Αναίρεσις τών κακοδοξιών τού Μάξιμου Βαρβαρή .
Αποσπάσματα από τήν αιρετική 14σέλιδη επιστολή τού νεο ζηλωτή Μαξίμου , κατά κόσμον , Κωνσταντίνου Βαρβαρή πρός τήν Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας τής Ελλάδος , στά οποία ονομάζει ολόκληρη τήν Εκκλησία μάς αιρετική ! Η επιστολή τού αιρετικού Μαξίμου , αποτελεί ουσιαστικά ένα αναμάσημα τών παμπάλαιων Παλαιοημερολογίτικων κακοδοξιών , κατά μίμηση τού Ευθυμίου Τρικαμηνά . Όλα δέ τά αγιοπατερικά αποφθέγγματα πού χρησιμοποιούν , προέρχονται από τά συγγράματα τού εμπνευστή τούς , Θεοδώρητου Μαύρου καί άλλων πλανεμένων Παλαιοημερολογιτών .
Τά πιό βλάσφημα σημεία τής επιστολής τού .
Στήν σελ. 1 τής αιρετικής επιστολής τού , ο Μάξιμος
Βαρβαρής , χρησιμοποιεί ένα απόφθεγμα τού Μεγάλου Αθανασίου , τό οποίό ομιλεί
ολοφάνερα περί αποβολής από τήν Εκκλησία μόνο τών Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων πού αναστρέφονται κακώς . Τώρα , πώς κατάλαβε αυτός πώς ομιλεί γιά απόσχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , αυτό είναι άλλο θέμα... .
Στήν σελ. 9 , υιοθετεί καί αυτος , όπως καί ο Ευθύμιος
Τρικαμηνάς , τήν Παλαιοημερολογίτικη αίρεση τού '' Μολυσμού '' τών
Ορθοδόξων Χριστιανών , από τούς , εντός τής Εκκλησίας Τού Χριστού,
οπαδούς τού Οικουμενισμού ! Τό τραγικό αποτέλεσμα τής αίρεσης αυτής , είναι τό νά μάς θεωρεί όλους , εκτός τής Εκκλησίας Τού Χριστού ! Τί κατάντια , αλήθεια !
Στήν σελ.11 , διακηρύττει τήν Απόσχισή τού από ολόκληρη
τήν Εκκλησία , παραθέτοντας στήν κλασσική
Παλαιοημερολογίτικη παρερμηνεία τών Ιερών κανόνων : ιε΄ τής Α΄ καί Β΄Συνόδου καί λα΄
Αποστολικού .
Στην σελ. 12 , ονομάζει ο πλανεμένος όσους δέν πιστεύουν τίς
ψευδοπροφητείες τού , '' συνειδητά όργανα τού Αντιχρίστου καί τών
σκοτεινών δυνάμεων '' !
Στην σελ. 13 , « καθαιρεί » μόνος τού ολόκληρη τήν Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας τής Ελλάδος !
Κρίμα Μάξιμε . Μετανόησε όσο έχεις καιρό .
Απάντηση στήν αιρετική Παλαιοημερολογίτικη θεωρία τού Μάξιμου , περί τής αυτόματης απώλειας τής Ιερωσύνης .
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ,
† Αρχιεπισκόπου Αθηνών
...Κατά τον ΣΤ' ιερόν Κανόνα της Β' Οικουμεν. Συνόδου αιρετικοί και σχισματικοί θεωρούνται μόνον οι υπό της Εκκλησίας ως τοιούτοι αποκηρυττόμενοι. «Αιρετικούς δε λέγομεν, τους τε πάλαι της Εκκλησίας αποκηρυχθέντας και τους μετά ταύτα υφ' ημών αναθεματισθέντας προς δε τούτοις και τους την πίστιν μεν την υγιή προσποιουμένους ομολογείν, αποσχίσαντας δε και αντισυναγόντας τοις κανονικοίς ημών Επισκόποις. Έπειτα δε και ει τινες των από της Εκκλησίας επί αιτίαις τισί προκατεγνωσμένοι είεν και αποβεβλημένοι ή ακοινώνητοι... » . Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εν τη ερμηνεία του Γ' Αποστολικού Κανόνος παρατηρεί, ότι δεν θεωρείται αναθεματισμένος ο υποπεσών εις παράπτωμα πριν ή εκδοθή η σχετική απόφασις . Κατά τον ιερόν Χρυσόστομον του δικαιώματος του κηρύττειν τινα αναθεματισμένον «το κοινόν των Αποστόλων μόνον ηξίωται, και οι κατά πάσαν ακρίβειαν τούτων ως αληθείς γεγονότες διάδοχοι, πλήρεις χάριτος και δυνάμεως. Και μην εκείνοι την εντολήν ακριβώς φυλάξαντες, ως τον οφθαλμόν τον δεξιόν εξορύττοντες, ούτω τους αιρετικούς έξω της εκκλησίας απέβαλον ..: Όθεν και εν τούτω ως και πάσαν ακρίβειαν έχοντες, τας μεν αιρέσεις διήλεγχον και απέβαλλον ...», Η Εκκλησία, κατά ταύτα, έχει το δικαίωμα να κηρύττη τινά σχισματικόν, αποφαινομένη περί τούτου εν Συνόδω. Τούτ' αυτό ισχύει και περί συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας αποσχιζομένης, δι' ωρισμένους λόγους, εκ του κορμού των αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Οι εν Ελλάδι παλαιοημερολογίται όμως, χωρίς να αποτελώσι ιδίαν Εκκλησίαν, τούτο μεν κατέκριναν ως σχισματικήν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, αυτοπροαιρέτως και άνευ άλλου τινός διακηρύξαντες τούτο, τούτο δε απέσχισαν εαυτούς της Εκκλησίας τούτης, παύσαντες να πειθαρχώσιν εις τα κελεύσματα αυτής, και, αυτονομηθέντες, παρά πάντα ί. Κανόνα, αυτοανεκηρύχθησαν εις « Εκκλησίαν» και δη και την μόνην επί γης γνησίαν και ακραιφνώς ορθόδοξον, εις ουδέν λογιζόμενοι την έλλειψιν πάσης αρμοδιότητος και δικαιοδοσίας αυτών επ' αυτής.....
Περί τών λεγόμενων '' Αποτειχιστών ''.
Ο αποσχισμένος εμπνευστής τού αιρετικού Μάξιμου Βαρβαρή , νεο « ζηλωτής » Ευθύμιος Τρικαμηνάς , κηρύττει παμπάλαιες αιρέσεις τών « ΓΟΧ », αποκρύπτοντας επιμελώς από τά λιγοστά τού
θύματα , πώς τίς διδάχτηκε απ΄ αυτούς ! Ο λόγος είναι προφανής . Άν
αντιληφθούν πώς είναι παλαιοημερολογίτικες οί θεωρίες τού , περί « αποτείχισης » κ.λ.π. , θά αρχίσουν
νά αμφιβάλουν γιά τήν ορθότητά τούς . Είναι όμως τίμια η στάση τού αυτή ;
Ασφαλώς όχι . Άν είχε ίχνος τιμιότητος ο Ευθύμιος , θά απεκάλυπτε στούς ανυποψίαστους οπαδούς τού , τήν θολή πηγή τών θεωριών τού .
Τίς Παλαιοημερολογίτικες
αιρέσεις τού Ευθυμίου Τρικαμηνά : περί '' Υποχρεωτικής διακοπής τού
μνημοσύνου '' καί περί ''Μολυσμού'' από τίς συμπροσευχές καί κακόδοξες
δηλώσεις ορισμένων Επισκόπων τής Εκκλησίας , τίς
επινόησαν πρώτοι οί Παλαιοημερολογίτες , επειδή ξεσκεπάσαμε τήν απάτη τού
πλαστογραφημένου τούς Σιγγιλίου , στό οποίο στήρίξαν τήν απόσχισή τούς τό 1924 !! Από τήν αίρεση αυτή, τού ''Μολυσμού'',
προκύπτει καί η αίρεση τής ''Αποτείχισης από όλη τήν Εκκλησία''.'' Αφού
Μολύνεστε, είστε υποχρεωμένοι να Αποτειχιστείτε '' μάς λένε εδώ καί
δεκαετίες οί « ΓΟΧ » . Δυστυχώς μερικοί τούς πίστεψαν, έν οίς καί ό
Ευθύμιος Τρικαμηνάς , ό οποίος , ούτε λίγο, ούτε πολύ, μάς λέει όλους
αιρετικούς όπως καί οί Παλαιοημερολογίτες ! Είναι κρίμα, άνθρωποι πού
διαφωνούν μέ τούς Παλαιοημερολογίτες , νά υιοθετούν τίς κακοδοξίες πού
αυτοί επινόησαν από τό 1960 καί έπειτα !
Η χρησιμοποίηση , κατ΄ αρχάς , τού όρου
'' Αποτείχιση '' από τούς , πάσης φύσεως « ζηλωτές » είναι εντελώς παραπλανητικός , καθ΄ ότι αυτοί εννοούν '' Απόσχιση '' από ολόκληρη τήν Εκκλησία , πράγμα πού δέν επιτρέπει ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , τόν οποίο αυτοί κακώς επικαλούνται ! Ο έν λόγω κανών, επιτρέπει τήν αποτείχιση από τόν Επίσκοπο πού κηρύττει αίρεση , υπό τών πατέρων κατεγνωσμένη καί όχι αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , όπως μάς λένε οί ψευτο αποτειχιστές !
Λέγει ο κανὼν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου:
«…Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίαις διδάσκοντος, οἱ τοιούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, άλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδὲπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν,
καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν
Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
Ἑρμηνεία
ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου (βλ.
Ἱερὸν Πηδἀλιον):
«… Ἐάν δὲ οἱ
ῥηθέντες πρόεδροι εἶναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παῤῥησίᾳ, καὶ διὰ τοῦτο
χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσις περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης,
οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, όχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης,
ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν,
ἀλλὰ μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων
αὐτῶν».
Όπως είδαμε μέσα από τό ίδιο τό Ιερόν
Πηδάλιον , ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , ουδαμώς επιτρέπει αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία ! Όλα τά υπό τών αποσχιστών , εναντίως λεγόμενα είναι '' προφάσεις έν αμαρτίαις '' !
Εκτός από τήν γενικοποίηση τής Ορθόδοξης '' αποτείχισης , οί κακόδοξοι '' αποσχιστές '' , διαστρέφουν καί τόν δυνητικό τής χαρακτήρα , μετατρέποντάς τόν όλως αυθαιρέτως σέ υποχρεωτικό ! Πουθενά όμως δέν αναφέρεται
'' υποχρέωση '', παρά μόνο τό προαιρετικό δικαίωμα τής διακοπής τού
μνημοσύνου τού, αιρετικά διδάσκοντος Επισκόπου καί μόνον .
Άς δούμε λεπτομερέστερα τί λέει η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς περί τών Σχισματικών . Καθώς είναι γνωστό , οποιοσδήποτε
και για οποιονδήποτε λόγο , αποτολμήσει νά διακόψει τήν κοινωνία μέ
ολόκληρη τήν Εκκλησία ( εκτός άν γίνει πλήρης ένωση μέ αιρετικούς , αλλά
καί πάλι δέν θά είναι ό μόνος Ορθόδοξος ) , λογίζεται παρευθύς ώς έν ενεργεία καθηρημένος καί αφορισμένος , χωρίς τήν χρεία καταδίκης τού υπό τής Ιεράς Συνόδου , όπως
ισχύει γιά τούς εντός Εκκλησίας Αιρετικούς* . Η Ιερά Σύνοδος , δικάζει
μόνο θέματα εντός τής Εκκλησίας ή περιπτώσεις επιστροφής τών εκτός τής
Εκκλησίας πλανεμένων σ´ αυτήν . Όταν ή Σύνοδος συνέρχεται επί τό αυτό
καί αναθεματίζει τούς Σχισματικούς , αυτό δέν τό κάνει γιά νά τούς
χωρίσει από Τόν Θεό επειδή παρέμειναν αμετανόητοι , όπως κάνει μέ τούς
εντός Εκκλησίας αιρετικούς , αλλά τό κάνει γιά νά επισημοποιήσει τόν ,
από καιρό , χωρισμό τούς από τήν Εκκλησία .
Η διδασκαλία τής Ορθοδόξου
Εκκλησίας μάς περί τών Σχισματικών , είναι ξεκάθαρη . Σχισματικοί , ονομάζονται εκείνοι πού
εχωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία , όχι γιά δόγματα πίστεως , αλλά γιά ζητήματα ευκολοϊάτρευτα . Λέγει ό Μέγας Βασίλειος : '' Σχίσματα δέ , τούς δί αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς καί ζητήματα ιάσιμα πρός αλλήλους διενεχθέντας... οί δέ , τής Εκκλησίας αποστάντες ούκ έτι έσχον Τήν Χάριν Τού Αγίου Πνεύματος εφ΄ εαυτούς...
οί δέ απορραγέντες , λαϊκοί γενόμενοι , ούτε τού Βαπτίζειν , ούτε τού
χειροτονείν είχον εξουσίαν , ούτε ηδύναντο Χάριν Αγίου Πνεύματος Αγίου
εταίροις παρέχειν , ής αυτοί εκπεπτώκασι ! "( βλ. Ι. Πηδάλιον σελ. 587 ) .
Ένα τρανταχτό γεγονός πού αποδεικνύει τήν ανειλικρινή στάση τών « ΓΟΧ » καί τού Ευθυμίου Τρικαμηνά , είναι τό ότι α π ο κ ρ ύ π τ ο υ ν
από τά θύματά τούς : α) τήν όμοια μέ τήν δική μάς , στάση τών Αγίων
Κολλυβάδων έναντι τών Λατινοφρόνων τής εποχής τούς καί β) τήν καταδίκη
τών Στουδιτικών σχισμάτων από τούς Αγίους πατέρες τής εποχής !
* Κάθ´ όλο τό χρονικό διάστημα πού ένας υπόδικος Πατριάρχης , Επίσκοπος ή Ιερεύς είναι ενωμένος μέ τό Σώμα Τού Χριστού , όσο αμαρτωλός
καί πλανεμένος κί άν είναι , λογίζεται ώς άρρωστο μέλος τού Σώματος καί
τελεί εγκυρότατα Μυστήρια εώς ότου καθαιρεθεί από τήν Ιερά Σύνοδο τής
τοπικής Εκκλησίας πού ανοίκει . Όταν αυτό συμβεί , τότε και μόνο , παύει
νά ενεργεί καί η Θεία Χάρις στά Μυστήρια πού τελεί . Γιά δέ τούς Μοναχούς καί λαϊκούς ισχύει ο αποσχηματισμός καί ο αφορισμός .
Αποσπάσματα
περί αποτειχίσεως , από τό θαυμάσιο βιβλίο τού π. Βασιλείου Παπαδάκη : '' Αντιπατερική η στάση τού ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού ''
Ο ιερός Δοσίθεος Ιεροσολύμων, ερμηνεύων ωραιότατα την Ορθόδοξη
Εκκλησιολογία, παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία
αντιμετωπίζει αυτούς που κηρύττουν εντός αυτής αιρετικά δόγματα: «Την
αίρεση την αναφύουσαν, εάν εξαπλωθή, κρίνει και κατακρίνει η Οικουμενική
σύνοδος».[18] Μετά δε την σύνοδο οι αμετανόητοι αιρετικοί απεκόπτοντο
παντελώς της εκκλησιαστικής κοινωνίας.
Σε μερικές περιπτώσεις η
εκκλησιαστική κοινωνία με τους ανωτέρω διεκόπτετο και προ συνοδικής
κρίσεως.[19] Ο ιε΄ κανών της ΑΒ συνόδου, επιτρέπει την πράξη αυτή,
εφόσον γίνεται με σκοπό να ελευθερωθή η Εκκλησία από το σχίσμα και την
αίρεση των επισκόπων αυτών.[20] Επειδή όμως το εκκλησιαστικό σχίσμα δεν
είναι κάτι το απλό, η τελική κρίση και η αποκοπή των αιρετικών από την
Εκκλησία, ως προανεφέραμε, ανετέθη στις Οικουμενικές Συνόδους .
Αυτό
έγινε, διότι οι αιρέσεις δεν ήταν εύκολο να συνειδητοποιηθούν αμέσως
από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Επίσης δεν ήταν δίκαιο να θεωρούνται
αιρετικοί, προ της τελικής αποφάσεως της Οικουμενικής συνόδου, όσοι
εκοινωνούσαν από άγνοια, για Οικονομία ή για κάποια άλλη αιτία με τους
επισκόπους που εκήρυττον αιρετικές δοξασίες. Γι' αυτό κανείς ιερός κανών
ή άγιος πατήρ δεν επέβαλε ποτέ στο Ορθόδοξο πλήρωμα την διακοπή της
εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς προ συνοδικής κρίσεως.
Επίσης κανείς κληρικός δεν ετιμωρήθη ποτέ γι' αυτό, σε αντίθεση βεβαίως
με αυτούς που συνέχιζαν την επικοινωνία μετά την συνοδική καταδίκη.
Αρκετά
παραδείγματα από την εκκλησιαστική Ιστορία αποδεικνύουν, ότι από την
εμφάνιση της αιρετικής διδασκαλίας μέχρι την τελική καταδίκη της
μεσολαβούσε ένα διάστημα, μικρό η μεγάλο. Στην περίοδο αυτή η Εκκλησία
προσπαθούσε δια των εκπροσώπων της να φέρη σε μετάνοια τους "καινούς"
διδασκάλους, εφαρμόζουσα την ανεγνωρισμένη από όλους τους αγίους Πατέρες
γραμμή της Οικονομίας. Έτσι, π.χ., ενώ ο Μονοθελητισμός άρχισε να
κηρύττεται το 615, οι κύριοι πολέμιοί του, άγιοι Σωφρόνιος και Μάξιμος,
δεν φαίνεται να έχουν διακόψει την επικοινωνία με τους αιρετικούς προ
των συνόδων της Δύσεως (640 - 649), που τους ανεθεμάτισαν.
Η
αντιμετώπιση αυτών που παραβαίνουν (περισσότερο ή λιγότερο) τους ιερούς
κανόνες, χωρίς να θίγουν τα δόγματα, είναι τελείως διαφορετική. Οι
κανόνες ιγ΄, ιδ΄ και ιε΄ τής ΑΒ συνόδου (επί αγίου Φωτίου) απαγορεύουν
αυστηρώς την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους επισκόπους,
που υπέπεσαν σε οποιοδήποτε «έγκλημα», προ συνοδικής κρίσεως. Οι άγιοι
Απόστολοι επέτρεπαν την διακοπή της κοινωνίας για λόγους «ευσεβείας και
δικαιοσύνης».[29] Η λέξη «δικαιοσύνη» μπορούσε ευκόλως να παρερμηνευθή,
με αποτέλεσμα να συμβούν διάφορα σχίσματα που κατεδικάσθησαν από την
Εκκλησία. Τα αλλεπάλληλα σχίσματα, κυρίως των Στουδιτών, που συνεχίζοντο
και επί των ημερών του αγίου Φωτίου, έδωσαν αφορμή στον Άγιο και την
σύνοδό του να νομοθετήσουν τους κανόνες αυτούς.
Επίσης δεκαπέντε
περίπου έτη προ της συνόδου του αγίου Φωτίου «ο άγιος Μεθόδιος συνοδικώς
εξήνεγκεν ανάθεμα κατά των του Στουδίου μοναχών των από της Εκκλησίας
εαυτούς αποσχισάντων, διότι αντείχοντο των κατά Ταρασίου και Νικηφόρου
κληθέντων τε και γραφέντων υπό Θεοδώρου».[30] Η τακτική του αγίου
Μεθοδίου να αποδέχεται οικονομικώς τις χειροτονίες των Εικονομάχων
προεκάλεσε σχίσματα. Ο όσιος Ιωαννίκιος κατέκρινε πολυτρόπως τα
σχίσματα αυτά και υπεστήριζε ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι ενωμένη,
εφόσον δεν υπάρχουν λόγοι πίστεως.[31]
Αλλά και τα παλαιότερα
προσωρινά σχίσματα του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου για τις Οικονομίες
των αγίων πατριαρχών Ταρασίου και Νικηφόρου, «ου μικρόν πτώμα τοις
Πατράσιν έδοξε· αλλ' όμως πάλιν διωρθώσατο».[32] Ακόμη και ο βιογράφος
του, Μιχαήλ ο Στουδίτης, δεν τολμά να υποστηρίξη την πράξη του οσίου
Θεοδώρου.[33] Τα σχίσματα αυτά κατέκριναν μεταξύ άλλων οι ιεροί
Μεθόδιος[34] και Δοσίθεος.[35] Επίσης δεν τα ακολούθησαν άλλοι μοναχοί
εκείνης της εποχής, οι οποίοι ανεδείχθησαν μεγάλοι άγιοι. Τέτοιος ήταν ο
μέγας ομολογητής Θεοφάνης, ο οποίος στην «Χρονογραφία» του αναφέρει την
απόσχιση του αγίου Θεοδώρου από την «αγία Εκκλησία» και τον «αγιώτατο
πατριάρχη»[36] Νικηφόρο. Η αιτία της κατακρίσεώς τους ήταν ότι δεν
υπήρχε ζήτημα πίστεως, αλλά απόκλιση από τους ιερούς κανόνες. Βεβαίως ο
άγιος Θεόδωρος είναι μέγας ομολογητής και αποτελεί πρότυπο ένεκα των
ηρωικών αγώνων του έναντι της εικονομαχικής αιρέσεως. Μόνο τα προσωρινά
σχίσματά του για τις ανωτέρω Οικονομίες δεν μπορεί να αποτελέσουν κανόνα
για την Εκκλησία.
Δυστυχώς οι Ζηλωτές διαφημίζουν τα σχίσματα
αυτά κατά κόρον και τα παρουσιάζουν ως εκκλησιαστικό νόμο και κανόνα
απαράβατο, επειδή ακριβώς και αυτοί δεν έχουν λόγους πίστεως για τα
σχίσματά τους. Αποκαλούν μάλιστα
"Μοιχειανούς" τους αντιπάλους του Οσίου Θεοδώρου -όπως δηλαδή και αυτός
για λίγο διάστημα τους ωνόμαζε- και τις
περισσότερες φορές αποκρύπτουν τα ονόματά τους, ή δεν τους αποκαλούν
αγίους![37] Πρόκειται για τους αγίους και ομολογητές Νικηφόρο
Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ Συννάδων, Ευθύμιο Σάρδεων, Αιμιλιανό Κυζίκου,
Θεοφύλακτο Νικομηδείας και άλλους μεγάλους Πατέρες.
Επίσης ο
όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης εκαλούσε σε μετάνοια όσους μοναχούς εχωρίζοντο
από την Εκκλησία άνευ λόγων πίστεως. Τους συνιστούσε δε ότι «ουκ
ακινδύνως εαυτούς χωρίζομεν της αγίας ημών μητρός».[38 ]
Γενικότερα
δε, όλα τα σχίσματα που έγιναν προφάσει ακριβολογίας, δεν εξέφρασαν
ποτέ αυθεντικώς την Εκκλησία. Ούτε εθεωρήθησαν βεβαίως εκτός Εκκλησίας
όσοι δεν συμμετείχαν σ' αυτά.
Πολλές παρανομίες ή
παρεκκλίσεις (άμεσες και έμμεσες) από το Ορθόδοξο φρόνημα -παρόμοιες με
τις σημερινές- συνέβαιναν εκείνες τις εποχές και ιδίως στις περιοχές που
επλεόναζαν οι Λατίνοι: Πλήθος μαρτυριών στον ιστ΄ και ιζ΄ αιώνα
δεικνύουν ως συνηθισμένη τακτική, το να κοινωνούν οι Ορθόδοξοι στους
Λατίνους και το αντίστροφο.
Αναφέρουμε επίσης: Μνημόνευση και
αναγνώριση λατίνων επισκόπων, μεμονωμένα συλλείτουργα, μικτά μυστήρια,
παροχή μυστηρίων σε αιρετικούς, κηδείες αιρετικών, σπουδές σε σχολές
αιρετικών,[63] χορηγήσεις αδείας εξομολογήσεως και διδασκαλίας στους
παπικούς καπουτσίνους. Ακόμη και Μητροπολίτες η μοναχοί εξομολογούντο σε
Λατίνους (λόγω των δυσχερών περιστάσεων που επικρατούσαν στις
Τουρκοκρατούμενες και Λατινοκρατούμενες περιοχές), πράγμα που κατέκρινε
με σφοδρότητα ο ιερός Μακάριος ο Πάτμιος -χωρίς όμως να κάνη
σχίσματα.[64]
Κατά δε τα μέσα του ιζ΄ αιώνος «τα μοναστήρια
του Άθω επανειλημμένως εκάλεσαν τους Ιησουίτας, όπως ιδρύσουν εν τω
Αγίω Όρει σχολήν δια την πνευματικήν κατάρτισιν των μοναχών»! [65]
Επίσης την ίδια περίοδο «εις πολλούς τόπους, εις Ιεροσόλυμα, εις
Αλεξανδρειαν και άλλους τόπους, εις μίαν εκκλησίαν ψάλλουσιν εις εν
μέρος ανατολικοί και εις άλλο δυτικοί»![66] Κατά τις ίδιες εποχές έγιναν
διάλογοι και με τα διάφορα παρακλάδια των Μονοφυσιτών και Προτεσταντών,
τους οποίους συμπαθούσε και υπερήσπιζε ισχυρή μερίδα. Παρά ταύτα δεν
έγιναν σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αν και οι Πατέρες ηγωνίζοντο
κατά της ενώσεως με τους Λουθηροκαλβίνους.[67]
θ. Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του ή «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος»,
όπως τους ωνόμαζε.[68] Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν
αποφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζωνται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι
στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην
Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση. Παρά ταύτα οι λατινόφρονες επολέμησαν την
απόφαση αυτή και συνέχιζαν να δέχωνται τους έχοντες το παπικό ράντισμα
Λατίνους με αναμύρωση.
Ο άγιος Νικόδημος εθλίβετο για την μέχρι
τότε μεγάλη νοθεία, διαφθορά και παρερμηνεία των ιερών κανόνων και για
τον «θανατηφόρον και παραίτιον ψυχικής απωλείας καρπόν» που ετίκτετο εξ
αυτών.[69] Απωδύρετο επίσης και για δεινές παραβάσεις ιερών κανόνων (στ
τής Δ , ιδ , ιθ , κγ τής ΣΤ ) και ιδίως για τους Σιμωνιακούς, οι
οποίοι κατά τον άγιο Ταράσιο είναι χειρότεροι των Πνευματομάχων. [70]
Έλεγε λοιπόν ο Όσιος, ότι η κατά τον άγιο Γεννάδιο θεοστυγής αυτή αίρεση
έχει γίνει σήμερα αρετή [71] και οι περισσότεροι χειροτονούνται δια
χρημάτων.[72] Συγχρόνως ήλεγχε με σύνεση και τους θεολόγους της εποχής
του, για τα αιρετικά και βλάσφημα φρονήματά τους.[73]
Ο Όσιος και οι λοιποί Κολλυβάδες της εποχής του ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ των ιερών Παραδόσεων, όμως δεν φαίνεται πουθενά να διέκοψαν την επικοινωνία με τους λατινόφρονες η τους λοιπούς κακοδόξους.
Οι συνετοί αυτοί ζηλωτές, σε αντίθεση με τους σημερινούς, είχαν την
ικανότητα να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ των λατινοφρόνων της εποχής
τους και των λατινοφρόνων που έκαναν τις ενώσεις του 1274 και του 1439.
Καλή φώτιση .
-----------
18 Δωδεκάβιβλος, βιβ. δ , κεφ. ι , §γ .
19 Αγίου Κυρίλλου, επιστολή ια , α.α.77, 81αα.
20 Οσίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σ. 358.
29 Κανών λα , α.α.137, 96α.
30 Μ. Γεδεών, Πατριαρχικοί Πίνακες, Αθήναι 1996, σ. 185.
31 Οσίου Συμεών του Μεταφραστού, Βιος οσίου πατρός ημών Ιωαννικίου, κεφ. να , νβ , α.α.116, 85α-88α.
32 Περί Ταρασίου και Νικηφόρου των εν αγίοις πατριαρχών, α.α.99, 1853α.
33 α.α.99, 157αα.
34 Περί Ταρασίου και Νικηφόρου των εν αγίοις πατριαρχών, α.α.99, 1853α.
35 Ενθ ανωτ. βιβ. ζ , κεφ. δ , §ε .
36 α.α.108, 992α.
37 Ορθόδοξος Ενημέρωσις, φύλλο 34, σ. 1.
38 1923, σ. 85.
63 Στεφανίδου, ένθ ανωτ. §51,52.
64 Ευαγγελική Σάλπιγξ, εν Αθήναις 1867, σ. 327.
65 Θεοδωρήτου μοναχού, Η ευχαριστιακή συμμετοχή εν αγίω Όρει, 1972, σ. 35-37.
66 Ενθ ανωτ.
67 Οσίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια, εν Χίω 1887, σ. 377.
68 Πηδάλιον, Αθήναι 1970, σημείωση στον μστ΄ Αποστολικόν, σ. 56.
69 Ενθ ανωτ. σ. ιβ .
70 Ενθ ανωτ. σ. 719.
71 Ενθ ανωτ. ερμηνεία του κβ τής ΣΤ , σ. 238.
72 Ενθ ανωτ. σημείωση 6, σ. 696.
73 Ενθ ανωτ. σημείωση στον ρκδ΄ τής εν Καρθαγένη, σ. 527.
Έτερα σχετικά θέματα :
Ο μακαριστός Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος , αποστομώνει τόν '' πατέρα '' τών λεγομένων '' Αποτειχιστών '' ( Αποσχιστών ), Παλαιοημερολογίτη Θεοδώρητο Μαύρο, στήν επιστολή : '' Ζηλωτικών ακροτήτων έλεγχος '' καί
Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος : « Αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία = αίρεση ». ( Επιστολή πρός π. Νικόδημο Αγιορείτη ).
Έκ τού μνημειώδους βιβλίου , '' Οικουμενισμός - Ζηλωτισμός , τά δύο άκρα ''.
