Αλλο πεπλανημένο φρόνημα των Ζηλωτών, το οποίο κηρύσσεται κυρίως στην
πράξι, είναι ότι η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με τούς αιρετικούς
εφαρμόζεται μόνο στούς αιρετικούς κληρικούς και σ αυτούς όχι πλήρως.
Συνεπώς κατά κανόνα οι Ζηλωταί:
α . Δεχονται τούς "αιρετικούς"
νεοημερολογίτας λαϊκούς σε συμπροσευχή στην Εκκλησια και τούς παρέχουν
θεία Μετάληψι η άλλα Μυστήρια και αντίδωρο.
β . Προσκαλούν τούς "αιρετικούς"
νεοημερολογίτας βουλευτάς και λοιπούς επισήμους στις πανηγύρεις η
τελετές τους (π.χ. Θεοφάνεια) και συναγωνίζονται, ποια παράταξις θα
τιμηθή από μεγαλύτερο αριθμό "αιρετικών" επισήμων.
γ . Συμπροσεύχονται και με "αιρετικούς"
κληρικούς. Ακομη και οι Αγιορεῖται ακραιφνείς Ζηλωταί δέχονται στις
λειτουργίες τους τούς μη Ζηλωτάς "αιρετικούς" κληρικούς, τούς παρέχουν
τιμητική θέσι και τούς δίνουν αντίδωρο. (Οι Ζηλωταί κληρικοί
συμπροσεύχονται με τούς "αιρετικούς" και σε άλλους ναούς, εκτός από τούς
δικούς τους. Ο επίσκοπος Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης Ευθύμιος π.χ.
συμπροσευχόταν στις 14-9-2000 με "αιρετικούς" νεοημερολογίτας κληρικούς
εντός του ιερού Βηματος του ναού της Αναστασεως στα Ιεροσόλυμα. Αραγε
θα τον καθαιρέση η συνοδική του ομάδα, όπως επιβάλλεται από τούς ιερούς
κανόνας;)
Επομένως τίθεται πάλι το ερώτημα:
Είμαστε αιρετικοί η όχι; Αν είμαστε, τότε οι Ζηλωταί πρέπει να
καταδικάσουν όλες τις ανωτέρω απαράδεκτες ενέργειες και ιδίως να μη
επιτρέπουν σε κανένα "αιρετικό" νεοημερολογίτη λαϊκό να εισέρχεται σε
ναούς τους (πράγμα ασύμφορο φυσικά). Οι Ζηλωταί βέβαια μπορεί να
αντιτάξουν, ότι οι ανωτέρω ενέργειες αποτελούν εφαρμογή επαινετής
"Οικονομίας". Μηπως όμως η εφαρμογή της "Οικονομίας" είναι αποκλειστικό
δικαίωμα των Ζηλωτών και όχι και δικό μας, από τούς οποίους οι Ζηλωταί
απαιτούν μόνο την "Ακριβεια";
4. Ο Οικουμενισμός των Ζηλωτών
προεκτείνεται ακόμη περισσότερο. Οι Ενισταμενοι επικοινωνούν -μέσω της
Ρωσικής Διασποράς- με το πατριαρχείο Σερβίας και επομένως με την καθόλου
"αιρετική" Εκκλησια. Προ ετών δε, δύο επίσκοποι της χρυσοστομικής
παρατάξεως επικοινωνούσαν ολοφάνερα επί έτη με το πατριαρχείο
Ιεροσολύμων χωρίς καμμία επίσημη επιτίμησι από τούς ομόφρονάς τους
αρχιερείς.
Πολλή συχνή είναι και η εκκλησιαστική
κοινωνία μεταξύ κληρικών και λαϊκών των ζηλωτικών παρατάξεων, αν και
αυτές αλληλοκατηγορούνται επίσημα ως συνονθύλευμα πλανεμένων η
ψευδεκκλησίες56, οι οποίες είναι εκτός Εκκλησιας όπως οι Μονοφυσίται57,
Παπικοί, Προτεστάνται η άλλοι αιρετικοί! Θεωρούν μάλιστα τούς κληρικούς
των άλλων παρατάξεων ως ψευδοκληρικούς χωρίς αποστολική διαδοχή,
ιερωσύνη και σωτηρία!
5. Εντελως απαράδεκτες και
"οικουμενιστικές" είναι και οι θεωρίες των Ενισταμενων, οι οποίοι, για
να δικαιολογήσουν την απόσχισί τους από την πλειονότητα των Ζηλωτών (που
αποδέχεται ότι είμαστε εκτός Εκκλησιας), έπεσαν στο αντίθετο άκρο και
υποστηρίζουν, ότι οι Εικονομάχοι προ της Ζ Οικουμενικής (787) συνόδου
(καθώς και εμείς που είμαστε ακριβώς (!) όμοιοί τους) ήταν εντός
Εκκλησιας58 και τελούσαν έγκυρα μυστήρια!59 Στηρίζουν την άποψί τους
αυτή στην παρερμηνεία μερικών φράσεων των Πατέρων της συνόδου αυτής.
Αγνοουν όμως, ότι πολλές φορές οι Πατέρες χρησιμοποιούν καταχρηστικά
ορισμένες φράσεις -π.χ. «ένωσις των Εκκλησιων»60 Ορθοδοξων και Παπικών-
χωρίς φυσικά να εννοούν, ότι οι αιρετικοί βρίσκονται εντός Εκκλησιας η
έχουν έγκυρα μυστήρια. Παραβλέπουν επίσης τελείως τούς αλλεπαλλήλους
αναθεματισμούς πολλών Τοπικών συνόδων των Ορθοδοξων πατριαρχείων
(726-769) κατά των Εικονομάχων (το «ανάθεμα»61 αλλοτριώνει και αποτέμνει
της Εκκλησιας) και θεωρούν, ότι οι μη Οικουμενικές αυτές σύνοδοι δεν
απέκοψαν (δήθεν) τούς Εικονομάχους από την Εκκλησια!
Το ότι οι Εικονομάχοι προ του 787 ήταν
εκτός Εκκλησιας, καθίσταται φανερό και από την αίτησί τους κατά την Ζ
Οικουμενική σύνοδο να ενωθούν «τη αγία καθολική Εκκλησια», καθώς και από
τούς λόγους των Πατέρων, π.χ. περί αποδοχής «των νυνί προσελθόντων τη
καθολική Εκκλησια»62. Αλλα και ο άγιος Μαξιμος δεν αποδεχόταν εγκυρότητα
στα μυστήρια των Μονοθελητών κατά το 655 (έπειτα δηλαδή από τις Τοπικές
συνόδους της Δυσεως που τούς αναθεμάτισαν και προ της ΣΤ
Οικουμενικής): «Ποίαν επιτελέσουσι μυσταγωγίαν· η ποίον πνεύμα τοις παρά
τούτων επιτελουμένοις επιφοιτά;»63 Αλλωστε και οι Λατίνοι είναι εκτός
Εκκλησιας από το 1054, αν και δεν καταδικάσθηκαν τότε από Οικουμενική
σύνοδο, και παρά το ότι π.χ. ο ιερός Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως περί το
1232 θρηνούσε για το «διερρηγμένο»64 ιμάτιο της Καθολικής Εκκλησιας, η
ωνόμαζε την Ρωμη «εκκλησία»65.
6. Ο π. Νικόλαος διακηρύσσει «γυμνή τη
κεφαλή»66 ακόμη πιο εντυπωσιακές κακοδοξίες. Αν και ανήκει σε συνοδική
ομάδα, η οποία θεωρεί ότι τα Μυστήριά μας στερούνται της θείας Χαριτος,
επαινεί τις θεωρίες των Ενισταμενων και υποστηρίζει (κεφ. Χ, σ. 67-68),
ότι έχουμε «θεία Χαριν και Θεία Μυστήρια», όπως οι όμοιοι με εμάς
Εικονομάχοι προ του 787, επειδή δεν έχουμε καταδικασθή τελεσίδικα από
Οικουμενική σύνοδο. Ο π. Νικόλαος υποστηρίζει ταυτόχρονα, ότι
βρισκόμαστε και εκτός Εκκλησιας, όπως και οι Εικονομάχοι προ του 787.
Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τις πρωτοφανείς κακοδοξίες του, οι οποίες
συναγωνίζονται σε ασέβεια ακόμη και την "θεωρία των κλάδων", «θεία Χαρις
και Θεία Μυστήρια» υπάρχουν και εκτός Εκκλησιας!
7. Ο π. Νικόλαος υποστηρίζει επίσης (Ι
3, σ. 6), ότι όσοι ενώθηκαν με τούς Λατίνους (δηλαδή όσοι
συλλειτουργούσαν με τούς Λατίνους) είχαν «θεία Χαριν και Θεία Μυστήρια»
έως της τελικής καταδίκης τους! Εδω δεν πρόκειται βέβαια για παράβασι
ιερού κανόνος67 η διακήρυξι κάποιου κακοδόξου φρονήματος, τα οποία
πρέπει να εκδικασθούν από σύνοδο για να επέλθη η έκπτωσις της ιερωσύνης
(καθαίρεσις), αλλά για εγκατάλειψι της Ταμειούχου της θείας Χαριτος
Εκκλησιας και ένωσι με αιρετικούς. Κατά τον μέγα Βασίλειο, οι «της
Εκκλησιας αποστάντες ουκέτι έσχον την χάριν του αγίου Πνεύματος εφ
εαυτοίς»68. Κατά δε τούς κανόνας α καί β τής Γ Οικουμενικής συνόδου,
όποιος ενώθηκε η θα ενωθή με τούς αιρετικούς (δηλαδή εγκαταλείψη την
Εκκλησια), θεωρείται «εντεύθεν» ανενέργητος και, καθώς ερμηνεύει ο ιερός
Βαλσαμών, θεωρείται ως «ήδη του επισκοπικού βαθμού απαλλοτριωθείς»69.
Η ανήκουστη αυτή κακοδοξία του π.
Νικολάου δεν υποστηρίζεται ούτε από τούς μεγαλυτέρους Οικουμενιστάς. Ο
καθηγητής Βλάσιος Φειδάς αναφέρει: «Οι ανθενωτικοί όμως κατηγορούσαν
τούς ενωτικούς κληρικούς (που είχαν ενωθή με τούς Λατίνους το 1274), ότι
εξέπεσαν της ιερωσύνης και ότι τελούσαν πλέον άκυρα μυστήρια»70. Επισης
ο άγιος Μάρκος και οι ομόφρονές του δεν θεωρούσαν ούτε ως Χριστιανούς,
αυτούς που μόλις είχαν ενωθή (1439) με τούς Λατίνους71. Επειτα δε από
την νέα ένωσι (1452)72 οι Ορθοδοξοι θεωρούσαν τα μυστήρια αυτών που
ενώθηκαν με τούς Λατίνους ως «βδελυκτήν θυσίαν», τον δε ναο της αγίας
Σοφίας «ως Ιουδαιων συναγωγήνό καταφύγιον δαιμόνων και βωμόν
Ελληνικόν»73.
Το ότι η Εκκλησια αποκατέστησε στην
ιερωσύνη κατόπιν μετανοίας, όσους ενώθηκαν με αιρετικούς, η δεν
επανέλαβε τα μυστήρια74 μετανοούντων αιρετικών που είχαν καταδικασθή
ακόμη και από Οικουμενικές η Τοπικές (Μονοθελήται, Εικονομάχοι)
συνόδους, δεν σημαίνει φυσικά, ότι αποδέχθηκε ποτέ την ύπαρξι θείας
Χαριτος και θείων Μυστηρίων εκτός του Σωματος Της. Τις κακοδοξίες αυτές
του π. Νικολάου εγκωμίασαν ο εκδότης του περιοδικού " Αγιος Αγαθαγγελος"
και ο π. Θεοδώρητος Μαύρος !
Απόσπασμα έκ τού Βιβλίου τού π. Βασιλείου Παπαδάκη : Οι εκκλησιολογικές κακοδοξίες τού ζηλωτικού παλαιοημερολογιτισμού .
