Μετά από πολλή έρευνα, διεπίστωσα μετά πολλής εκπλήξεως πώς δέν υπάρχουν πουθενά στό διαδίκτυο( ακόμα καί στήν Ιστοσελίδα τής Εκκλησίας !) δακτυλογραφημένες οι σωτήριες Εγκύκλιοι τής Ιεράς Συνόδου τού 1937 καί 1978, περί τεκνογονίας, αμβλώσεων καί αντισύλληψης (πλην μικρών τινών αποσπασμάτων)!!!
Είναι δέ τραγικό τούτο, καθ΄ ότι οι αμαρτίες αυτές( η φυγοτεκνία δηλονότι καί η αντισύλληψη) είναι οι πλέον κλασσικές θανάσιμες, μέ τίς οποίες ο Σατανάς εξαπατεί καί σύρει στήν Κόλαση τούς σημερινούς Χριστιανούς ! Μεταξύ δέ τών πνευματικών καθοδηγητών, υπάρχει τόση ασυμφωνία στά σοβαρότατα αυτά ζητήματα, σέ σημείο πού νομίζει κανείς πώς δέν πρόκειται γιά πνευματικούς τής ιδίας Εκκλησίας, αλλά διαφορετικής !
Γιά τόν λόγο αυτό λοιπόν, αποφάσισα νά δακτυλογραφήσω τίς τόσο βαρυσήμαντες 2 αυτές Εγκυκλίους, αρχής γεννομένης μέ αυτήν τού 1978 . Δέν χρησιμοποίησα πολυτονικό, διότι σέ πολλά κινητά τηλέφωνα εμφανίζονται τετραγωνάκια αντί γιά γράμματα, καθιστώντας τό κείμενο αδύνατον πρός ανάγνωση.
ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ, ΠΕΡΙ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ ( 9-10-1978)
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Πρός άπαντα τόν Ελληνικόν Λαόν
Τέκνα έν Κυρίω αγαπητά,
Πρό τεσσαράκοντα ετών η Ιεραρχία τής Εκκλησίας ημών, είχεν απευθύνει «πρός τόν Ιερόν Κλήρον καί τόν ευσεβή Ελληνικόν Λαόν» μήνυμα ανησυχίας καί παραίνεσιν πατρικήν, επί τού θεμελιώδους διά τήν Ελληνικήν οικογένειαν καί τήν χώραν ημών ζητήματος τής ηλαττωμένης τεκνογονίας καί τεκνοτροφίας.
Η διακήρυξις εκείνη τής Ιεραρχίας, χρονολογουμένη από τού έτους 1937, έθετε πάντας ενώπιον τών ευθυνών αυτών, διά τήν μεγάλην ταύτην κρίσιν, τήν οποίαν διέρχεται καί είς τήν χώραν ημών η οικογένεια, αλλά καί η Πατρίς καί τό Έθνος, έκ τής ανησυχητικής υπογεννητικότητος τού λαού.
Η κρίσις αυτή είναι πρωτίστως κρίσις ηθική καί κοινωνική. Δέν είναι άσχετος πρός τόν κλονισμόν τής ζώσης Χριστιανικής Πίστεως.
Γέννημα τής αποστασίας αυτής είναι τό οξύτατον σήμερον πρόβλημα τής φυγοτεκνίας ή ολιγοτεκνίας.
Είναι όμως θέλημα Θεού τό «αυξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν Γήν». Καί τήν επιστροφήν καί συμμόρφωσιν πρός τό τού Θεού θέλημα υπέδειξεν η φωνή τής Εκκλησίας, διά τής Ιεραρχίας αυτής τότε πρός τόν λαόν. Παρίσταται δέ επιτακτική ανάγκη νά επαναλάβη τήν σύστασιν ταύτην καί σήμερον, καί νά ανανεώσει διά τού παρόντος διαγγέλματος αυτής ότι πρό τεσσαρακονταετίας διεκήρυξεν η μήτηρ Εκκλησία πρός τά τέκνα τής.
Κατά τά διαρρεύσαντα έτη, όχι μόνον δέν εσταμάτησεν η ανησυχητική εκείνη κατάστασις. Η φυγοτεκνία καί η ολιγοτεκνία έλαβεν απιθάνους διαστάσεις. Τί δέ νά είπωμεν διά τάς φρικτάς αμβλώσεις, τών οποίων ο αριθμός φθάνει κατ΄ έτος είς εκατοντάδας χιλιάδων, καί όλη αυτή η εκστρατεία κατά τών γεννήσεων εδημιούργησεν τεράστιον ηθικόν θέμα καί έντονον δημογραφικόν καί εθνικόν πρόβλημα.
Διά τούτο, ώς υπεύθυνοι ποιμένες τής Εκκλησίας, απευθυνόμεθα :
Πρός τήν Κυβέρνησιν τής Χώρας καί τήν Εθνικήν Κοινοβουλευτικήν αντιπροσωπείαν καί καλούμεν αυτήν, νά αποφύγει οπωσδήποτε τήν νομικήν κατοχύρωσιν τών αμβλώσεων, διότι είναι εγκλήματα κατά τής ανατελλούσης ζωής καί τής υπάρξεως τών κυοφορουμένων νέων βλαστών τού Γένους, νά μή παραλείψη δέ καί τάς απαραιτήτους ενεργείας καί παροχάς διά νά ενθαρρύνη τήν αύξησιν τής τεκνογονίας καί νά ανακουφίζη τούς φέροντας τά βάρη τής γεννήσεως καί συντηρήσεως καί ανατροφής τών τέκνων.
Απευθυνόμεθα πρός όλους τούς εγγάμους άνδρας, διά νά τούς υπενθυμίσομεν τό χρέος τών, ίνα «η έννομος συζυγία καί η έξ αυτής παιδοποιΐα» «ακολουθεί πιστώς τό θέλημα τού Δημιουργού είς βοήθειαν καί διαδοχήν τού γένους τών ανθρώπων» καί προτρέπομεν όλους καί έναν έκαστον ιδιαιτέρως «αράτω τόν Σταυρόν αυτού».
Είναι βεβαίως «σταυρός» τό χρέος τούτο. Αλλ΄ ο Χριστιανός καλείται υπό τού Σωτήρος Χριστού νά σηκώνη καί νά βαστάζη όπως Εκείνος τόν «σταυρόν αυτού », καί νά μή απαρνήται θεμελιώδη καθήκοντα.
Όλοι «αφορώντες είς τόν τής Πίστεως αρχηγόν καί τελειωτήν Ιησούν, ός αντί τής προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε Σταυρόν» (Εβρ. 12,2), άς μή διστάζωσιν εμπρός είς τά οικογενειακά βάρη, καί μάλιστα τής γεννήσεως τέκνων «κυκλούντων τήν τράπεζαν αυτών». Είναι μεγάλη ευλογία καί δωρεά τού Θεού η κλήσις «ίνα γεμισθή ο οίκος αυτών».
Απευθυνόμεθα καί πρός τάς γυναίκας, τάς ευσεβείς Ελληνίδας Χριστιανάς Ορθοδόξους, καί παρακινούμεν αυτάς πατρικώς νά θυσιάζωσι «τάς κοσμικάς επιθυμίας» (Τίτ. 2, 12) χάριν τής οικογενείας καί τής τεκνοτροφίας.
Νά αποφεύγωσι δέ οιαδήποτε αντισυλληπτικά μέσα καί τρόπους. Τό καθήκον τής τεκνογονίας έχουσι χρέος, «ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι καί μή στενάζουσιν» (Εβρ. 13,7), ίνα καί «καλήν συνείδησιν έχωσιν»(αύτ. 18), ήρεμον καί ακατάγνωστον, καί η ευλογία τού Θεού έρχεται πλουσία είς τήν οικογένειαν, καί αποφεύγεται «η οργή τού Θεού επί τού υιούς τής απειθείας» (Εφ 5,6 ).
Απευθύνομεν, περαιτέρω, θερμήν έκκλησιν πρός τόν ιατρικόν κόσμον καί μάλιστα πρός τούς ειδικούς ιατρούς, νά μή συνεργούν ποτέ είς αμβλώσεις καί νά μή γίνωνται «άνδρες αιμάτων». Φοβούμενοι τόν Θεόν, άς ζωογονούν τά κυοφορούμενα παιδιά καί συνεπώς πρός τόν όρκον τών, άς αποφεύγωσι τά «αμβλωθρίδια φάρμακα», μάλλον δέ άς συμβάλλωσι, διά τού κύρους καί τής ιατρικής επιρροής αυτών, είς ενθάρρυνσιν τής κυοφορίας τών επιτόκων γυναικών. Θετικήν μόνον συμβολήν καί καλάς μόνον υπηρεσίας άς παρέχωσι είς αυτάς καί είς τήν κοινωνίαν.
Καλούμεν, έν συνεχεία, τούς ασκούντας τό λειτούργημα τής πνευματικής πατρότητος, ευλαβεστάτους εξομολογητάς Ιερείς, καί εντελόμεθα συνοδικώς ίνα «τό αυτό λέγωσι πάντες» (Α΄Κορ. 1,10), περί τού σοβαροτάτου τούτου ζητήματος, συμφώνως πρός τήν χαραχθείσαν υπό τής Ιεραρχίας γραμμήν (διά τής προγενεστέρας Εγκυκλίου τού 1937), καί νά μήν απομακρύνονται τής γραμμής ταύτης. Έχουσι χρέος νά εμπνεύσωσι τό φρόνημα τούτο – τό μόνον αληθώς Ορθόδοξον – είς τούς εξομολογουμένους, καλλιεργούντες αυτούς είς τήν πρός Θεόν πίστιν καί ελπίδα, «Ός ούκ εάσει (αυτούς) πειρασθήναι υπέρ ο δείνανται (νά βαστάσωσιν), αλλά ποιήσει σύν τώ πειρασμώ καί τήν έκβασιν, τού δύνασθαι (αυτούς) υπενενγκείν» (Α΄ Κορ. 10,13).
Καλούμεν, τέλος, πάντας καί πάσας είς σταυροφορίαν υπέρ αυξήσεως τού αριθμού τών τέκνων, «κατά τό μέτρον τής δωρεάς τού Θεού», πρός τάς οικογενείας. Καί παρακαλούμεν, «ώς τού Θεού παρακαλούντος δί ημών» (Β΄ Κορ. 5,20), ίνα ακούσωσι τό μήνυμα τούτο μετά πολλής «συνοχής καρδίας». Αντί αγωνίας καί άγχους διά τό μέλλον τών τέκνων ημών καί τού Έθνους, είναι προτιμότερον νά αποδεχθώσι πάντες τόν καλόν αγώνα τής αναδείξεως περισσοτέρων τέκνων, πρός τό συμφέρον καί τής όλης Κοινωνίας ημών.
Δέν αγνοεί η Ιερά Σύνοδος τής Ιεραρχίας, ότι υπάρχουν καί περιστάσεις δύσκολοι καί περιπτώσεις προβληματικαί, καί ενίοτε επικίνδυνοι είς τό ζήτημα τούτο τής τεκνογονίας καί τεκνοτροφίας. Είτε έκ λόγων οικονομικών, είτε ένεκα τών βιοτικών συνθηκών καί τών επαγγελματικών απασχολήσεων τών γυναικών κ.λ.π. είτε καί έκ λόγων υγείας, δέν είναι απλούν, αλλά πολλάκις οξύ τό εμφανιζόμενον πρόβλημα.
Πρός αντιμετώπισιν τών δυσκολιών τούτων επιζητείται υπό πολλών κάποια διέξοδος. Η μόνη δέ Χριστιανικώς παραδεκτή διέξοδος, διά τής συζυγικής εγκρατείας, θεωρείται συνήθως «στενή πύλη καί τεθλιμένη οδός» (Ματθ. 7,14) καί φορτίον βαρύ καί δυσβάστακτον. Είναι διά τούς περισσοτέρους ακατόρθωτος «καί ολίγοι εισί οι ευρίσκοντες αυτήν ». Διά τούτο ζητείται, καί φέρεται ώς επιθυμητή, κάποια ηπιωτέρα λύσις καί εκκλησιαστική οικονομία καί συγκατάβασις.
Παρά ταύτα, η λεπτή καί ευαίσθητος συνείδησις τών Χριστιανών, ανδρών καί γυναικών, δέν επαναπαύεται είς τάς ελαστικότητας καί τάς αβαρίας. Παραμένει ανήσυχος, παρά πάσαν τυχόν παραχώρησιν καί «οικονομίαν». Τήν θεωρεί μέτρον όχι έγκυρον ενώπιον τού Θεού, καί αβέβαιον καί «αλυσιτελές ημίν τούτο» (Εβρ. 13,17) διά τήν ανεμπόδιστον συμμετοχή καί κοινωνίαν τής Θείας Χάριτος καί τών Αγίων Μυστηρίων.
Διά τούτο η Ιερά Σύνοδος τής Ιεραρχίας δέν δύναται νά λάβη απόφασιν, παρά τούς Ιερούς Κανόνας, περί ασκήσεως «εκκλησιαστικής οικονομίας», όπως ζητούν πολλοί διά μερικάς εξαιρετικάς περιπτώσεις. Διά τάς τοιαύτας περιπτώσεις, εάν υφίσταται πραγματικός καί ανυπέρβλητος λόγος (ασθενείας κυρίως), οι αρμόδιοι πνευματικοί θά δώσουν τήν πρέπουσαν λύσιν, εφαρμόζοντες τά έκ τών Ιερών Κανόνων προβλεπόμενα.
Επί τούτοις, εκφράζομεν τήν ένθερμον συμπάθειαν ημών πρός πάντας τούς πιστώς καί θεαρέστως εναγωνιζομένους τόν καλόν αγώνα τής πίστεως, εντός τών πλαισίων τής χριστιανικής οικογενείας.
Άς είναι βέβαιοι ότι επιφυλάσσεται είς αυτούς η ευτυχία νά λέγωσι, μέ δικαίαν καύχησιν, «Ιδού εγώ καί τά παιδία α μοί έδωκεν ο Θεός». Ιδιαιτέρως δέ είς τάς γυναίκας, τό έργον τής μητρότητος είναι κεφάλαιον σωτηρίας, καθώς είπεν ο θείος Απόστολος : «(η γυνή) σωθήσεται διά τής τεκνογονίας». Αντιθέτως τά θυσιαζόμενα καί σφαγιαζόμενα, διά τών εκτρώσεων τέκνα θά απαιτήσωσι τό αίμα αυτών έκ τών ασπλάχνων καί αδιστάκτων γονέων τών. Αυτό δέ θά είναι η καταδίκη τών.
Τέλος, επευλογούντες τήν καλλίτερον καί μάλιστα πολύτεκνον οικογένειαν, διαβεβαιούμεν αυτήν, ότι θά έχη πάντοτε τήν πατρικήν ημών συμπαράστασιν.
Ο δέ Κύριος είθε νά ευλογεί τό ευσεβές ημών Έθνος, καί νά «σώζει (αυτό) είς τό παντελές»
Μετά διαπύρων ευχών
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
