«Προσφορά» και αυτή του άθεου δυτικού ανθρωπισμού και πολιτισμού…
Από το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»
Οι περισσότεροι επιθυμούμε για τα τέλη της ζωής μας αυτό που εύχεται η εκκλησία μας. Να είναι χριστιανικά, με μετάνοια, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Αυτή τη δέηση της θείας λειτουργίας, μαζί με άλλες προσευχές την απευθύνουμε στο Θεό και τη Παναγία μας όσο είμαστε ακόμη στη ζωή, για να μας στηρίξουν την ώρα του θανάτου μας. Μαζί με την πίστη μας και η επιστήμη βάζει τα δυνατά της να προσφέρει γαλήνη στο επίγειο «τέλος», ενώ η αγάπη των ανθρώπων προσφέρεται ακόμα ποιο γενναιόδωρα σε αυτούς που φεύγουν…Αυτή είναι η πίστη μας, η παιδεία μας, η παράδοσή μας.
Όμως το τελευταίο καιρό -και στη πατρίδα μας (1) - γίνονται βήματα, διστακτικά και διερευνητικά, αλλά συγχρόνως αναιδή και θρασεία που υποστηρίζουν το θάνατο ως προσωπική επιλογή, ως «ατομικό δικαίωμα».
