Αναίρεση τής κακοδόξου (made in ΓΟΧ) Αποτειχίσεως .
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μάς , αγαπητοί έν Χριστώ αδερφοί , είναι τό Σώμα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού , κατά τό ρηθέν υπό τού Αγίου Αποστόλου Παύλου : “πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ”(Εφ. α΄ 22-23). Η Εκκλησία , δέν είναι κάποιο φιλοσοφικό ίδρυμα , τού οποίου τίς θεωρίες , όποιος τηρεί σώζεται... , αλλά είναι τό Σώμα τού Ιδίου τού Σωτήρος , μέ τό οποίο πρέπει , απαραιτήτως νά είναι ενωμένοι όσοι άνθρωποι επιθυμούν νά σωθούν .
Η ενότης τής Εκκλησίας , είναι ένα από τά βασικά δόγματα πού εμπεριέχονται στό Σύμβολο τής Ορθοδόξου πίστεως : “Πιστεύω… εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”.
Οι ψευτο αποτειχισμένοι (αποτυχημένοι) , έχουν δυστυχώς παρανοήσει ακριβώς τό δόγμα αυτό . Κηρύττουν μία τραγική κατάσταση ανθρώπου - αποκομμένου από τό Σώμα τού Χριστού , ώς δήθεν κατάσταση ομολογητού ενωμένου μέ αυτό !
Τό κήρυγμά τούς, είναι ένα αναμάσημα τής αιρετικής '' Αποτειχίσεως ''( = διακοπή τού μνημοσύνου από τούς Οικουμενιστές καί από όσους έχουν κοινωνία μέ αυτούς ) τού , δικαίως καθηρημένου Ευθυμίου Τρικαμηνά , τήν οποία κί αυτός δανείστηκε από τούς επινοητές τής - αιρετικούς « ΓΟΧ »!
Η αίρεση τής '' Αποτειχίσεως '' ( κάτ΄ ουσίαν '' αποσχίσεως '' ) , γεννάται από τήν αίρεση τού '' μολυσμού '' από τίς συμπροσευχές καί κακόδοξες δηλώσεις ορισμένων Επισκόπων τής Εκκλησίας μάς . ''Αφού μολύνεστε , είστε υποχρεωμένοι να Αποτειχιστείτε'' μάς λένε εδώ καί δεκαετίες οί « ΓΟΧ » . Τήν αίρεση αυτή , τήν επινόησαν , επειδή ξεσκεπάσαμε τήν απάτη τού πλαστογραφημένου τούς Σιγγιλίου , στό οποίο στήριξαν τήν απόσχισή τούς έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τό 1924 ! Δυστυχώς μερικοί τούς πίστεψαν, έν οίς , ό Ευθύμιος Τρικαμηνάς καί οι διάφοροι ψευτο '' Αποτειχισμένοι ''! Είναι πραγματικώς κρίμα , άνθρωποι πού διαφωνούν μέ τούς Παλαιοημερολογίτες , νά υιοθετούν μία από τίς κακοδοξίες πού αυτοί επινόησαν από τό 1960 περίπου καί έπειτα .
Όπως είπαμε , οι « ΓΟΧ » καί οι '' Αποσχιστές '' , πασχίζουν νά μάς πείσουν πώς μολύνονται όλοι όσοι έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Πατριάρχες καί Επισκόπους , πού συμπροσεύχονται μέ αιρετικούς καί αλλοθρήσκους ή υιοθετούν κάποιο αιρετικό φρόνημα . Ισχυρίζονται δηλαδή πώς μεταδίδεται μολυσμός στό υπόλοιπο σώμα , από τίς παραβάσεις τούς έναντι τών ιερών κανόνων κ.λ.π. ! Έτσι όμως , μετατρέπουν τήν Εκκλησία από Σώμα Χριστού σέ... σώμα τού εκάστοτε Επισκόπου ή Πατριάρχη ! Άν ήταν όμως όντως έτσι , τότε... αλίμονο ! Θά μετεδίδετο μολυσμός στό σώμα Τού Χριστού καί από τίς υπόλοιπες αμαρτίες τούς !
Οπότε , ουδείς ο σωζόμενος !
Ποιά είναι όμως η Ορθόδοξη πραγματικότητα ; Η αλήθεια είναι πώς οι παραβάτες τών Ιερών Κανόνων , μολύνουν καί ενοχοποιούν ενώπιον Τού Χριστού , μόνο τόν εαυτό τούς . Τό υπόλοιπο Σώμα , δύναται μέν νά σκανδαλιστεί ή ακόμα καί νά πλανηθεί , δέν φέρει όμως απολύτως καμία ευθύνη ενώπιον Τού Θεού γιά τίς κανονικές παραβάσεις τών ποιμένων τού , ούτε μολύνεται απ´ αυτές , όπως μέ πανουργία προπαγανδίζουν οι πάσης φύσεως '' Ζηλωτές '', προσπαθόντας νά τρομοκρατήσουν τούς Χριστιανούς καί νά τούς στείλουν στήν απώλεια .
«…Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίαις διδάσκοντος, οἱ τοιούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, άλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
Ἑρμηνεία ὑπό ἁγίου Νικοδήμου :
«… Ἐάν δέ οἱ ῥηθέντες πρόεδροι εἶναι αἱρετικοί, καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παῤῥησίᾳ, καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένῃ ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, όχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν».
Όπως είδαμε μέσα από τό ίδιο τό Ιερόν Πηδάλιον , ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , ουδαμώς επιτρέπει αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία, παρά μόνο από τόν ίδιο τόν αιρετικό Επίσκοπο ! Όλα, τά υπό τών αποσχιστών , εναντίως λεγόμενα είναι , κατά τόν μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο : '' ανόητοι ζηλωτισμοί''!
Εκτός από τήν γενικοποίηση τής Ορθόδοξης '' αποτείχισης '', οί κακόδοξοι '' αποσχιστές '' , διαστρέφουν καί τόν δυνητικό τής χαρακτήρα , μετατρέποντάς τόν όλως αυθαιρέτως σέ υποχρεωτικό . Πουθενά όμως δέν αναφέρεται '' υποχρέωση '', παρά μόνον τό προαιρετικό δικαίωμα τής διακοπής τού μνημοσύνου .
Όπως είναι δέ γνωστό , οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο , τολμήσει νά διακόψει τήν κοινωνία μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία ( εκτός άν γίνει πλήρης ένωση μέ αιρετικούς , αλλά καί πάλι δέν θά είναι αυτός ό μόνος Ορθόδοξος ) , λογίζεται παρευθύς ώς έν ενεργεία καθηρημένος καί αφορισμένος , χωρίς τήν χρεία καταδίκης τού υπό τής Ιεράς Συνόδου , όπως ισχύει γιά τούς εντός Εκκλησίας Αιρετικούς* . Η Ιερά Σύνοδος , δικάζει μόνο θέματα εντός τής Εκκλησίας ή περιπτώσεις επιστροφής τών εκτός τής Εκκλησίας πλανεμένων σ´ αυτήν . Όταν ή Σύνοδος συνέρχεται επί τό αυτό καί αναθεματίζει τούς Σχισματικούς , αυτό δέν τό κάνει γιά νά τούς χωρίσει από τήν Εκκλησία επειδή παρέμειναν αμετανόητοι , όπως κάνει μέ τούς εντός Εκκλησίας αιρετικούς , αλλά τό κάνει , κυρίως γιά νά επισημοποιήσει τόν , από καιρό χωρισμό τούς από τήν Εκκλησία .
Η διδασκαλία τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς περί τών Σχισματικών , είναι ξεκάθαρη . Σχισματικοί , ονομάζονται εκείνοι πού εχωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία , όχι γιά δόγματα πίστεως , αλλά γιά ζητήματα ευκολοϊάτρευτα . Λέγει ό Μέγας Βασίλειος : '' Σχίσματα δέ , τούς δί αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς καί ζητήματα ιάσιμα πρός αλλήλους διενεχθέντας... οί δέ , τής Εκκλησίας αποστάντες ούκ έτι έσχον Τήν Χάριν Τού Αγίου Πνεύματος εφ΄ εαυτούς... οί δέ απορραγέντες , λαϊκοί γενόμενοι , ούτε τού Βαπτίζειν , ούτε τού χειροτονείν είχον εξουσίαν , ούτε ηδύναντο Χάριν Αγίου Πνεύματος Αγίου εταίροις παρέχειν , ής αυτοί εκπεπτώκασι ! "( βλ. Ι. Πηδάλιον σελ. 587 ) .
Συνεπώς , η χρησιμοποίηση τού όρου '' Αποτείχιση '' από τούς , πάσης φύσεως « ζηλωτές » είναι εντελώς παραπλανητική , καθ΄ ότι αυτοί εννοούν '' Απόσχιση '' από ολόκληρη τήν Εκκλησία , πράγμα πού δέν επιτρέπει ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , τόν οποίο αυτοί κακώς επικαλούνται ! Ο έν λόγω κανών, επιτρέπει τήν αποτείχιση από τόν Επίσκοπο πού κηρύττει αίρεση , υπό τών πατέρων κατεγνωσμένη καί όχι αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , όπως μάς λένε οί ψευτο αποτειχιστές !
Εκτός από τήν γενικοποίηση τής Ορθόδοξης '' αποτείχισης '', οί κακόδοξοι '' αποσχιστές '' , διαστρέφουν καί τόν δυνητικό τής χαρακτήρα , μετατρέποντάς τόν όλως αυθαιρέτως σέ υποχρεωτικό . Πουθενά όμως δέν αναφέρεται '' υποχρέωση '', παρά μόνον τό προαιρετικό δικαίωμα τής διακοπής τού μνημοσύνου .
Όπως είναι δέ γνωστό , οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο , τολμήσει νά διακόψει τήν κοινωνία μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία ( εκτός άν γίνει πλήρης ένωση μέ αιρετικούς , αλλά καί πάλι δέν θά είναι αυτός ό μόνος Ορθόδοξος ) , λογίζεται παρευθύς ώς έν ενεργεία καθηρημένος καί αφορισμένος , χωρίς τήν χρεία καταδίκης τού υπό τής Ιεράς Συνόδου , όπως ισχύει γιά τούς εντός Εκκλησίας Αιρετικούς* . Η Ιερά Σύνοδος , δικάζει μόνο θέματα εντός τής Εκκλησίας ή περιπτώσεις επιστροφής τών εκτός τής Εκκλησίας πλανεμένων σ´ αυτήν . Όταν ή Σύνοδος συνέρχεται επί τό αυτό καί αναθεματίζει τούς Σχισματικούς , αυτό δέν τό κάνει γιά νά τούς χωρίσει από τήν Εκκλησία επειδή παρέμειναν αμετανόητοι , όπως κάνει μέ τούς εντός Εκκλησίας αιρετικούς , αλλά τό κάνει , κυρίως γιά νά επισημοποιήσει τόν , από καιρό χωρισμό τούς από τήν Εκκλησία .
Η διδασκαλία τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς περί τών Σχισματικών , είναι ξεκάθαρη . Σχισματικοί , ονομάζονται εκείνοι πού εχωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία , όχι γιά δόγματα πίστεως , αλλά γιά ζητήματα ευκολοϊάτρευτα . Λέγει ό Μέγας Βασίλειος : '' Σχίσματα δέ , τούς δί αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς καί ζητήματα ιάσιμα πρός αλλήλους διενεχθέντας... οί δέ , τής Εκκλησίας αποστάντες ούκ έτι έσχον Τήν Χάριν Τού Αγίου Πνεύματος εφ΄ εαυτούς... οί δέ απορραγέντες , λαϊκοί γενόμενοι , ούτε τού Βαπτίζειν , ούτε τού χειροτονείν είχον εξουσίαν , ούτε ηδύναντο Χάριν Αγίου Πνεύματος Αγίου εταίροις παρέχειν , ής αυτοί εκπεπτώκασι ! "( βλ. Ι. Πηδάλιον σελ. 587 ) .
Συνεπώς , η χρησιμοποίηση τού όρου '' Αποτείχιση '' από τούς , πάσης φύσεως « ζηλωτές » είναι εντελώς παραπλανητική , καθ΄ ότι αυτοί εννοούν '' Απόσχιση '' από ολόκληρη τήν Εκκλησία , πράγμα πού δέν επιτρέπει ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , τόν οποίο αυτοί κακώς επικαλούνται ! Ο έν λόγω κανών, επιτρέπει τήν αποτείχιση από τόν Επίσκοπο πού κηρύττει αίρεση , υπό τών πατέρων κατεγνωσμένη καί όχι αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , όπως μάς λένε οί ψευτο αποτειχιστές !
ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Τό κίνημα τών ψευτοαποτειχισμένων , διαρκώς διογκώνεται ! Ιερείς, Μοναχοί καί Λαϊκοί, φεύγουν ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ από τήν Εκκλησία καί εντάσσονται στούς ''Αποσχισμένους''! Η κατάσταση είναι ήδη τραγική καί οι αντιοικουμενιστές θεολόγοι μάς , θά πρέπει νά διαχωρίσουν δημόσια τήν θέση τούς , από αυτήν τήν πλάνη τού Μοναχού Σάββα, πρίν νά είναι πολύ αργά... . Πρίν δηλαδή πλανηθεί καί κάποιος Έλληνας Αρχιερέας σάν τόν Ράσκας Αρτέμιο πού κοινωνεί μέ τόν Ευθύμιο Τρικαμηνά (!!!).'' Είς τά τής πίστεως ού χωρεί συγκατάβασις ''.
*Κάθ´ όλο τό χρονικό διάστημα πού ένας υπόδικος Πατριάρχης , Επίσκοπος ή Ιερεύς είναι ενωμένος μέ τό Σώμα Τού Χριστού , όσο αμαρτωλός καί πλανεμένος κί άν είναι , λογίζεται ώς άρρωστο μέλος τού Σώματος καί τελεί εγκυρότατα Μυστήρια εώς ότου καθαιρεθεί από τήν Ιερά Σύνοδο τής τοπικής Εκκλησίας πού ανοίκει . Όταν αυτό συμβεί , τότε και μόνο , παύει νά ενεργεί καί η Θεία Χάρις στά Μυστήρια πού τελεί . Γιά δέ τούς Μοναχούς καί λαϊκούς ισχύει ο αποσχηματισμός καί ο αφορισμός .
------------------
Στήν συνέχεια , αντί απαντήσεως στήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μοναχός Σάββας Λαυριώτης , άς δούμε σχετικό απόσπασμα μίας θαυμάσιας επιστολής τού μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου , στήν οποία , ο λύχνος αυτός τής διακρίσεως , εξηγεί τήν διαφορά τής αιρετικής Αποτείχισης από τήν πατερική καί ορθόδοξη .
Ἐν Ἀθήναις τὴ 22α Ἰουλίου 1971
«..........12-13. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναμφιβόλως δὲν πρέπει νὰ συμπροσεύχωνται ἡ ἄλλως πὼς νὰ ἔχουν θρησκευτικὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν (Παπικῶν, Διαμαρτυρομένων κ.λπ. ). (Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ προκειμένου περὶ σχισματικῶν). Ἂν τὶς ὅμως συμπροσεύχηται (ἡ ἄλλως πὼς κοινωνῆ) μεθ' αἱρετικῶν, εἶνε μὲν παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἄξιος ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, δὲν εἶνε ὅμως αὐτομάτως καὶ αἱρετικός. Ἐνδέχεται νὰ πιστεύη Ὀρθοδόξως, νὰ ἀποδοκιμάζη πάσαν ἐτεροδιδασκαλίαν, ἄλλα νὰ μὴ θεωρῆ κακὸν τὰς μεθ' ἑτεροδόξων θρησκευτικᾶς ἐπαφᾶς. Ὃ τοιοὖτος εἶνε, ἐπαναλαμβάνω, δεινὸς παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἄλλα δὲν εἶνε αἱρετικός.
Ἂν ὅμως δὲν ἄρκηται εἰς τοὖτο, ἄλλα καὶ κηρύσση αἱρετικὰ φρονήματα, τότε ἔχει ἄλλως τὸ πράγμα. Τότε εἶνε αἱρετικός. Αἱρετικὸς δὲ εἶνε, ἒφ' ὅσον κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, ἔστω καὶ ἅν δὲν ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν μετ' ἄλλων αἱρετικῶν.
Ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ εἶνε δύο εἰδῶν: Ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους ἡ ἐκκλησία ἐδίκασε καὶ κατεδίκασε καὶ ἀπέκοψε ἐκ τοὖ Σώματος αὐτῆς, καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὅποιοι οὔτε κατεδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἄλλα διατελοὖν ἀκόμη ἐντός της ἐκκλησίας. Μία τοιαύτη περίπτωσις εἶνε ἡ περίπτωσις τοὖ Πατριάρχου. Ὃ Πατριάρχης Ἄθηναγορας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε κατεδικάσθη ὅμως εἰσέτι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἀπεκήρυξεν αὐτὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντός της ἐκκλησίας. Συνεπῶς εἶνε ἀκόμη ἀγωγὸς Χάριτος. Τελεῖ Μυστήρια. Ἠμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν;
α') Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοὖ.
β') Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοὖ καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησις τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύη τοὖ ὀνόματος αὐτοὖ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύση τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, συμφώνως τῷ ΙΕ’ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοὖτο ὅμως εἶνε το ἔσχατον βῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δύναται νὰ προχώρηση, ἅν θέλη νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας. Παύων δηλαδὴ τὸ μνημόσυνον, δὲν θὰ μνημονεύη ἑτέρου Ἐπισκόπου (ἐκτὸς ἅν πιστεύη ὅτι ὅλη ἡ ἐκκλησία ἠμῶν ἐπεσεν εἰς αἵρεση!), ἄλλα θὰ ἀναμένη, ὡς προέγραψα, ἐν τὴ «Ἐπιστολιμαία Διατριβή» μου, μετ' ἠρέμου συνειδήσεως τὴν κρίσιν Συνόδου.
Ἕτερον πρόβλημα: Οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνον πῶς θὰ φέρωνται πρὸς τοὺς κοινωνοὖντας μετὰ τοὖ Πατριάρχου; Οἱ κοινωνοὖντες μετὰ τοὖ Πατριάρχου εἶνε δύο κατηγοριῶν: α') Οἱ ὁμόφρονες αὐτῶ (ὡς ὃ Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ὃ Χαλκηδόνος Μελίτων κ.λ.π. ) καὶ β') οἱ μὴ συμφωνοὖντες αὐτῶ (ὡς πάντες σχεδὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος). Ἔναντι τῶν πρώτων θὰ φέρωνται ὅπως καὶ ἔναντί του Πατριάρχου. Ἔναντι ὅμως τῶν δευτέρων, ἔστω καὶ ἅν οὗτοι κοινωνοὖν μετὰ τοὖ Πατριάρχου ἡ τῶν ἄλλων, δὲν δύνανται νὰ φέρωνται ὁμοίως. Δὲν δύνανται δηλαδὴ νὰ φθάσουν μέχρι παύσεως τοὖ μνημόσυνου αὐτῶν. Δὲν ἐπιτρέπεται, κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀποφυγή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοὖ αἱρετικᾶς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἡ Πατριάρχου. Δὲν παρέχουν ὅμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, Ὀρθόδοξοι ὄντες, ἀνέχονται αὐτόν.
Μεγάλη προσοχὴ εἰς τὸ σημεῖον τοὖτο! Ὀφείλομεν νὰ διακρίνωμεν μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων: Ἄλλο ὁ κηρύσσων αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἄλλο ὃ Ὀρθοδόξως φρονῶν καὶ διδάσκων, ἀλλὰ, κατ' οἰκονομίαν, ἀνεχόμενος τὸν πρῶτον καὶ κοινωνῶν μετ' αὐτοὖ.
Ἐπίσης: Ἄλλο ὃ κηρύσσων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μὴ ἐξελθῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, μηδὲ ἀποκοπεῖς ὓπ' αὐτῆς, καὶ ἄλλο ὁ ἐξελθῶν αὐτοβούλως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας (καὶ ἱδρύσας ἰδίαν «Ἐκκλησίαν» ἡ προσχωρήσας εἰς ἑτέραν τοιαύτην, αἱρετικὴν ἡ σχισματικήν), ἡ ἀποκοπεῖς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας, κατόπιν δίκης καὶ καταδίκης. Μετὰ τοὖ δευτέρου πᾶς Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ μὴ ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν. Ἡ μετὰ τοὖ πρώτου ὅμως κοινωνία (μέχρι τῆς καταδίκης αὐτοὖ) ἀφίεται ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων εἰς τὴν ἐλευθέραν κρίσιν ἑκάστου Ὀρθοδόξου πιστοὖ.
Ἔχομεν δηλαδὴ δικαίωμα, παρεχόμενον ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ παύσωμεν τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, δὲν εἴμεθα ὅμως ὑποχρεωμένοι νὰ πράξωμεν οὕτω. Κατ' ἀκολουθίαν, ἅν τίς, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοὖ, παύση τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐλέγχηται ὑπὸ τῶν ἄλλων. Ἂν ἕτερος, σταθμίζων διαφόρους παράγοντας, κρίνη ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιήση τὸ κανονικὸν δικαίωμα αὐτοὖ, ἄλλα νὰ ἀναμένη τὴν «Συνοδικὴν διάγνωσιν», δὲν εἶνε ἀξιόμεμπτος, οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, ἄξιος ἀκοινωνησίας! Ἐν τῷ σημείω τούτω δύναται τὶς νὰ ἐφαρμόση, προσηρμοσμένους πῶς, τοὺς λόγους τοὖ Παύλου: «Ὁ μνημονεύων τὸν μὴ μνημονεύοντα μὴ ἐξουθενείτω καὶ «ὁ μὴ μνημονεύων τὸν μνημονεύοντα μὴ κρινέτω» (βλέπε Ρωμαίους Ἰδ' 3).Τότε, θὰ εἴπης, ποῖον τὸ κέρδος ἠμῶν ἐκ τῆς ἀποφυγῆς του μνημοσύνου τοὖ Πατριάρχου, ἀφοὖ θὰ ἔχωμεν κοινωνίαν μετὰ τοὖ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως π. χ. , ὁ ὁποῖος μνημονεύει τοὖ Πατριάρχου; Δὲν μολυνόμεθα οὕτω, κοινωνοὖντες ἐμμέσως τῷ κηρύσσοντι αἱρετικὰ φρονήματα; Ἀλλ’ ἡ διακοπὴ τοὖ μνημοσύνου, «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» καὶ καταδίκης, δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν ἀποφυγῆς μολυσμοὺ ἐκ τῆς κηρυττομένης αἱρέσεως! Ὄχι, ἀδελφέ μου! Ἂν εἶχεν αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τότε οἱ Κανόνες δὲν θὰ παρεῖχον ἁπλῶς δικαίωμα παύσεως μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως», ἀλλά θὰ ἐθέσπιζον ρητὴν καὶ σαφῆ ὑποχρέωσιν μετ' ἀπειλῆς βαρυτάτων ποινῶν ἐν ἐναντία περιπτώσει.
Ἡ διακοπὴ μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» ἔχει ἄλλην ἔννοιαν. Ἀποτελεῖ ἔντονον, ἄλλα καὶ ἐσχάτην διαμαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, παρέχει μίαν διέξοδον διὰ τοὺς σκανδαλιζομένους, ἅμα δὲ καὶ σκοπεῖ εἰς τὴν δημιουργίαν ἀναταραχῆς, ὥστε ἡ ἐκκλησία νὰ ἐπισπεύση τὴν ἐκκαθάρισιν τῆς καταστάσεως. Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νά... μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντες τοὖ Πατριάρχου (ἐφ' ὅσον ἀκόμη δὲν κατεδικάσθη), οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτοὖ. Τὰ ἀντιθέτως λεγόμενα εἶνε ἀνόητοι «ζηλωτισμοί».
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲν ἐμολύνθη καίτοι ἔλαβε χειροτονίαν ἐπισκοπικὴν παρὰ τοὖ Μητροπολίτου Καισαρείας Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν δεδηλωμένος ἀρειανὸς (καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς μίας μερίδος τῶν ἀρειανῶν), ἀλλ’ ἀκόμη διετέλει καὶ ἐνήργει ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος ἀνατόλιος ἐχειροτονήθη καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος (καὶ μάλιστα Πατριάρχης Κῶν/πόλεως) παρὰ τοὖ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Διοσκόρου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν μονοφυσίτης καὶ μέγας προστάτης τοὖ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοὖς, ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἀκόμη καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν λοιπὸν δὲν μολύνη οὕδ' αὔτη ἡ χειροτονία παρ' Ἐπισκόπων, κηρυσσόντων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μήπω Συνοδικῶς καταδικασθέντων, παραμενόντων δ' ἀκόμη ἐντός της Ἐκκλησίας, πολλῶ μᾶλλον δὲν μολύνει τὸ μνημόσυνον αὐτῶν καὶ ἀκόμη περισσότερον δὲν μολύνει ἡ κοινωνία μετὰ προσώπων ἀνεχομένων οἰκονομικῶς αὐτοὺς καὶ διατηρούντων τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. ......»
Ἂν ὅμως δὲν ἄρκηται εἰς τοὖτο, ἄλλα καὶ κηρύσση αἱρετικὰ φρονήματα, τότε ἔχει ἄλλως τὸ πράγμα. Τότε εἶνε αἱρετικός. Αἱρετικὸς δὲ εἶνε, ἒφ' ὅσον κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, ἔστω καὶ ἅν δὲν ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν μετ' ἄλλων αἱρετικῶν.
Ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ εἶνε δύο εἰδῶν: Ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους ἡ ἐκκλησία ἐδίκασε καὶ κατεδίκασε καὶ ἀπέκοψε ἐκ τοὖ Σώματος αὐτῆς, καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὅποιοι οὔτε κατεδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἄλλα διατελοὖν ἀκόμη ἐντός της ἐκκλησίας. Μία τοιαύτη περίπτωσις εἶνε ἡ περίπτωσις τοὖ Πατριάρχου. Ὃ Πατριάρχης Ἄθηναγορας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε κατεδικάσθη ὅμως εἰσέτι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἀπεκήρυξεν αὐτὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντός της ἐκκλησίας. Συνεπῶς εἶνε ἀκόμη ἀγωγὸς Χάριτος. Τελεῖ Μυστήρια. Ἠμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν;
α') Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοὖ.
β') Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοὖ καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησις τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύη τοὖ ὀνόματος αὐτοὖ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύση τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, συμφώνως τῷ ΙΕ’ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοὖτο ὅμως εἶνε το ἔσχατον βῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δύναται νὰ προχώρηση, ἅν θέλη νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας. Παύων δηλαδὴ τὸ μνημόσυνον, δὲν θὰ μνημονεύη ἑτέρου Ἐπισκόπου (ἐκτὸς ἅν πιστεύη ὅτι ὅλη ἡ ἐκκλησία ἠμῶν ἐπεσεν εἰς αἵρεση!), ἄλλα θὰ ἀναμένη, ὡς προέγραψα, ἐν τὴ «Ἐπιστολιμαία Διατριβή» μου, μετ' ἠρέμου συνειδήσεως τὴν κρίσιν Συνόδου.
Ἕτερον πρόβλημα: Οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνον πῶς θὰ φέρωνται πρὸς τοὺς κοινωνοὖντας μετὰ τοὖ Πατριάρχου; Οἱ κοινωνοὖντες μετὰ τοὖ Πατριάρχου εἶνε δύο κατηγοριῶν: α') Οἱ ὁμόφρονες αὐτῶ (ὡς ὃ Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ὃ Χαλκηδόνος Μελίτων κ.λ.π. ) καὶ β') οἱ μὴ συμφωνοὖντες αὐτῶ (ὡς πάντες σχεδὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος). Ἔναντι τῶν πρώτων θὰ φέρωνται ὅπως καὶ ἔναντί του Πατριάρχου. Ἔναντι ὅμως τῶν δευτέρων, ἔστω καὶ ἅν οὗτοι κοινωνοὖν μετὰ τοὖ Πατριάρχου ἡ τῶν ἄλλων, δὲν δύνανται νὰ φέρωνται ὁμοίως. Δὲν δύνανται δηλαδὴ νὰ φθάσουν μέχρι παύσεως τοὖ μνημόσυνου αὐτῶν. Δὲν ἐπιτρέπεται, κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀποφυγή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοὖ αἱρετικᾶς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἡ Πατριάρχου. Δὲν παρέχουν ὅμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, Ὀρθόδοξοι ὄντες, ἀνέχονται αὐτόν.
Μεγάλη προσοχὴ εἰς τὸ σημεῖον τοὖτο! Ὀφείλομεν νὰ διακρίνωμεν μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων: Ἄλλο ὁ κηρύσσων αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἄλλο ὃ Ὀρθοδόξως φρονῶν καὶ διδάσκων, ἀλλὰ, κατ' οἰκονομίαν, ἀνεχόμενος τὸν πρῶτον καὶ κοινωνῶν μετ' αὐτοὖ.
Ἐπίσης: Ἄλλο ὃ κηρύσσων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μὴ ἐξελθῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, μηδὲ ἀποκοπεῖς ὓπ' αὐτῆς, καὶ ἄλλο ὁ ἐξελθῶν αὐτοβούλως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας (καὶ ἱδρύσας ἰδίαν «Ἐκκλησίαν» ἡ προσχωρήσας εἰς ἑτέραν τοιαύτην, αἱρετικὴν ἡ σχισματικήν), ἡ ἀποκοπεῖς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας, κατόπιν δίκης καὶ καταδίκης. Μετὰ τοὖ δευτέρου πᾶς Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ μὴ ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν. Ἡ μετὰ τοὖ πρώτου ὅμως κοινωνία (μέχρι τῆς καταδίκης αὐτοὖ) ἀφίεται ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων εἰς τὴν ἐλευθέραν κρίσιν ἑκάστου Ὀρθοδόξου πιστοὖ.
Ἔχομεν δηλαδὴ δικαίωμα, παρεχόμενον ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ παύσωμεν τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, δὲν εἴμεθα ὅμως ὑποχρεωμένοι νὰ πράξωμεν οὕτω. Κατ' ἀκολουθίαν, ἅν τίς, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοὖ, παύση τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐλέγχηται ὑπὸ τῶν ἄλλων. Ἂν ἕτερος, σταθμίζων διαφόρους παράγοντας, κρίνη ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιήση τὸ κανονικὸν δικαίωμα αὐτοὖ, ἄλλα νὰ ἀναμένη τὴν «Συνοδικὴν διάγνωσιν», δὲν εἶνε ἀξιόμεμπτος, οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, ἄξιος ἀκοινωνησίας! Ἐν τῷ σημείω τούτω δύναται τὶς νὰ ἐφαρμόση, προσηρμοσμένους πῶς, τοὺς λόγους τοὖ Παύλου: «Ὁ μνημονεύων τὸν μὴ μνημονεύοντα μὴ ἐξουθενείτω καὶ «ὁ μὴ μνημονεύων τὸν μνημονεύοντα μὴ κρινέτω» (βλέπε Ρωμαίους Ἰδ' 3).Τότε, θὰ εἴπης, ποῖον τὸ κέρδος ἠμῶν ἐκ τῆς ἀποφυγῆς του μνημοσύνου τοὖ Πατριάρχου, ἀφοὖ θὰ ἔχωμεν κοινωνίαν μετὰ τοὖ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως π. χ. , ὁ ὁποῖος μνημονεύει τοὖ Πατριάρχου; Δὲν μολυνόμεθα οὕτω, κοινωνοὖντες ἐμμέσως τῷ κηρύσσοντι αἱρετικὰ φρονήματα; Ἀλλ’ ἡ διακοπὴ τοὖ μνημοσύνου, «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» καὶ καταδίκης, δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν ἀποφυγῆς μολυσμοὺ ἐκ τῆς κηρυττομένης αἱρέσεως! Ὄχι, ἀδελφέ μου! Ἂν εἶχεν αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τότε οἱ Κανόνες δὲν θὰ παρεῖχον ἁπλῶς δικαίωμα παύσεως μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως», ἀλλά θὰ ἐθέσπιζον ρητὴν καὶ σαφῆ ὑποχρέωσιν μετ' ἀπειλῆς βαρυτάτων ποινῶν ἐν ἐναντία περιπτώσει.
Ἡ διακοπὴ μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» ἔχει ἄλλην ἔννοιαν. Ἀποτελεῖ ἔντονον, ἄλλα καὶ ἐσχάτην διαμαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, παρέχει μίαν διέξοδον διὰ τοὺς σκανδαλιζομένους, ἅμα δὲ καὶ σκοπεῖ εἰς τὴν δημιουργίαν ἀναταραχῆς, ὥστε ἡ ἐκκλησία νὰ ἐπισπεύση τὴν ἐκκαθάρισιν τῆς καταστάσεως. Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νά... μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντες τοὖ Πατριάρχου (ἐφ' ὅσον ἀκόμη δὲν κατεδικάσθη), οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτοὖ. Τὰ ἀντιθέτως λεγόμενα εἶνε ἀνόητοι «ζηλωτισμοί».
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲν ἐμολύνθη καίτοι ἔλαβε χειροτονίαν ἐπισκοπικὴν παρὰ τοὖ Μητροπολίτου Καισαρείας Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν δεδηλωμένος ἀρειανὸς (καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς μίας μερίδος τῶν ἀρειανῶν), ἀλλ’ ἀκόμη διετέλει καὶ ἐνήργει ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος ἀνατόλιος ἐχειροτονήθη καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος (καὶ μάλιστα Πατριάρχης Κῶν/πόλεως) παρὰ τοὖ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Διοσκόρου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν μονοφυσίτης καὶ μέγας προστάτης τοὖ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοὖς, ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἀκόμη καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν λοιπὸν δὲν μολύνη οὕδ' αὔτη ἡ χειροτονία παρ' Ἐπισκόπων, κηρυσσόντων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μήπω Συνοδικῶς καταδικασθέντων, παραμενόντων δ' ἀκόμη ἐντός της Ἐκκλησίας, πολλῶ μᾶλλον δὲν μολύνει τὸ μνημόσυνον αὐτῶν καὶ ἀκόμη περισσότερον δὲν μολύνει ἡ κοινωνία μετὰ προσώπων ἀνεχομένων οἰκονομικῶς αὐτοὺς καὶ διατηρούντων τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. ......»
Πηγή: Ἐπιφανείου Ι. Θεοδωροπούλου Ἀρχιμανδρίτου
ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ
Ἔκδοσις Ἱεροὖ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος
ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ
Ἔκδοσις Ἱεροὖ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος
( Ολόκληρη η επιστολή , εδώ )
Στήν ανωτέρω επιστολή τού , ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος , αναιρεί τήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μ. Σάββας αλλά καί ο νεο« ζηλωτής » Ευθύμιος Τρικαμηνάς , καθώς καί τίς πλάνες τών Παλαιοημερολογιτών περί τής , δήθεν , υποχρεωτικής διακοπής τής εκκλησιαστικής κοινωνίας , όχι μόνο μετά τού οικείου Επισκόπου , αλλά καί μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία , επειδή , δήθεν, μολύνονται από τούς Οικουμενιστές ( καθαρός Προτεσταντισμός ) !!!
Άς ευχηθούμε πώς ο Μ. Σάββας , θά κατανοήσει τό οτι η πλάνη τού αυτή , ωθεί τούς πιστούς σέ κατάσταση απόσχισης έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού καί πώς θά τήν αποκηρύξει .
