Τα «κλουβιά» γίνονται θελκτικά εάν έχουν χρυσά κάγκελα - Διαφημίζουν τα Γιάννενα ως την πιο ευτυχισμένη πόλη των 15 λεπτών
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να εξοικειώσεις τον κόσμο με τις μελλοντικές πόλεις (φυλακές) των 15 λεπτών, από το να παρουσιάσεις ως τέτοιες, μερικές υπαρκτές πόλεις της Ελλάδας που ανέκαθεν τραβούσαν τα βλέμματα. Πόλεις «μαζεμένες», όμορφες και τουριστικές που πάντοτε κέρδιζαν θαυμασμό στη συλλογική συνείδηση, τώρα συνδέονται ύπουλα με τη «δεκαπεντάλεπτη» αυτάρκειά τους.
Μια τέτοια πόλη που ταιριάζει «γάντι» για τη διαφήμιση αυτού του δυστοπικού σχεδίου (που εκπορεύεται από την ατζέντα του WEF), είναι τα Ιωάννινα. Και ως τέτοια πόλη παρουσιάστηκε σε άρθρο στο πιο δημοφιλές ειδησεογραφικό site της Ελλάδας: «Τα Γιάννενα είναι η πόλη των 15 λεπτών και η πιο ευτυχισμένη της Ελλάδας», τιτλοφορούν το σχετικό άρθρο. Γραφικά τοπία, πολιτιστικός πλούτος, ωραία κουζίνα, χαμηλή κυκλοφορία οχημάτων, χαλαροί ρυθμοί ζωής. Μια πόλη που έχει τα πάντα και τα έχει κοντά. Τι άλλο θες;
Τι πιο δελεαστικό από το να αναδεικνύεις ως δεκαπεντάλεπτο «θαύμα» μια τέτοια «ανθρώπινη πόλη»; Που μάλιστα ανακηρύχθηκε ως η πιο ευτυχισμένη πόλη της Ελλάδας για το 2025, σύμφωνα με τον δείκτη Happy City Index, όπως τονίζει το άρθρο. Μοιάζει σαν υποσυνείδητη εγχάραξη του περίφημου σλόγκαν: «You’ll own nothing and you’ll be happy» / «Δεν θα σου ανήκει τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος», όπου το WEF φανέρωσε τις προθέσεις του για την ανθρωπότητα.
Πανέμορφες ελληνικές πόλεις που κουβαλάνε ένα βουνό ιστορίας και οι πρόγονοί μας έχυσαν αίμα για να ελευθερωθούν, αξιολογούνται πλέον από την ακτίνα των λεπτών και των χιλιομέτρων όπου θα προαυλίζονται τα μελλοντικά «πειραματόζωα». Με θέλγητρα την άνεση, τη βολή, την αυτάρκεια, την προσβασιμότητα και πλήθος άλλων «δολωμάτων» που εμφανίζουν τον σταδιακό εγκλεισμό ως compact παράδεισο.
Τα απολύτως ελέγξιμα «στρατόπεδα»
Φυσικά ο στόχος τέτοιων άρθρων είναι να προωθήσουν τις πόλεις των 15 λεπτών με το να σφετερίζονται σύμβολα ευρείας αποδοχής όπως είναι τα Γιάννενα ή άλλες πόλεις. Πρόκειται για μια πολύ βασική μέθοδο διαφημιστικής προπαγάνδας. Είναι το περίβλημα «ζάχαρης» για ένα πικρό χάπι που πρέπει να δοθεί στο κοινό, το οποίο πρέπει να πειστεί παράλληλα ότι η ιδρυματοποίησή του, γίνεται για το καλό του. Η φράση «πόλη των 15 λεπτών» πρέπει να αναπαράγεται όλο και συχνότερα ώστε να γίνει εύπεπτη, οικεία και ευχάριστη, αφού θα συνδέεται με τις ευκολίες που παρέχει.
Το concept των πόλεων των 15 λεπτών αποτελεί ακόμα μια πολιτική που εισήχθη βιαίως με την πανδημία. Ο περιορισμός των χιλιομετρικών αποστάσεων εντυπώθηκε στις μάζες ως ένα φυσιολογικό μέτρο διαχείρισης κρίσεων. Μαζί με τα γεωγραφικά όρια συνδέθηκαν οι κανόνες συμπεριφοράς και οι ποινές ανυπακοής, ακριβώς όπως θα ίσχυε άλλοτε και σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εσχάτως – ως υποψήφιοι τρόφιμοι αυτού του στρατοπέδου – το κράτος μας μοιράζει και προσωπικούς αριθμούς.
Το σχέδιο των πόλεων των 15 λεπτών λειτουργεί ως αστικός καταλύτης ώστε να κατηγοριοποιηθούν οι πόλεις ανάλογα με τη «βιωσιμότητά» τους. Συγκεντρώνοντας υπηρεσίες και παροχές σε επιλεγμένες «πράσινες» πόλεις, η εξουσία θα μπορεί να ελέγχει σε απόλυτο βαθμό τις τοπικές οικονομίες, κρίνοντας ποιες επιχειρήσεις θα ανθούν και ποιες θα αφανίζονται από τον χάρτη της αγοράς.
Παράλληλα, οι μη πράσινες πόλεις θα οδηγηθούν σε αποκλεισμούς και οικονομικό μαρασμό, εάν δεν τηρούν τα standards της πολιτικής ατζέντας. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το ελεύθερο «επιχειρείν» θα μπορεί εύκολα να καταπνιγεί μέσα σε προκαθορισμένες προσταγές της αγοράς. Για να δώσω ένα απλό παράδειγμα, θα φαντάζει δύσκολο να βαθμολογηθεί μια πόλη ως «πράσινη» αν δεν παρέχει εστιατόρια με εργαστηριακό «κρέας» και μάλιστα σε συγκεκριμένη ποσόστωση. Στον αντίποδα, έχουμε το φυσικό κρέας να βαπτίζεται ήδη «ενεργοβόρο», με ότι οικονομικές συνέπειες μπορεί να επιφέρει μελλοντικά αυτό πχ. για τα κρεοπωλεία, τα ψητοπωλεία και τις ταβέρνες. Τόσο σε επίπεδο τιμών – όσο και σε επίπεδο επιχειρηματικότητας.
Οι δυνατότητες που θα προσφέρουν οι πόλεις των 15 λεπτών στους εξουσιαστές, είναι πραγματικά ατελείωτες. Η αστικοποίηση – όπως βλέπουμε ήδη να συμβαίνει – ερημώνει την ύπαιθρο και αφήνει τους μεγάλους παίκτες να καταβροχθίζουν τους φυσικούς πόρους. Η αστυφιλία παύει να είναι μόδα της εποχής και γίνεται εκβιαστική συνθήκη επιβίωσης. Τα κράτη φροντίζουν να κάνουν την επαρχία εχθρική για επιβίωση και την πόλη φιλική για κατανάλωση.
Η αστική πολεοδομία αλλάζει κάτω από τη μύτη του περισσότερου κόσμου, και προσαρμόζεται σταδιακά σε συνθήκες αυτοπεριορισμού, απομόνωσης και συνεχούς επιτήρησης. Οι τοπικές οικονομίες διαχωρίζονται σε «τάξεις» και περικλείνονται σε όλο και στενότερα πλαίσια. Επιταχυντής αυτού του εγκλεισμού είναι φυσικά η φτωχοποίηση. Τρανταχτό παράδειγμα, ότι τα νησιά γίνονται απαγορευτικά για τις διακοπές των Ελλήνων, ενώ οι μισοί δεν μπορούν να κάνουν καν μια ολιγοήμερη απόδραση.
Όπως απομονώνονται οι άνθρωποι, έτσι απομονώνονται και οι πόλεις, έτσι απομονώνονται και οι κοινωνίες σε πλήρως ελέγξιμα σύνολα που κόβουν τους δεσμούς τους με τον εθνικό ιστό. Θυμηθείτε άλλωστε και την ιστορία με τα ΕΛΤΑ…
sportime.gr 03 Δεκ 2025
