελον.
Τὸν ὁμοούσιον Πατρὶ καὶ θείῳ Πνεύματι
Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ Ἁγνὴ συνέλαβες
Τῇ τοῦ Πνεύματος ἐλεύσει τοῦ Παναγίου
Εἰς ἀνάπλασιν βροτείου γένους Ἄχραντε,
Ἀρχαγγέλου σοι φωνὴν κοσμοχαρμόσυνον
Ἐκβοήσαντος, χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Μεγαλυνάριον.
Νῦν εὐαγγελίζεται Γαβριήλ, τὸ χαῖρε κραυγάζων, μετὰ δέους τῇ Μαριάμ. Ὢ τοῦ ξένου τρόπου, ἐν μήτρᾳ γὰρ ἀχράντῳ, συνείληπται ὁ Πλάστης, σώζων ὃν ἔπλασε.

ΠΗΓΗ: ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Αναδημοσίευση από τήν ιστοσελίδα '' Όρθρος '' .

 

 

Εθνική καί Χριστιανική η επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821 . Αναίρεση αχριστερών ( ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ ).

 

Ο κύριος Δημήτρης Σταθακόπουλος απαντά στους ‘προοδευτικούς’ υβριστές της Ελληνικής Ιστορίας.

Δημήτρης Σταθακόπουλος, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Διδάκτορ Οθωμανικής Ιστορίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Μουσικολόγος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου των Απογόνων Αγωνιστών κ.α.

Από εκπομπή που προβλήθηκε στην Ελληνική Τηλεόραση.

***

Κώστας Χαρδαβέλλας: Αυτοί που θέλουν να απαξιώσουν αυτό το γεγονός, λένε ότι δεν υπάρχουνε ιστορικά στοιχεία ή υπάρχουνε αμφιλεγόμενα ιστορικά στοιχεία για την 25η Μαρτίου του 1821.

Δημήτρης Σταθακόπουλος: Η «πολεμική» αν θέλετε σε εισαγωγικά, ξεκίνησε πριν κάμποσα χρόνια, ξεκινώντας καταρχάς ότι η επανάσταση αφορίστηκε από τον Γρηγόριο τον Ε, επομένως η Εκκλησία δεν ήτανε μαζί.

Εδώ πέρα όμως, έχουμε τον Αχμέτ Σεβντέτ Πασά (Ahmet Cevdet Pasha) που είναι ο αντίστοιχος Παπαρρηγόπουλος των Οθωμανών ο οποίος τους διαψεύδει. Διότι μέσα εδώ ο Αχμέτ Σεβντέτ Πασά, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον Νικηφόρο Μοσχόπουλο, λέει ότι ο λόγος για τον οποίον κρεμάστηκε ο Γρηγόριος ο Ε είναι διότι ήταν μυστικός αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης, ότι έκανε ψεύτικο αφορισμό. Δηλαδή έκανε αφορισμό αλλά ψεύτικο. Γιατί; Για να τους ρίξει στάχτη στα μάτια για να γλιτώσει 20 χιλιάδες Έλληνες τουλάχιστον από σφαγή άμεση στην Κωνσταντινούπολη.

Και, μέσα εδώ επαληθεύονται τα γεγονότα των Καλαβρύτων και της Αγίας Λαύρας. Αχμέτ Σεβντέτ Πασά. Είδαμε ολόκληρο αφιέρωμα εκπομπής το 2011, δέκα επεισόδια, δεν αναφέρθηκε. Δηλαδή μιλάμε για το 1821 σε γνωστό κανάλι και δεν αναφέρουμε τον Αχμέτ Σεβντέτ Πασά. Πρώτη πηγή.

Δεύτερον. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν ήταν ποτέ στην Αγία Λαύρα.

Αυτά είναι τα απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Τους διαψεύδει οικτρά ο ίδιος. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήτανε δέκα μέρες στην Αγία Λαύρα. Πηγαίνοντας για την Τρίπολη προφασίστηκε ότι δεν μπορεί να πάει γιατί τον έπιασε ποδάγρα, του ανέβηκε το ουρικό οξύ. Δεν μπορούσε να πάει καβάλα στο άλογο και λέει θα μείνω στην Αγία Λαύρα που τα μοναστήρια την εποχή εκείνη έπαιζαν και το ρόλο του ξενοδοχείου, ήταν χάνια. Εκεί πέρα λοιπόν, βρέθηκε με Λόντο, Ζαίμη, Πετιμαζάδες, Χαραλάμπη, όλους της Βορείου Πελοποννήσου και είπανε ότι θα ξεκινήσουμε την επανάσταση.

Η δε ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου του Αγίου Αλεξίου γιατί εκεί πέρα βρίσκεται η κάρα του Αγίου Αλεξίου, στην Αγία Λαύρα. Τότε έγινε η ορκωμοσία. Βρισκόταν δυόμιση χιλιάδες κόσμος για να προσκυνήσει την κάρα του Αγίου Αλεξίου και όχι γιατί ήξεραν ότι θα πάνε σε επανάσταση οι άνθρωποι.

Αργότερα στις 21 Μαρτίου απελευθερώθησαν τα Καλάβρυτα και φεύγει ο Γερμανός και έτσι βρίσκεται στην Πάτρα 23, 24, 25 Μαρτίου. Και λένε δεν ήτανε στην Αγία Λαύρα 25 Μαρτίου .. Βεβαίως και δεν ήταν, ήτανε νωρίτερα δέκα ημέρες και 25 ήτανε στην Πάτρα.

Ένα άλλο θέμα είναι, που ξεκίνησε η Επανάσταση.

Λοιπόν η Επανάσταση ήταν προετοιμασία της Φιλικής Εταιρείας και έχουμε τρεις στρατιωτικές ορκωμοσίες την ίδια μέρα του Αγίου Αλεξίου, είναι ο Άγιος της Ελληνικής Επανάστασης.

Πού; Βουκουρέστι – Υψηλάντης, Αγία Λαύρα – Παλαιών Πατρών Γερμανός και η Βόρεια Πελοπόννησος και 17 Μαρτίου Αρεόπολη Μάνης. 22 Μαρτίου στην Καλαμάτα, 21 είπαμε στα Καλάβρυτα, 23, 24, 25 Αίγιο, Πάτρα και όλες οι μεγάλες πόλεις.

Γίνεται κάτι 24, 25 Μαρτίου που μας λένε όλοι ότι δεν έχει γίνει τίποτε;

Βεβαίως. Αυτό το βιβλίο για όσους ξέρουν τούρκικα, γιατί πολλοί έχουνε γνώμη αλλά χωρίς γνώση στην Ελλάδα, επειδή ξέρω τούρκικα λέγεται Mora Turkleri και σημαίνει οι Μωραΐτες Τούρκοι. Ένας σύγχρονος Τούρκος ιστορικός, ο Αλί Φουάτ Ορένκ (Ali Fuat Orenc), μας λέει όλα τα γεγονότα που οι δικοί μας πάνε να αμφισβητήσουν.

Τί λέει λοιπόν; Ότι κύριοι στις 24, 25, 26 Μαρτίου, οι Έλληνες βρεθήκανε με την Μεσσηνιακή Γερουσία στην Καλαμάτα και το Αχαϊκό Διευθυντήριο στην Πάτρα και έδωσαν τις δηλώσεις, declarations λέγονται, όπου δηλώνουν στις ξένες δυνάμεις ότι κάνουν self-determination. Τί σημαίνει αυτό; Αυτοδιάθεση.

Γιατί υπήρχε λόγος να εξηγήσουν στις ξένες δυνάμεις, 24,25,26 Μαρτίου, ότι κάνουν αγώνα αυτοδιάθεσης, ανεξαρτησίας, και όχι πλιάτσικο;

Διότι εάν θεωρούσαν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, η Ιερά Συμμαχία, ότι η επανάσταση είναι καρμποναρικού τύπου, ταξική δηλαδή, θα έστελναν στρατεύματα συμμαχικά υπέρ του Σουλτάνου κατά των Ελλήνων επαναστατών.

Πού το είχανε κάνει; Στην Ιταλία και στην Ισπανία.

Ποιός τους απέτρεψε; Ο Καποδίστριας.

Άρα λοιπόν, 25 Μαρτίου θέλανε μεν να γίνει η επανάσταση, τους πρόλαβαν τα γεγονότα, και το 1838, να κάτσουνε να το διαβάσουνε αυτοί που έχουνε γνώμη χωρίς γνώση, τι έγινε; Φωνάζει ο Όθων τους ζωντανούς αγωνιστές του ’21, Κολοκοτρώνης ζούσε, Μακρυγιάννης ζούσε, Πλαπούτας ζούσε.. Τους λέει κύριοι, ποιά θα είναι η Εθνική Επέτειος της Ελλάδος όπως έχει η Γαλλία, η Αμερική; Λένε 25η Μαρτίου, διότι όλα τα επιμέρους γεγονότα, της Μάνης, της Καλαμάτας, των Καλαβρύτων, της Πάτρας, του Αιγίου, της Ρούμελης, των νησιών, τα πάντα, τα μαζεύουμε σε μία ημερομηνία.

Φτιάξαμε ολόκληρο βιβλίο με τον Όμιλο, «Τα ημαρτημένα». «Τα ημαρτημένα» σημαίνει τα άστοχα, δηλαδή επισημάναμε τις αστοχίες αυτών που σήμερα έχουν γνώμη χωρίς γνώση όπως θα ΄λεγε ο Πλάτων στον Πρωταγόρα και εμείς ζητούμε, ως Όμιλος, την Αριστοτελική μεσότητα για να μην γίνεται ύβρις καθ’ υπερβολήν ή κατ’ έλλειψιν. Τόσο απλά.

Βογιατζής Αντώνιος: Μετέχω στην Εταιρεία Μελέτης Έργου Ιωάννου Καποδίστρια, είμαι Γενικός Γραμματεύς εκεί. Έχουμε υπό έκδοσιν ανέκδοτα σημειώματα, αλληλογραφία και επιστολές προς τον γραμματέα του Καποδίστρια με το οποίο αποδεικνύεται αυτό που είπε ο κύριος Σταθακόπουλος.

Κώστας Χαρδαβέλλας: Ο κύριος Πλαπούτας έχει στα χέρια του από την αρχή που ξεκίνησε η εκπομπή ένα κάδρο, με ένα κείμενο, ένα χειρόγραφο. Θέλω να μας πει, τι είναι αυτό το χειρόγραφο που κρατάτε στα χέρια σας με τόση έτσι προσοχή.

κ. Πλαπούτας: Δεν είναι προσοχή, είναι το ειδικό βάρος αυτού που περιέχει το κάδρο. Είναι η πρώτη διακήρυξη της Επανάστασης η οποία έγινε στην Αγία Λαύρα στις 26 Μαρτίου του 1821. Το απηύθυναν στον Εκλαμπρότατο Κόνσολα της Μεγάλης Βρεττανίας. Ήταν η πρώτη επισημοποίηση της Επανάστασης και ξεκινάει, «Ημείς το ελληνικόν έθνος των χριστιανών ...»

«Το ελληνικόν έθνος». Προσέξτε, έχει σημασία. ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΕΘΝΟΣ, ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΘΝΟΥΣ. Θα πει ο κύριος Σταθακόπουλος μετά τι σημαίνει γέννηση και τι αναγέννηση. Είναι λοιπόν η αναγέννηση του ελληνικού έθνους και το υπογράφουν μεταξύ άλλων, ο Ζαΐμης, ο Λόντος .. ο Παλαιών Πατρών Γερμανός που κήρυξε την Επανάσταση στην Αγία Λαύρα και εκεί οριοθετήθηκε και θεσμοθετήθηκε και αυτό είναι και το ντοκουμέντο.

Κώστας Χαρδαβέλλας: Αυτό το κείμενο το έχει γράψει ποιός;

κ. Πλαπούτας: Το έγραψαν οι προεστοί, αυτοί που συναποφάσισαν και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ο οποίος κήρυξε την Επανάσταση.

Κώστας Χαρδαβέλλας: Είναι του Ομίλου αυτό το .. 

κ. Πλαπούτας: Όχι, είναι στας χείρας του κυρίου Ζαΐμη και μου εμπιστεύθηκε να το εμφανίσω εδώ.

Κώστας Χαρδαβέλλας: Είναι συγκλονιστικό. Είναι στα αρχεία της οικογενείας. Είναι φοβερό κείμενο. Καταπληκτικό, είναι συγκλονιστικό. Είναι ένα από τα πιο ιστορικά κείμενα και χειρόγραφα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας αυτό που βλέπετε. Είναι από τα πιο ιστορικά κείμενα διότι είναι αυτό το κείμενο που ενημερώνει τους .. προξένους ότι ξεκινάει η Επανάσταση των Ελλήνων. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το ντοκουμέντο που μας φέρατε.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

Σχετικό: Η άρση του αφορισμού της Επανάστασης του 1821 από τον Γρηγόριο τον Ε΄ (4 Απριλίου 1821)

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς μιλά για τον Οικουμενισμό .

 

Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη.

Ο σύγχρονος «διάλογος της αγάπης», ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β’ Θεσ. 2:13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους «αγάπης της αληθείας» (Β’ Θεσ. 2:10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα.

Ας μην απατόμαστε. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον «πατέρα του ψεύδους», τον Διάβολο, «ότι ψεύστης εστι και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8:44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην «αλήθεια» τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει «διάλογος της αγάπης» χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι «η αγάπη ανυπόκριτος» (Ρωμ. 12:9).

Μόνο μέσα στην Εκκλησία, στο μοναδικό αυτό Παμμυστήριο του Χριστού, μπορεί να γίνει λόγος περί των Μυστηρίων. Διότι η Εκκλησία η Ορθόδοξη, ως το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριο των Μυστηρίων και όχι το αντίθετο. Τα Μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται υπεράνω της Εκκλησίας ούτε να θεωρούνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό τον λόγο, σύμφωνα προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και σύμφωνα προς ολόκληρη την ορθόδοξη Παράδοση, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξη άλλων μυστηρίων έξω από αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, εωσότου κανείς προσέλθει με τη μετάνοια από την αιρετική «εκκλησία», δηλαδή ψευτοεκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

Όσο όμως μένει κανείς έξω από την Εκκλησία, μη ενωμένος με αυτήν με τη μετάνοια, μέχρι τότε είναι αυτός για την Εκκλησία αιρετικός και αναπόφευκτα βρίσκεται εκτός τής σωτηριώδους Κοινωνίας. Διότι «ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, ή ποια κοινωνία το φως με το σκοτάδι;» (Β’ Κορ. 6:14)

Πηγή : Κοινωνία Ορθοδοξίας 

Ο Τίμιος Σταυρός .

Φωτό : Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου 



 

“Ἐξ αἰῶνος γάρ καί ἀπό γενεῶν ἐν σταυρῶ καί θανάτῳ

 πατεῖται ἡ τρίβος Αὐτοῦ  (Ἰσαάκ Σῦρος)

Ἦχος πλ. α΄-Χαίροις ἀσκητικῶν

“Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τὸ τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· δι᾿ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ φθορὰ καὶ κατήργηται, καὶ κατεπόθη, τοῦ θανάτου ἡ δύναμις, καὶ ὑψώθημεν, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐράνια. Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος”.                                                      

 

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ.
Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.

Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;

Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.

Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.

Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.

Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.

Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».

Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή, γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου του! …

Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Φιλιππησίους 13

Μακάριε, πραγματικά, καὶ ζωοποιὲ Σταυρὲ τοῦ Σωτῆρος, τὸν μὲν θάνατο κατενίκησες, τὸν δὲ διάβολο, πού κυριαρχοῦσε σ’ αὐτόν, ἐξαφάνισες.

Θεῖε Λόγε, καὶ πραγματικὴ σοφία τοῦ Πατέρα· Σὺ ἀποκάλυψες τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τοῦ παμπόνηρου ἐχθροῦ, καὶ ξεγύμνωσες τήν κρυμμένη κακία του, ὥστε καὶ μεῖς τώρα νὰ λέμε «ὅτι δὲν ἁγνοοῦμε τά σχέδιά του» (Β΄ Κορ. 2, 11).

Φιλάνθρωπε καὶ ἀγαθὲ Δέσποτα· Σὺ μᾶς ἀπηλευθέρωσες ἀπό τήν αἰχμαλωσία, ἐνῶ ἤμασταν ὑποδουλωμένοι στὴν ἁμαρτία· Σύ Κύριε, μέ τό δικό σου θάνατο, μᾶς ἐλευθέρωσες. Διότι γνωρίζουμε, ὅτι ἐλευθερωθήκαμε πλέον ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Πραγματικὲ εἰρηνοποιὲ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ· Σὺ μᾶς χάρισες πάλι τὴν υἱοθεσία, καὶ ἀφοῦ μᾶς συμφιλίωσες μὲ τὸν Πατέρα σου, κατάργησες τὴν ἔχθρα πού ὑπῆρχε μέσα στὴ σάρκα μας.

Πλούσιε Σωτὴρ καὶ πραγματικὲ Βασιλιᾶ· Σύ πού ἔγινες πτωχὸς γιά νὰ πλουτήσουμε ἐμεῖς μέ τή δική σου πτωχεία, μᾶς χάρισες τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Κτίστη καὶ Δημιουργὲ τῶν πάντων, Λόγε τοῦ Πατρός· Σὺ μᾶς κέρδισες καί μᾶς ἔκανες πάλι δικούς Σου, ἀφοῦ εἴμαστε δικά σου δημιουργήματα, «κτισθέντες γιά ἔργα ἀγαθά».

Φῶς ἀληθινὸν καὶ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός· Σὺ μᾶς κατεφώτισες ἐνῶ βρισκόμασταν στὸ σκοτάδι, καὶ μᾶς χειραγώγησες σάν τυφλούς ὁδηγώντας μας πάλι στὸ φῶς.

Μορφὴ καὶ εἰκόνα πραγματικὴ τοῦ Πατρός· Σὺ μᾶς ἔδωσες μορφή, ἐνῶ εἴχαμε ἀμαυρωθεῖ, καὶ μᾶς χάρισες πάλι τὸ κατ’ εἰκόνα.

Θεὲ Λόγε καὶ ἀληθινὴ ζωή· Σὺ μᾶς ζωοποίησες, ἐνῶ εἴχαμε πεθάνει, καὶ μᾶς ἀνακαίνισες ἀπό τή φθορά, ἐνδύοντάς μας τὴν ἀφθαρσία.

Ἀληθινὴ δύναμη, βραχίωνα καὶ δεξιὰ τοῦ Πατρός· Σὺ κατέλυσες τίς ὠδῖνες τοῦ θανάτου, καί, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, Σύ συνέτριψες χάλκινες θύρες, καὶ ἔσπασες τούς σιδηρένιους μοχλούς.

Σὺ καὶ τὸν δράκοντα, τὸν ὄφι, τὸ διάβολο καθήλωσες γύρω ἀπὸ τὸ τρόπαιο τοῦ Σταυροῦ μὲ ἄγκιστρο τὸν ἄνθρωπο.

Μέγας Ἀθανάσιος

Πηγή : Ι. Μ. Τ. Προδρόμου Καρέα

Ο Σταυρός Τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού .

Γιὰ νὰ ἀκολουθήσει κάποιος τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ ἄρει τὸν σταυρό του. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ συνίσταται ἀπὸ τὰ παθήματά Του, τὶς ἀποδοκιμασίες καὶ τὸ θάνατο. Ἔχοντας ὑπομείνει μόνος τὰ πάντα γιὰ χάρη μας, ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ ζητᾶ ἀπὸ τὸν καθένα μας νὰ τὰ ὑπομείνει ὅλα αὐτὰ γιὰ Ἐκεῖνον. Ὅμως, γιὰ νὰ μὴ συντριβοῦμε ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ φορτίου Του, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ τὸν Ἴδιο τὸν εἶδαν τόσο ἀδύναμο, δέν ἄφησε ἐπάνω μας τὸν δικό Του μέγα Σταυρό, ἀλλὰ ἔδωσε ἐντολή στὸν καθένα μας νὰ ἀναλάβει τὸν δικό του σταυρό, νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνει τόσα παθήματα καὶ δοκιμασίες, ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικές, ὅσα ἡ καθαρτήρια, ἐξαγνιστικὴ καὶ ταυτοχρόνως ἐλεήμων θέληση τῆς θείας Πρόνοιας, πού κυβερνᾶ τὰ πάντα, μπορεῖ νὰ ἐπιλέξει γιὰ νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ.

Εἶναι λοιπὸν τοῦτο ἀναπόφευκτο; θὰ ἀναφωνήσουν μερικὲς ἐξασθενημένες ψυχές.

Εἰρηνεύετε. Ἐὰν ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἦταν ἀναμάρτητος καὶ παντοδύναμος, «ἔπρεπε νὰ πάθει», ὥστε νὰ μπορέσει «νὰ εἰσέλθει στὴν δόξα Του», τότε πῶς μποροῦμε ἐμεῖς, κηλιδωμένοι καὶ ἀδύναμοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὴ τὴν δόξα, χωρὶς νὰ καθαριστοῦμε ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ νὰ ἐνδυναμωθοῦμε ἀπὸ τὰ παθήματα; Διότι τί κατοικεῖ σὲ μᾶς τώρα; Ἐὰν τὴν ἐξομολόγησή μας τὴν ἐμποδίζει ἡ φιλαυτία, ἂς ἐπικαλεστοῦμε τὴν ἐνοχή μας μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: «Οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ’ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν». Σὲ μᾶς κατοικεῖ, ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ὁ παλαιὸς Ἀδάμ, μὲ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἡδονές του. ΙΙῶς μποροῦμε λοιπὸν νὰ τὸν ἀπεκδυθοῦμε, καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν νέον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν προσδοκιῶν μας; Ὄχι, λέγω, ὄχι χωρὶς παθήματα, κι ἀκόμη, ὄχι χωρὶς θάνατο.

Πρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὸν σταυρό μας ὄχι μόνο γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε τὸν καλὸν ἀγώνα, ἀλλά γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐντελῶς πιὰ στὸ τέλος νὰ σταυρώσουμε τὴν σάρκα  «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις», νὰ νεκρώσουμε  «τὰ μέλη ἡμῶν τὰ ἐπί τῆς γῆς», νὰ πεθάνουμε, μυστικά, διότι «ἡ ζωὴ ἡμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ».

Τέτοια εἶναι, ὢ Χριστιανοί, ἡ διδασκαλία τοῦ Σταυροῦ, διδασκαλία τόσο ἀναγκαία καὶ θεμελιώδης στὸν Χριστιανισμό, πού ἡ Ἐκκλησία, μὴ ὄντας εὐχαριστημένη μὲ τὸ νὰ τὴν διακηρύσσει συχνὰ μὲ λόγια, ἀκόμη πιὸ συχνά μᾶς τὴν παρουσιάζει μὲ σύμβολα καὶ σημεῖα. Μὲ τὸ ἴδιο τὸ βάπτισμά μας, βάζει ἐπάνω μας τὴν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ. Σὲ κάθε προσευχὴ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ὅπως καὶ τώρα, τὸν παρουσιάζει ἐπίσημα πρὸς λατρεία καὶ ἱερὸ χαιρετισμό.

Ἂς εἴμαστε προσεκτικοί, ἂς ἀποδεχτοῦμε αὐτὴ τὴν ἐντολή, ὄχι σὰν ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη, ἀλλὰ σὰν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ἴδιου τοῦ σταυρωθέντος Σωτήρα μας: «ἂς ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας, καὶ αἴροντες τὸν σταυρό μας, ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε». Ἀμήν.

Ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας

Πηγή : Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου

 

 

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς '' Τό Ευαγγέλιο κηρύχτηκε σέ όλον τόν κόσμο ''.

   Λόγος  τού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, '' είς τήν ΙΔ΄ Κυριακή τού ευαγγελιστού Ματθαίου '', όπου αποδεικνύει μέ ατράνταχτα επιχειρήματα πώς τό ευαγγέλιο εκηρύχθη από τούς Αγίους Αποστόλους είς όλα τά έθνη , σέ πολλά έξ αυτών διά ζώσης, ενώ στά υπόλοιπα μέ τίς καθολικές τούς επιστολές :

 

« Θά είπω πρώτα πρός τήν αγάπην σάς τά τελευταία λόγια τής αναγινωσκομένης σήμερα παραβολής Τού Κυρίου , ότι « πολλοὶ εἰσιν κλητοὶ ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. ».( Ματθ. κβ΄ 15 )Διότι αυτό δεικνύει καί ο Κύριος μέ όλην τήν παραβολήν , ώστε νά προσπαθήσωμε εμείς νά μήν είμεθα απλώς από τούς κλητούς , αλλά από τούς εκλεκτούς . Επειδή όποιος δέν είναι από τούς εκλεκτούς , αλλά μόνον από τούς κλητούς , όχι μόνον εκπίπτει από τό Ανέσπερον Φώς , αλλά καί εξάγεται πρός τό σκότος τό εξώτερον καί αφού τού δεθούν τά χέρια , επειδή δέν εργάσθησαν τά έργα Τού Θεού καί τά πόδια , επειδή δέν έτρεξαν πρός Τόν Θεόν , παραδίδεται στόν κλαυθμόν καί τόν βρυγμόν τών οδόντων .

Θά απορούσε κανείς κάτ΄ αρχήν πώς ο Κύριος είπε ότι οι κλητοί είναι πολλοί , όχι όμως όλοι οί άνθρωποι· διότι εάν δέν είχαν κληθεί όλοι , δέν θά ήταν δίκαιο νά εκπέσουν από τά επηγγελμένα αγαθά όσοι δέν προσεκλήθησαν , καί νά λάβουν τήν πείρα τών ηπειλημένων βασάνων· άν είχαν κληθεί δέν αποδοκιμάσθησαν δικαίως· δέν είναι όμως αλήθεια τό ότι δέν εκλήθησαν . Διότι καθώς Ο Κύριος ανελαμβάνετο στόν ουρανόν μετά τήν έκ νεκρών Ανάστασιν , είπε πρός τούς μαθητάς Τού : « Πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. »( Μάρκ. ιστ΄ 15 ) καί « μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό Ὅνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· »( Ματθ. Κη΄ 19 ). Καί ότι αυτό πού προσετάχθησαν οί μαθηταί , τό επραγματοποίησαν , είναι ικανός νά τό παραστήσει ο μέγας Παύλος· διότι λέγει : « μή οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε ( καί βέβαια διότι ) εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ῥήματα αὐτῶν. ».( Ρωμ. Ι΄ 18 ), δηλαδή τών Αποστόλων . Ώστε  ό λ ο ι  εκλήθησαν , καί  δ ι κ α ί ω ς  θά τιμωρηθούν εκείνοι πού δέν προσήλθαν στήν  π ί σ τ η  . » ( Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τού Παλαμά , “ λόγος είς τήν παραβολήν τήν καλούσαν είς τούς γάμους τού υιού ”. Ε.Π.Ε. Τόμ. 10 σελ. 554 ).

Άς τό ακούσουν αυτό οί υποστηρικτές τής αιρέσεως τής εργοσωτηρίας, οί οποίοι κηρύττουν πώς, δήθεν, δέν εκηρύχθη τό ευαγγέλιο είς όλον τόν κόσμον !!!

Β΄ Κυριακή τών νηστειών - Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά .

Σέ ἕναν ἀπό τους Ψαλμούς διαβάζουμε τόν παρακάτω στίχο· «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν, ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι..» (Ψαλμ. 125, 5)12. ῎Αν στίς ἑβδομάδες τῆς προετοιμασίας πού πέρασαν, ἀντικρύσαμε νά καθρεφτίζεται στίς παραβολές ὅ,τι εἶναι ἄσχημο καί ἀνάξιο γιά μᾶς, ἄν σταθήκαμε μπροστά στό κριτήριο τῆς συνειδήσεώς μας καί τοῦ Θεοῦ, τότε ὄντως ἔχουμε σπείρει τή σωτηρία μας ἐν δάκρυσι. Καί ὅμως, ὑπάρχει ἀκόμη χρόνος, διότι ἀκόμη κι ὅταν μπαίνουμε στόν καιρό τῆς συγκομιδῆς, ὁ Θεός μᾶς δίνει ἕνα περιθώριο· προχωρώντας πρός τή Βασιλεία, πρός τήν ῾Ημέρα τῆς ᾿Αναστάσεως, μποροῦμε ἀκόμη, κάθε στιγμή, μέ τήν προοπτική τῆς σωτηρίας, ἐνώπιον τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ, νά στρεφόμαστε πρός αὐτόν μέ εὐγνωμοσύνη καί συντριβή μαζί καί νά λέμε, «῎Οχι, Κύριε! Μπορεῖ νά εἶμαι ὁ ἐργάτης τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, ἀλλά δέξου με, ὅπως τό ἔχεις ὑποσχεθεῖ!».

Τήν περασμένη Κυριακή ἑορτάσαμε τόν θρίαμβο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία διακήρυξε ὅτι νομιμοποιεῖται καί ἔχει τό δικαίωμα νά ἀπεικονίζει τή μορφή τοῦ Χριστοῦ· ἡ διακήρυξη δέν ἀφοροῦσε τήν τέχνη, ἀλλά ἦταν μιά βαθιά θεολογική ὁμολογία τῆς ᾿Ενσαρκώσεως. ῾Η Παλαιά Διαθήκη μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπεικονίζεται μέ κανένα τρόπο διότι εἶναι ἕνα ἀπύθμενο μυστήριο· δέν ἔχει οὔτε ὄνομα ἐκτός ἀπό τό μυστηριῶδες ὄνομα τό ὁποῖο γνωρίζει ὁ ῞Υψιστος ᾿Αρχιερεύς. Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως μάθαμε, καί γνωρίζουμε ἀπό ἐμπειρία, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ῎Ανθρωπος, ὅτι τό πλήρωμα τῆς Θεότητος κατοίκησε καί ἐξακολουθεῖ νά κατοικεῖ γιά πάντα ἐν σαρκί· ἄρα ὁ Θεός ἔχει ἕνα ἀνθρώπινο ὄνομα (᾿Ιησοῦς) καί ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού μπορεῖ νά ἀναπαρασταθεῖ σέ εἰκόνες. Συνεπῶς, κάθε εἰκόνα εἶναι μία ὁμολογία τῆς βεβαιότητάς μας ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος· καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐπιτύχει -μέ τρόπο τραγικό καί ἔνδοξο μαζί- τήν ὑπέρτατη ἀλληλεγγύη μ’ ἐμᾶς, νά γίνει ἕνας ἀπό μᾶς ὥστε νά γίνει ὁ καθένας μας ἕνα ἀπό τά παιδιά τοῦ Θεοῦ. «Αὐτός ἐνηνθρώπισεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ὅπως λέει καί ἡ Γραφή. Γι’ αὐτό ἤδη ἀπό τήν ἑβδομάδα πού μᾶς πέρασε μπορούσαμε νά εὐφραινόμαστε· καί ἐνῶ, μιά ἑβδομάδα πρίν, ἤδη προετοιμαζόμαστε νά συναντήσουμε αὐτό τό θαῦμα, αὐτό τό θάμβος τῆς ᾿Ενσάρκωσης, ἡ ᾿Εκκλησία μας, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, ἔψαλλε τόν Κανόνα τοῦ Πάσχα· Χριστός ᾿Ανέστη ἐκ νεκρῶν· διότι δέν πρόκειται γιά μία μελλοντική ὑπόσχεση, ἀλλά γιά μία παρούσα βεβαιότητα, μία ἀνοικτή πόρτα γιά νά εἰσέλθουμε διά τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς Θύρας, ὅπως ὀνομάζει τόν ῾Εαυτό Του, στήν αἰωνιότητα.

Σήμερα, μνημονεύουμε τόν ῞Αγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἕναν ἀπό τούς μεγάλους ῾Αγίους τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ὁποῖος ἀπέναντι στήν αἵρεση καί τήν ἀμφιβολία, διακήρυξε ἐκ τῶν ἔσω τήν ἐμπειρία τῶν ἀσκητῶν καί ὅλων τῶν πιστῶν· ὅτι δηλαδή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἕνα κτιστό δῶρο· ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶναι πού ἐκφράζει τόν ῾Εαυτό Του σέ μᾶς, ὥστε πλημμυρισμένοι ἀπό τήν παρουσία Του καί ἔχοντας ὡς μοναδική προϋπόθεση τήν ἀποδοχή Του μέσα μας, νά ἀνοιχτοῦμε σταδιακά πρός Αὐτόν καί νά γίνουμε κάπως διαφανεῖς σ’ αὐτό τό Φῶς, καί σιγά σιγά, ὅλο καί πιό πολύ νά μετέχουμε στή Θεία φύση Του.

Αὐτό δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ὑπόσχεση ἀλλά μία βεβαιότητα καθώς ἔχει συμβεῖ σέ χιλιάδες χιλιάδων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τούς ὁποίους ἐμεῖς τιμοῦμε ὡς ῾Αγίους· ἔγιναν θείας φύσεως κοινωνοί καί ἀποτελοῦν γιά μᾶς μιά ἀποκάλυψη καί μιά σιγουριά γιά τό τί καλούμαστε νά εἴμαστε καί νά γίνουμε.

Σήμερα λοιπόν, κάνουμε ἄλλο ἕνα βῆμα πού μᾶς φέρνει στή χαρά καί τή δόξα τοῦ Πάσχα. Σέ ἄλλη μία ἑβδομάδα θά ὑμνήσουμε τόν Σταυρό· τόν Σταυρό πού ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν κακούργων καί ἔχει γίνει τό σημεῖο τῆς νίκης καί τῆς σωτηρίας. Γιά μᾶς εἶναι τό σημάδι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει μέτρο, δέν ἔχει ὅρια, εἶναι τόσο βαθιά ὅσο ᾿Εκεῖνος, ἀγκαλιάζει τά πάντα ὅπως ᾿Εκεῖνος καί εἶναι, ὄντως, ἡ νίκη της τόσο τραγική ὅπως καί ὁ Θεός μας εἶναι Θεός τραγικός καί νικητής μαζί, Αὐτός πού ἐμπνέει τό δέος ἀλλά καί ἀκτινοβολεῖ τό ἱλαρό φῶς πού ψάλλουμε στόν ῾Εσπερινό.

῎Ας ἑτοιμαστοῦμε λοιπόν γιά τό ἑπόμενο γεγονός πού εἶναι ἡ θέα τοῦ Σταυροῦ· ἄς Τόν κοιτάξουμε κι ἄς δοῦμε σ’ αὐτόν τό σημεῖο τῆς θείας ἀγάπης, μιά νέα βεβαιότητα γιά τό ἐφικτό τῆς σωτηρίας μας· κι ὅταν ὁ χορός θά ψάλλει -τούτη τή φορά πιό δυνατά- τόν Κανόνα τῆς ᾿Αναστάσεως, ἄς συνειδητοποιήσουμε ὅτι βῆμα πρός βῆμα ὁ Θεός μᾶς ὁδηγεῖ στή νίκη πού ᾿Εκεῖνος ἔχει κερδίσει, καί τήν ὁποία θέλει νά μοιραστεῖ μαζί μας.

Στή συνέχεια, θά προχωρήσουμε γιά νά ἀκούσουμε τόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τῆς Κλίμακος, πού διδάσκει πῶς νά δεχτοῦμε τή χάρη πού προσφέρει ὁ Θεός, πῶς νά γίνουμε ἄξιοί Του. Καί στό ἑπόμενο σκαλοπάτι θά δοῦμε τή νίκη τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τῆς ῾Οσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί θά φθάσουμε στό κατώφλι τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος. ῎Ας μήν ξεχνᾶμε ὅτι τώρα εἴμαστε στήν περίοδο τῆς καινότητος, σέ μιά περίοδο πού μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς καλούμαστε νά τήν περιπτυχθοῦμε, νά ἀνταποκριθοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη· μιά εὐγνωμοσύνη πού θά μᾶς κάνει νέους ἀνθρώπους, καί φυσικά χαρούμενους ἀνθρώπους. Καί ἡ χαρά μας θά εἶναι μιά χαρά πού προσφέρει τά δάκρυά μας ὡς ἀπάντηση στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μιά χαρά πού ἀποτελεῖ τήν ὑπεύθυνη ἀνταπόκρισή μας στή θεία ἀγάπη.

*

Σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ἰδιαίτερα ὅμως στίς περιόδους τῆς ἄσκησης καί τῆς περισυλλογῆς (ὅπως ἡ Σαρακοστή), πολλοί ἀπό μᾶς προσερχόμαστε στή Θεία Κοινωνία. Κι ὅμως, πολλές φορές οὔτε καταλαβαίνουμε βαθιά τί ἔχει συμβεῖ -δέν ἐννοῶ διανοητικά, ἀλλά μέ ὅλη τήν καρδιά καί τό εἶναι μας- οὔτε (ἀκόμα χειρότερα) φέρουμε τούς καρπούς πού θά ’πρεπε νά φέρουμε.

Δέν καταλαβαίνουμε πάντα ὅτι στή Θεία Κοινωνία γινόμαστε ἕνα μέ τόν Χριστό. Σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα πού μᾶς δίνει ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ καθαρή, τέλεια, ἀναμάρτητη ἀνθρωπότητά Του διεισδύουν μέσα μας κατά τόν ἴδιο τρόπο πού ἡ φωτιά εἰσχωρεῖ καί διαπερνᾶ ἕνα ξίφος πού πυρακτώθηκε μέσα σ’ ἕνα καμίνι. ᾿Από κρύο μέταλλο πού ἦταν, ὅταν τό βγάλουμε ἔξω εἶναι ὅλο φωτιά, σέ τέτοιο βαθμό πού μποροῦμε τώρα νά κάψουμε μέ τό σίδερο καί νά κόψουμε μέ τή φωτιά. Αὐτό συμβαίνει καί σ’ ἐμᾶς (ἔστω σπερματικά), ὅταν δεχόμαστε τή Θεία Κοινωνία. Γινόμαστε κοινωνοί τῆς ἀναμάρτητης, τέλειας καί καθαρῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ· καί αὐτή εἶναι ξέχειλη ἀπό τή θεία Του φύση καί οὐσία.

Αὐτό συμβαίνει κάθε φορά πού κοινωνοῦμε. Τό παίρνουμε εἴδηση; Μᾶς καταλαμβάνει ὄντως δέος; Δεχόμαστε τήν Κοινωνία μέ τήν αἴσθηση ὅτι ἔχουμε γίνει τώρα, μ’ ἕναν τρόπο ἄρρητο, σχεδόν ἀπίστευτο, ὅ,τι εἶναι ὁ Χριστός· ὄχι πλήρως, ὄχι σέ βαθμό τελειότητας, ἀλλά κατά ἕνα βαθμό πού συνεχῶς θά αὐξάνεται, ἄν συνεχίσουμε νά παραμένουμε πιστοί σ’ αὐτό πού μᾶς δίνεται; ᾿Αλλά ἄν ἔχουν πράγματι ἔτσι τά πράγματα, τότε τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κινούμενα ἀπό θεία ἔμπνευση, ἀποτελοῦν ταυτόχρονα καί μία προειδοποίηση· ὅταν λέει ὅτι ὅσοι ἔχουν βαπτιστεῖ στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν, εἶναι τόσο ἑνωμένοι μαζί Του, ὥστε ὅ,τι κάνουν συμβαίνει καί στόν ἴδιο τόν Χριστό, τότε ὅταν ἁμαρτάνουμε μέ τά λόγια, τά ἔργα ἤ τίς σκέψεις μας, εἶναι σάν νά ὑποβάλλουμε ὄχι μόνο τόν ἑαυτό μας ἀλλά καί τόν Χριστό στή ντροπή τῆς ἀποτυχίας μας.

῎Αν ὄντως πιστεύουμε ὅτι μέ τή Θεία Κοινωνία ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό μέ τόν τρόπο πού μᾶς τό περιέγραψε πιό πάνω ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τότε, πῶς πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτό; Μέ πόσο δέος καί εὐλάβεια θά πρέπει νά προσερχόμαστε! ᾿Αλλά καί πῶς ἐκ τῶν προτέρων θά ἑτοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας, ἐξετάζοντας τήν ψυχή μας, τή ζωή μας, τίς σχέσεις μας, καθετί πού μᾶς ἀφορᾶ, ὥστε νά ἀπορρίψουμε ὅ,τι δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μαζί Του καί νά ἐνισχύσουμε τό ἐλάχιστο ἴσως πού μπορεῖ νά προσληφθεῖ ἀπό Αὐτόν! Πῶς θά ἑτοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά αὐξηθοῦμε ἐν Χριστῷ, ὥσπου σταδιακά νά φθάσουμε σ’ αὐτό πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»!

᾿Αλλά καί ὅταν ἔχουμε λάβει τή Θεία Εὐχαριστία, πόσο προσεκτικά πρέπει νά πορευόμαστε, πόσο προσεκτικά νά βαδίζουμε στή ζωή μας, πόσο καθαρές πρέπει νά διατηροῦμε ὄχι μόνο τίς πράξεις μας, οἱ ὁποῖες ἀπορρέουν ἀπό αὐτό πού ἔχουμε μέσα μας, ἀλλά καί τίς σκέψεις μας· οἱ κινήσεις τῆς καρδιᾶς μας πόσο ἅγιες πρέπει νά γίνουν! ῞Ολα αὐτά δέν μποροῦν νά γίνουν μέ μία κίνηση τῆς βουλήσεως ἤ τῆς ἐπιθυμίας μας, ἀλλά μέσα ἀπό τή διαρκή προσπάθεια νά εἴμαστε ἄξιοι τοῦ γεγονότος ὅτι γίναμε Σῶμα Χριστοῦ, καθένας χωριστά, ἀλλά καί ὡς κοινότητα. Κι αὐτό εἶναι ἐπίσης κάτι πού δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε· κοινωνός τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται ὁ καθένας ἀτομικά, ὡς ἐάν ἦταν ἀποκομμένος ἀπό τούς ἄλλους. ῞Ολοι οἱ ἐν Χριστῷ εἶναι ἕνα, καί διδασκόμαστε ὅτι τό ὅλο σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ σαρκωμένη παρουσία Του σ’ αὐτόν τόν κόσμο· ἀτελής ναί, ἀλλά παρουσία. Δέν εἴμαστε φῶτα οὔτε ὁ καθένας μας ξεχωριστά οὔτε ὅλοι μαζί· μποροῦμε ὅμως νά γίνουμε μία φλογίτσα, πού ἴσως ἁπλά νά τρεμοπαίζει, ἀλλά ταυτόχρονα νά κάνει καί λιγότερο πηχτό τό σκοτάδι αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀκυρώνοντας τήν παντοδυναμία του.

῎Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν γιά τήν Εὐχαριστία, ἐρευνώντας τή ζωή μας ἀπό κάθε ἄποψη καί ἀπορρίπτοντας ὅλα ὅσα μόνο νά καοῦν μποροῦν μέσα στή φωτιά τοῦ Χριστοῦ. ῎Ας καλοδεχθοῦμε τόν ἐρχομό Του καί ἄς Τοῦ ἐπιτρέψουμε νά εἰσχωρήσει μέσα μας ὅπως ἡ φωτιά εἰσχωρεῖ στό σίδερο τῆς ψυχῆς, γιά τό ὁποῖο μιλᾶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος. Καί κατόπιν, ἐάν ἔχουμε ἔστω καί λίγο κατανοήσει τί μᾶς συμβαίνει, ἄς εἶναι ἡ ζωή μας μιά πράξη εὐγνωμοσύνης, μιά μαρτυρία ὅτι ὁ Κύριός μας δέν ἔζησε καί δέν πέθανε μάταια, ὅτι ἄξιζε νά δώσει τόν ἑαυτό Του γιά μᾶς, ἄξιζε νά ὑποστεῖ τήν ταπείνωση νά κάνει ἐμᾶς δοχεῖα τῆς παρουσίας Του σ’ αὐτόν τόν κόσμο. ῾Η εὐγνωμοσύνη θά ’πρεπε νά μᾶς παρακινήσει σέ μία ζωή περισσότερο ἄξια τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. ῎Ας στοχαστοῦμε πάνω σ’ αὐτά κατά τίς ἑβδομάδες πού ἔρχονται, πρίν ἀπό τή Μεγάλη ῾Εβδομάδα, ὥστε νά μποῦμε στήν περίοδο τῶν Παθῶν προετοιμασμένοι νά μοιραστοῦμε μαζί Του τόν δρόμο τοῦ Σταυροῦ· νά παραιτηθοῦμε ἀπό καθετί πού Τόν φόνευσε, Τόν ταπείνωσε, Τόν πρόδωσε, καί νά εἰσέλθουμε μαζί Του στήν αἰώνια ζωή!

Metr. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ

 Πηγή : Ι. Μονή Τ. Προδρόμου Καρέα

Πολιτισμός θανάτου: Η Γαλλία θα συμπεριλάβει στο Σύνταγμά της το «δικαίωμα στην έκτρωση»!

 

Σχόλιο: Η πνευματική κατηφόρα της Δύσης συνεχίζεται ακάθεκτα και με αμείωτους ρυθμούς… Η χώρα μας δείχνει απλά να ακολουθεί τους νεοεποχίτικους σχεδιασμούς σε πλείστα κρίσιμα θέματα… Πολύ φοβόμαστε ότι ανάλογη κατοχύρωση του «δικαιώματος στην έκτρωση» δεν αποκλείεται να δούμε και στο ελληνικό Σύνταγμα μελλοντικά… Ο Θεός να φυλάξει! Να υπενθυμίσουμε ότι πριν από τρία χρόνια ο προσφάτως παραιτηθείς Υπουργός Μεταφορών έδωσε εντολή να κατεβούν από το μετρό της Αθήνας αφίσες υπέρ της ζωής τους αγεννήτου παιδιού!

 

 

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν δεσμεύτηκε να συμπεριλάβει στο Σύνταγμα το δικαίωμα στην άμβλωση! Ο Γάλλος πρόεδρος υπόσχεται ότι θα κάνει τη χώρα του την πρώτη στον κόσμο που θα θεσμοθετήσει την «γυναικεία κατάκτηση» αμετάκλητα, προσθέτοντάς την στο γαλλικό Σύνταγμα

 

Ο πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα γίνει η πρώτη στον κόσμο που θα κατοχυρώνει το «δικαίωμα στην έκτρωση» στο σύνταγμά της. Σε ομιλία του στο Παρίσι, όπου απέτισε φόρο τιμής στη Γκιζέλ Χαλιμί, μια δικηγόρο, φεμινίστρια και ακτιβίστρια που πέθανε το 2020, ο πρόεδρος είπε ότι θα επιδιώξει η συνταγματική τροποποίηση να εφαρμοστεί «μέσα σε λίγους μήνες». Το γαλλικό κοινοβούλιο έχει φέρει για συζήτηση σχέδιο νόμου ενός βουλευτή, που έχει σχεδιαστεί για να αποτρέψει την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων στις αμβλώσεις στη χώρα, όπως συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφαση «Roe v Wade», μετά από 49 χρόνια.

 

Το νομοσχέδιο για την εισαγωγή του δικαιώματος στην άμβλωση στο γαλλικό Σύνταγμα έχει ευρεία υποστήριξη και έχει εγκριθεί ήδη, τόσο από την Εθνοσυνέλευση όσο και από τη Γερουσία, αλλά θα έπρεπε, ωστόσο, να τεθεί σε δημοψήφισμα, αν δεν είχε και την υποστήριξη του προέδρου Μακρόν, σύμφωνα με ρεπορτάζ των λονδρέζικων Times.

 

Αυτό φαίνεται πλέον απίθανο, καθώς ο πρόεδρος έχει την εξουσία να αποτρέψει ένα τέτοιο δημοψήφισμα, οργανώνοντας ένα ειδικό συνέδριο και των δύο οίκων του κοινοβουλίου, με στόχο την τροποποίηση του Συντάγματος.

 

Τα τρία πέμπτα των βουλευτών πρέπει να ψηφίσουν υπέρ του μέτρου, ώστε αυτό να ενσωματωθεί στο γαλλικό Σύνταγμα. Επαινώντας τη μάχη της Χαλίμι για τα «δικαιώματα στην άμβλωση» στη Γαλλία, ο Μακρόν είπε: «Θέλω η δύναμη του μηνύματός [της] να μας βοηθήσει να αλλάξουμε το Σύνταγμά μας, προκειμένου να χαράξουμε σε αυτό την ελευθερία των γυναικών να προσφεύγουν στην οικειοθελή διακοπή της κύησης, για να διασφαλίσουμε ότι τίποτα δεν θα μπορεί να εμποδίσει ή να αναιρέσει αυτό, που θα γίνει με αυτόν τον τρόπο μη αναστρέψιμο».

 

Η Γαλλία, η οποία νομιμοποίησε τις αμβλώσεις το 1975, επιτρέπει τον τερματισμό της εγκυμοσύνης έως και 14 εβδομάδων, σε σύγκριση με τις 24 εβδομάδες που επιτρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι φεμινίστριες χαιρέτησαν τη δέσμευση του Μακρόν, αν και ορισμένες αποδοκίμασαν την επιλογή των λέξεων του, εν μέσω της συζήτησης στα δύο σώματα του κοινοβουλίου, σχετικά με τους ακριβείς όρους της συνταγματικής αλλαγής. Η έκδοση του νομοσχεδίου που εγκρίθηκε από την Εθνοσυνέλευση, λέει ότι ο νόμος πρέπει να «εγγυάται την αποτελεσματικότητα και την ισότιμη πρόσβαση στο δικαίωμα εκούσιας διακοπής της εγκυμοσύνης». Η Γερουσία το υποβάθμισε ελαφρώς, για να εγκρίνει μια εκδοχή που λέει ότι «ο νόμος καθορίζει τις συνθήκες υπό τις οποίες ασκείται η ελευθερία των γυναικών να τερματίσουν την κύηση τους». Τα δύο σώματα της γαλλικής Βουλής θα επιχειρήσουν τώρα να βρουν κοινό έδαφος συμφωνίας για την τελική εκδοχή του κειμένου. Οι φεμινίστριες προτιμούν το κείμενο της Εθνοσυνέλευσης, αλλά τα σχόλια του Μακρόν υποδηλώνουν ότι ίσως είναι υπέρ του κειμένου της Γερουσίας.

 

πηγή

enromiosini.gr

Στήν Σκήτη Αγίου Ανδρέα (Σεράι) ο Ι. Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι έχει μετατραπεί σέ Τράπεζα !

 

Ο Άγιος Αλέξανδρος Νέβσκι

Στήν ανάρτηση τής ''Πεμπτουσία'' : Ομιλίες από την Πανήγυρη της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές (Σεράι), φαίνεται ξεκάθαρα πώς η Τράπεζα τής Σκήτης είναι Ιερός Ναός ! Δείτε τό Ιερό Τέμπλο στό 12΄:25΄΄ τού βίντεο καί φρίξτε : 

Ο Ιερός Ναός τού Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι βρίσκεται ακριβώς κάτω απ΄ τό Καθολικό τής Σκήτεως Αγίου Ανδρέα, στό υπόγειο . Κάθε φορά πού επισκεπτόμουν τήν φιλόξενη Σκήτη, ο Αρχοντάρης μάς έλεγε πώς η τράπεζα είναι τήν τάδε ώρα καί βρίσκεται ακριβώς κάτω απ΄ τόν Ναό, χωρίς όμως νά αναφέρει καθόλου πώς αυτός ο ''χώρος'' είναι καί αυτός Ιερός Ναός ! 

Αυτή η μετατροπή τού Ιερού Ναού σέ τράπεζα συμβαίνει εκεί γιά πάνω από μια δεκαετία !  Τα γεύματα εντός τών Ιερών Ναών απαγορεύονται απ΄ τούς Ιερούς Κανόνες, πόσο μάλλον η μετατροπή τών Ιερών Ναών σέ Τράπεζες ! Ούτε κάν οι ''αγάπες'' (ιερός θεσμός - συσσίτια ελεημοσύνης) δέν επιτρέπονται απ΄ τούς Ιερούς Κανόνες νά γίνονται εντός τών Ιερών Ναών, πόσο μάλλον το κοινό φαγητό ! 

Ο ΟΔ΄ Κανών τής ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου διατάσσει ρητώς : ''Ότι ου δεί έν τοίς Κυριακοίς, ή έν ταίς Εκκλησίαις τάς λεγομένας αγάπας ποιείν, καί ένδον έν τώ οίκω εσθίειν, καί ακούβιτα στρωννύειν. Οι δέ τούτο ποιείν τολμώντες, ή παυσάσθωσαν ή αφοριζέσθωσαν . 

Περί τό 2012 είχα διαμαρτυρηθεί προσωπικώς στόν Δικαίο τής Σκήτης Γέροντα Εφραίμ καί τού είπα πώς αυτό δέν είναι σωστό καί πώς δέν ξανατρώω μέσα στόν Ναό . Εκείνος τότε μού είπε πώς αφού δέν συμφωνείς μέ τό πρόγραμμα τής Σκήτης, τότε νά μήν έρχεσαι εδώ !

Έκτοτε ουδέποτε ξαναφιλοξενήθηκα στήν Σκήτη .

Εύχομαι έστω τώρα νά σταματήσει η βεβήλωση τού Ιερού Ναού καί νά λειτουργεί κανονικώς ώς Ιερός Ναός καί όχι ώς κοινός οίκος όπως έκαναν τά Κομμουνιστικά καθεστώτα ! 

Τέλος εύχομαι περαστικά καί ταχεία ανάρωση στόν Δικαίο τής Σκήτης π. Εφραίμ απ΄ τήν επάρατη νόσο πού τόν επισκέφθηκε .