Ο δρόμος προς την εξουσία, που είχε
χαράξει το ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, προϋπόθετε , μαζί με την μονοπώληση της
«Εθνικής Αντίστασης» και την εξουδετέρωση οποιωνδήποτε άλλων αντάρτικων
ομάδων, που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την τιμή αυτή ή να αποτελέσουν
εμπόδιο στον δρόμο αυτό. Ο βασικός αντίπαλος στο πεδίο αυτό, ήταν ο ΕΔΕΣ
του Ναπολέοντα Ζέρβα. Το φθινόπωρο του 1943, ο ΕΛΑΣ, προσπάθησε να
προσεταιριστεί για τον σκοπό αυτό, τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ψαρρό που
διοικούσε το Σύνταγμα Ευζώνων 5/42. Είχαν προηγηθεί ήδη άκαρπες
διαπραγματεύσεις για δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας μεταξύ ΕΛΑΣ,
ΕΔΕΣ και 5/42. Ο Ψαρρός αρνήθηκε να γίνει μέρος μιας εμφύλιας διαμάχης,
τηρώντας μια ουδέτερη στάση. Αυτός ήταν αρκετός λόγος για να
κατηγορηθεί ο Ψαρρός από τον ΕΛΑΣ ως «προδότης του έθνους» και στις 17
Απριλίου του 1944, αφού είχαν προηγηθεί προσπάθειες διάλυσης του 5/42,
με εντολή του Σιάντου «να ξεκαθαριστεί η κατάσταση με το 5/42 Σ.Ε. δυναμικά και κεραυνοβόλα χωρίς χρονοτριβές»,
ο καπετάν Νικηφόρος επιτίθεται αιφνιδιαστικά με ισχυρές δυνάμεις. Το
5/42 διαλύθηκε και ο Ψαρρός στάλθηκε αιχμάλωτος στον Βελουχιώτη.
Δολοφονήθηκε όμως καθ’ οδόν απ’ τον Ελασίτη ταγματάρχη Θύμιο Ζούλα, «όπως ήμασταν σύμφωνοι με τον Άρη», όπως ισχυρίστηκε, αν και αργότερα άλλαξε ρότα και υποστήριξε ότι εκτέλεσε «άνωθεν εντολή», για να ενοχοποιήσει τον Βελουχιώτη.
Τα «προεόρτια» συνεχίστηκαν με την σφαγή του Μελιγαλά στην Μεσσηνία, τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν οι Ελασίτες με ηγέτες τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Μπελογιάννη, με το αιτιολογικό ότι ήθελαν να χτυπήσουν τους ταγματασφαλίτες, εξολόθρευσαν με φρικιαστικό τρόπο, 1.500 άτομα, γυναίκες και άντρες, γέρους και παιδιά, σφάζοντας τους και στην συνέχεια πετώντας τους σε μια μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως «πηγάδα του Μελιγαλά». Απ’ αυτά τα 1.500 άτομα όμως, όπως αναφέρει κι ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι», μόνο οι 50 ήταν όντως ταγματασφαλίτες, ενώ παρόμοια είναι και η εκτίμηση του μετέπειτα λοχαγού του ΔΣΕ, Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου (Μπελάς), οποίος επικαλούμενος τον γραμματέα του ΕΑΜ Μελιγαλά και τον κατάλογο που είχε καταρτίσει η επιτροπή του Μελιγαλά, κάνει λόγο για 60 ταγματασφαλίτες. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα θύματα δεν σφαγιάστηκαν για κάτι που έκαναν, αλλά για κάτι που δεν ήθελαν να κάνουν κι αυτό το μαρτυρά η απότομη αύξηση του πληθυσμού του Μελιγαλά, που από τις 3.000, εκείνες τις ημέρες αυξήθηκε στις 10.000, από τους κατοίκους των γύρω περιοχών που θεώρησαν ασφαλή την περιοχή όπου βρισκόταν Τ.Α. και προσέφυγαν εκεί για να προστατευτούν από την επέλαση των Ελασιτών, οι οποίοι δεν ήταν και τόσο «φιλικοί» με τους μη κομμουνιστές και όσους δεν τους υποστήριζαν.
Τό κοιμητήριο του Μελιγαλά, όπου οι ΚΚΕδες έσφαξαν 1500 Έλληνες ανεξαρτήτου ηλικίας !
Η φασίστρια του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη , είπε πως στον Μελιγαλά σφαγιάσθηκαν οι δοσίλογοι... !
Οι προθέσεις και τα σχέδια του ΚΚΕ γιά κατάληψη τής εξουσίας μέ τήν βία διαφαίνονται από νωρίς. Γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης, αναφερόμενος σε συζήτησή του με τον Θόδωρο Μακρίδη (διοικητής του 3ου γραφείου του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ):
«Από τα μέσα του 1943 εγώ είπα στον Θόδωρο τον Μακρίδη να κάνει ένα σχέδιο κατάληψης των Αθηνών με βάση τις δυνάμεις που υπάρχουν και που μπορούμε εμείς να έχουμε και τις δυνάμεις που έχουν αυτοί και μπορούνε να φέρουνε. Το σχέδιο αυτό έγινε. Το σχέδιο αυτό το κράτησα εγώ όλον τον καιρό» (Αναμνήσεις – Προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940-1945, σελ. 267).
Και για να μην υπάρχει καμμία παρανόηση, εναντίον ποιών θα πολεμούσαν για την κατάληψη της Αθήνας, ο Μακρίδης είναι αρκετά διαφωτιστικός ως προς αυτό:
«Ο γράφων, όταν κατά τον Σεπτέμβριον 1943 (μετά τήν κατάρρευσιν τής Ιταλίας) έλαβεν διά του σ. Ζεύγου εντολήν να αποτελέση μέλος της Επιτροπής μελέτης συντάξεως έγγραφου σχεδίου ενεργείας διά την κατάληψιν του λεκανοπεδίου της Αττικής (Αθηνών-Πειραιώς-περιχώρων), συγχρόνως ή αμέσως μετά την αποχώρησιν (προβλεπομένην ως λίαν προσεχή) τών στρατευμάτων κατοχής…» (Γρηγόρης Φαράκος, «Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία», τόμος Β’, σελ. 105-123). Την τελική σφραγίδα, θα βάλει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, η οποία κατόπιν συνεδριάσεως (2-3 Αυγούστου 1944), βγάζει απόφαση με τον τίτλο «ΟΛΟΙ ΕΠΙ ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ». Λεπτομέρειες της απόφασης δίνει ο Αλέκος Παπαπαναγιώτου, στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας της Πανμακεδονικής Επιτροπής του ΕΑΜ και αργότερα αξιωματικός του ΔΣΕ στο Καϊμακτσαλάν: «Ιδιαίτερη σημασία είχε η απόφαση για την ενίσχυση της Αθήνας. Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε ότι η κύρια μάχη θα δοθεί στην Αθήνα και ότι η κατάληψή της από τον ΕΛΑΣ στην κατάλληλη στιγμή μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις υπέρ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Προς επίτευξη αυτού του σκοπού αποφάσισε να ενισχύσει τον ΕΛΑΣ Αθηνών-Πειραιώς με οπλισμό στον ανώτερο δυνατό βαθμό και να προσανατολίσει ισχυρές δυνάμεις του μόνιμου ΕΛΑΣ προς την Αθήνα, ικανές να επέμβουν αποτελεσματικά την κατάλληλη στιγμή» («Το ΚΚΕ στον πόλεμο και την αντίσταση 1940-1945», σελ. 106). Ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο προαναφερθέν βιβλίο του (σελ. 258), ξεδιπλώνει και μια άγνωστη πτυχή της σκοτεινής ιστορίας του ΚΚΕ, όσον αφορά τον εξοπλισμό του: Ομολογεί ευθέως ότι προμηθεύονταν όπλα από τους…Γερμανούς(!), όχι όμως ως λάφυρα, αλλά ως προϊόντα «νόμιμης» αγοράς(!): «Ο Φάνης (σ.σ.: Ψευδώνυμο του «κόκκινου» συνταγματάρχη Βασίλη Μπαρτζώτα, στελέχους του ΚΚΕ) τα ξέρει αυτά. Πήρε όπλα που τα στείλαμε απ’ έξω. Επίσης του έστειλα και λεφτά. 100 ή 200 λίρες γι’ αυτόν τον σκοπό. Να αγοράζουν όπλα απ’ τους Γερμανούς που άρχιζαν να το στρίβουν. Αυτά είναι γεγονότα που μπορούν να επιβεβαιωθούν και από ανθρώπους που ζούνε». Κι ο Αλέκος Παπαπαναγιώτου, σπεύδει να επιβεβαιώσει: «Είναι γνωστά αυτά. Τα έχουμε αυτά τα στοιχεία».
Άς μήν ξεχνάμε καί τό ότι ο Κομμουνισμός στήν Αλβανία επεβλήθη τόν Νοέμβριο τού 1944 , ένα μήνα δηλαδή πρίν από τήν επίθεση τών Κομμουνιστών κατά τής Ελλάδος ! Τό ΚΚΕ ( καί ΣΥΡΙΖΑ ), ώς τήν 22α Ιουνίου 1941 πού η Γερμανία επετέθη κατά της Ρωσίας , δέν πολέμησε ούτε τούς Ιταλούς, ούτε τούς Ναζί , διότι ίσχυε τό σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπερντροπ πού υπογράφτηκε στη Μόσχα στις 23 Αυγούστου 1939 . Αντιθέτως , όταν κατέλαβαν τήν Ελλάδα οι Ναζί, αμέσως απελευθέρωσαν τά, από τόν Μεταξά, εξορισμένα στελέχη τών Κομμουνιστών στήν ακροναυπλία !(βλ. εδώ)
Τα «προεόρτια» συνεχίστηκαν με την σφαγή του Μελιγαλά στην Μεσσηνία, τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν οι Ελασίτες με ηγέτες τον Άρη Βελουχιώτη και τον Νίκο Μπελογιάννη, με το αιτιολογικό ότι ήθελαν να χτυπήσουν τους ταγματασφαλίτες, εξολόθρευσαν με φρικιαστικό τρόπο, 1.500 άτομα, γυναίκες και άντρες, γέρους και παιδιά, σφάζοντας τους και στην συνέχεια πετώντας τους σε μια μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως «πηγάδα του Μελιγαλά». Απ’ αυτά τα 1.500 άτομα όμως, όπως αναφέρει κι ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι», μόνο οι 50 ήταν όντως ταγματασφαλίτες, ενώ παρόμοια είναι και η εκτίμηση του μετέπειτα λοχαγού του ΔΣΕ, Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου (Μπελάς), οποίος επικαλούμενος τον γραμματέα του ΕΑΜ Μελιγαλά και τον κατάλογο που είχε καταρτίσει η επιτροπή του Μελιγαλά, κάνει λόγο για 60 ταγματασφαλίτες. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα θύματα δεν σφαγιάστηκαν για κάτι που έκαναν, αλλά για κάτι που δεν ήθελαν να κάνουν κι αυτό το μαρτυρά η απότομη αύξηση του πληθυσμού του Μελιγαλά, που από τις 3.000, εκείνες τις ημέρες αυξήθηκε στις 10.000, από τους κατοίκους των γύρω περιοχών που θεώρησαν ασφαλή την περιοχή όπου βρισκόταν Τ.Α. και προσέφυγαν εκεί για να προστατευτούν από την επέλαση των Ελασιτών, οι οποίοι δεν ήταν και τόσο «φιλικοί» με τους μη κομμουνιστές και όσους δεν τους υποστήριζαν.
Η φασίστρια του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη , είπε πως στον Μελιγαλά σφαγιάσθηκαν οι δοσίλογοι... !
Οι προθέσεις και τα σχέδια του ΚΚΕ γιά κατάληψη τής εξουσίας μέ τήν βία διαφαίνονται από νωρίς. Γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης, αναφερόμενος σε συζήτησή του με τον Θόδωρο Μακρίδη (διοικητής του 3ου γραφείου του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ):
«Από τα μέσα του 1943 εγώ είπα στον Θόδωρο τον Μακρίδη να κάνει ένα σχέδιο κατάληψης των Αθηνών με βάση τις δυνάμεις που υπάρχουν και που μπορούμε εμείς να έχουμε και τις δυνάμεις που έχουν αυτοί και μπορούνε να φέρουνε. Το σχέδιο αυτό έγινε. Το σχέδιο αυτό το κράτησα εγώ όλον τον καιρό» (Αναμνήσεις – Προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940-1945, σελ. 267).
Και για να μην υπάρχει καμμία παρανόηση, εναντίον ποιών θα πολεμούσαν για την κατάληψη της Αθήνας, ο Μακρίδης είναι αρκετά διαφωτιστικός ως προς αυτό:
«Ο γράφων, όταν κατά τον Σεπτέμβριον 1943 (μετά τήν κατάρρευσιν τής Ιταλίας) έλαβεν διά του σ. Ζεύγου εντολήν να αποτελέση μέλος της Επιτροπής μελέτης συντάξεως έγγραφου σχεδίου ενεργείας διά την κατάληψιν του λεκανοπεδίου της Αττικής (Αθηνών-Πειραιώς-περιχώρων), συγχρόνως ή αμέσως μετά την αποχώρησιν (προβλεπομένην ως λίαν προσεχή) τών στρατευμάτων κατοχής…» (Γρηγόρης Φαράκος, «Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία», τόμος Β’, σελ. 105-123). Την τελική σφραγίδα, θα βάλει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, η οποία κατόπιν συνεδριάσεως (2-3 Αυγούστου 1944), βγάζει απόφαση με τον τίτλο «ΟΛΟΙ ΕΠΙ ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ». Λεπτομέρειες της απόφασης δίνει ο Αλέκος Παπαπαναγιώτου, στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας της Πανμακεδονικής Επιτροπής του ΕΑΜ και αργότερα αξιωματικός του ΔΣΕ στο Καϊμακτσαλάν: «Ιδιαίτερη σημασία είχε η απόφαση για την ενίσχυση της Αθήνας. Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρούσε ότι η κύρια μάχη θα δοθεί στην Αθήνα και ότι η κατάληψή της από τον ΕΛΑΣ στην κατάλληλη στιγμή μπορεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις υπέρ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Προς επίτευξη αυτού του σκοπού αποφάσισε να ενισχύσει τον ΕΛΑΣ Αθηνών-Πειραιώς με οπλισμό στον ανώτερο δυνατό βαθμό και να προσανατολίσει ισχυρές δυνάμεις του μόνιμου ΕΛΑΣ προς την Αθήνα, ικανές να επέμβουν αποτελεσματικά την κατάλληλη στιγμή» («Το ΚΚΕ στον πόλεμο και την αντίσταση 1940-1945», σελ. 106). Ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο προαναφερθέν βιβλίο του (σελ. 258), ξεδιπλώνει και μια άγνωστη πτυχή της σκοτεινής ιστορίας του ΚΚΕ, όσον αφορά τον εξοπλισμό του: Ομολογεί ευθέως ότι προμηθεύονταν όπλα από τους…Γερμανούς(!), όχι όμως ως λάφυρα, αλλά ως προϊόντα «νόμιμης» αγοράς(!): «Ο Φάνης (σ.σ.: Ψευδώνυμο του «κόκκινου» συνταγματάρχη Βασίλη Μπαρτζώτα, στελέχους του ΚΚΕ) τα ξέρει αυτά. Πήρε όπλα που τα στείλαμε απ’ έξω. Επίσης του έστειλα και λεφτά. 100 ή 200 λίρες γι’ αυτόν τον σκοπό. Να αγοράζουν όπλα απ’ τους Γερμανούς που άρχιζαν να το στρίβουν. Αυτά είναι γεγονότα που μπορούν να επιβεβαιωθούν και από ανθρώπους που ζούνε». Κι ο Αλέκος Παπαπαναγιώτου, σπεύδει να επιβεβαιώσει: «Είναι γνωστά αυτά. Τα έχουμε αυτά τα στοιχεία».
Άς μήν ξεχνάμε καί τό ότι ο Κομμουνισμός στήν Αλβανία επεβλήθη τόν Νοέμβριο τού 1944 , ένα μήνα δηλαδή πρίν από τήν επίθεση τών Κομμουνιστών κατά τής Ελλάδος ! Τό ΚΚΕ ( καί ΣΥΡΙΖΑ ), ώς τήν 22α Ιουνίου 1941 πού η Γερμανία επετέθη κατά της Ρωσίας , δέν πολέμησε ούτε τούς Ιταλούς, ούτε τούς Ναζί , διότι ίσχυε τό σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπερντροπ πού υπογράφτηκε στη Μόσχα στις 23 Αυγούστου 1939 . Αντιθέτως , όταν κατέλαβαν τήν Ελλάδα οι Ναζί, αμέσως απελευθέρωσαν τά, από τόν Μεταξά, εξορισμένα στελέχη τών Κομμουνιστών στήν ακροναυπλία !(βλ. εδώ)
ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙ ΤΟ 1940, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ !!!!
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΚΕ !
ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ , πολέμησε κατά
τού ΕΔΕΣ καί κατά τών Ελλήνων πού δέν ''έκλυναν γόνι'' στόν Κομμουνισμό
.
Σ.Σ. Η ορθή ονομασία, δέν είναι '' Εμφύλιος '', αλλά '' Συμμοριτοπόλεμος ''. Τά αποκόμματα , προέρχονται από τό φοβερό βιβλίο τού Α. Γ. Παπαδαντωνάκη: '' Η Κομμουνιστική Συνωμοσία''.
Σ.Σ. Η ορθή ονομασία, δέν είναι '' Εμφύλιος '', αλλά '' Συμμοριτοπόλεμος ''. Τά αποκόμματα , προέρχονται από τό φοβερό βιβλίο τού Α. Γ. Παπαδαντωνάκη: '' Η Κομμουνιστική Συνωμοσία''.
