Οι κατέχοντες την Ιερά Μονή Εσφιγμένου διώκονται γιατί δεν δέχονται ευρωπαϊκά κονδύλια ; Στῶμεν καλῶς

    


   Άλλος ένας επιπόλαιος συνθηματολόγος ισχυρισμός, που έγινε πρωτοσέλιδο με μεγαλόστομες δηλώσεις του "ηγουμένου" Μεθοδίου. Στο ʼγιον Όρος εκτελούνται από ετών έργα αναστηλώσεως των Ιερών Μονών με χρηματοδοτήσεις της Ελληνικής Πολιτείας, η οποία χρησιμοποιεί τόσο εθνικούς όσο και κοινοτικούς πόρους. Η Ιερά Κοινότης προνοούσα υπέρ της Μονής, την περιέλαβε στις κατανομές του Προγράμματος "ʼθως". Από καμία Μονή* δεν ζητήθηκε να δεχθεί χρηματοδότηση έργων, μάλλον αντίθετα οι Μονές λόγω των πολύ μεγάλων αναγκών ζητούν και με μεγάλη δυσκολία γίνεται δεκτός μικρός αριθμός αιτημάτων. Επίσης οι εν τη Ιερά Μονή Εσφιγμένου και να ήθελαν να το κάνουν δεν Θα μπορούσαν, γιατί δεν δικαιούνται να διαχειρίζονται ο,τιδήποτε στο όνομα της Μονής που παράνομα κατέχουν.  
   Επομένως καταντά απίστευτα άτοπος και ψευδολόγος ο δήθεν "ηρωισμός να μη δέχονται ευρωπαϊκά κονδύλια", με απώτερο σκοπό την κίνηση στους αγνοούντος αισθημάτων συμπαθείας και θαυμασμού για τον αντιφατικό ασκητισμό τους, ο οποίος αποδεικνύεται ακόμη περισσότερο αυτοαναιρούμενος, αν αναλογισθεί κανείς τις λίαν σεβαστές ποσότητες δραχμών, ευρώ και δολαρίων που ρέουν στο μοναστήρι για τις ανάγκες της προπαγάνδας της παρατάξεως**, την δημόσια προβολή, τους δικαστικούς αγώνες κλπ, ενώ τα άτομα αυτά εισέπραξαν αναδρομικά και εν συνεχεία διεκδικούν με αξίωση παράνομα την κρατική ετήσια οικονομική χορηγία στο όνομα της Μονής. Το πράγμα καθίσταται επίσης αντιφατικό και εμπαικτικό, όταν αναλογισθεί κανείς ότι οι δήθεν "αντιευρωπαϊστές" μέσω των υποστηρικτών τους απευθύνθηκαν ήδη στην Γενεύη (Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), στις Βρυξέλλες - Λουξεμβούργο (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - Πολιτική Επιτροπή), στο Μιλάνο (Διεθνή Ένωση Νομικών) κλπ, ενώ απειλούν και με προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, κινώντας τους (κατ' αυτούς) "Φραγκολατίνους" κατά του Αγίου Όρους και της πατρίδος μας.

( Απόσπασμα από τό ενημερωτικό δελτίο τής Ιεράς Κοινότητος Αγίου Όρους - Άθω : 
'' Η αλήθεια περί τών κατεχόντων τήν Ιερά Μονή Εσφιγμένου ''. )

   *Αυτό πού ξεσκεπάζει τήν υποκρισία τών ψευτοεσφιγμενιτών « ΓΟΧ » , είναι τό ότι ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ πώς η Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου δέν έχει δεχθεί ούτε ένα ευρώ από τά Ευρωπαϊκά Κονδύλια καί κανείς δέν τής είπε ποτέ κάτι περί αυτού !!! Επομένως αποτελεί μεγάλο ψέμα τό κλασσικό τούς σύνθημά , πώς : '' Εξελέχθη η νέα αδερφότης διότι θέλουν τά Ευρωπαϊκά Κονδύλια '' !


   **Στό σημείο αυτό , η Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους εννοεί τήν παλαιοημερολογίτικη αίρεση τού Καλλινίκου Σαραντόπουλου μέ τήν οποία οί ψευτοεσφιγμενίτες έχουν πλήρη κοινωνία από τό 1972 ώς σήμερα !!! Αποδεικτικά στοιχεία περί αυτού , εδώ .


Άγιον Όρος - θαύμα σέ βάπτιση στήν Ι.Μ. Χιλανδαρίου.



«Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε, Ἀλληλούϊα»




   Αυτή η παλαιά φωτογραφία , είναι ευρέως γνωστή στό Άγιον Όρος καί προέρχεται από μία βάπτιση πού ετελέσθη στήν Σερβική Ιερά Μονή τού Χιλανδαρίου . Ενας Σέρβος σπουδαστής, ονόματι Πέτρος Ρέστοβιτς από το Βελιγράδι, άθεος και αβάπτιστος μεχρι τα 19 του χρόνια,
  Το γεγονός αυτό συνέβη το 1980 στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, του Αγίου Ορους.

Σέ αυτήν τήν καταπληκτική φωτογραφία , διακρίνεται πεντακάθαρα ακριβώς επάνω από τό κεφάλι τού βαπτισμένου αδερφού μάς , ένα περιστέρι  

 
«Τίς Θεὸς μέγας ὡς Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ Θεὸς ποιῶν θαυμάσια Mόνος ».

Είναι η γιόγκα σωματική άσκηση (γυμναστική); (Ταγαράκης Χρήστος. Ερευνητής Αθλητιατρικής).





Είναι η γιόγκα ως μυϊκή άσκηση κατάλληλη για τη βελτίωση της υγείας;

Περιεχόμενα.
- Γιόγκα και γυμναστική. Εισαγωγή.
- Διάφορες πλευρές του θέματος.
α) Ποιες είναι οι κατάλληλες αθλητικές δραστηριότητες για τη βελτίωση της υγείας; (ιατρική - αθλητιατρική προσέγγιση).
β) Αν δει κανείς τη γιόγκα ως γυμναστική, είναι κατάλληλη, ως μέθοδος σωματικής άσκησης, για τη βελτίωση της υγείας; (ιατρική - αθλητιατρική προσέγγιση).
γ) Μπορεί να δει κανείς τη γιόγκα ως απλή γυμναστική, αποκομμένη από τον ινδουισμό και το βουδισμό; (θρησκειολογική προσέγγιση).
δ) Πού οφείλεται η ευφορία που νιώθει κάποιος όταν κάνει τη γιόγκα ως "γυμναστική"; Σε τι διαφέρει αυτή η ευφορία από την ευχάριστη κατάσταση που νιώθει αυτός που συμμετέχει σε συνηθισμένες αθλητικές δραστηριότητες;
- Συμπεράσματα.
- Επίλογος.
- Βιβλιογραφία - σημειώσεις.
α. Αθλητιατρική.
β1. Η θρησκειολογική άποψη για τη γιόγκα.
β2. Γιόγκα και νοερή προσευχή.
γ. Συγγραφικό έργο του ιδίου (επιστημονικές δημοσιεύσεις και βιβλία, ενδεικτική αναφορά).
ε) Σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα.



Η Ευρώπη [των τελευταίων 3.000 ετών] και ο αθλητισμός γεννήθηκαν στην Ελλάδα.*


Αυτή την ιστορική πραγματικότητα παρουσιάζει στην διεθνή κοινότητα, ο Πρύτανης του Γερμανικού Πανεπιστήμιου Αθλητισμού της Κολωνίας (στην Γερμανία), Καθηγητής Βάλτερ Τοκάρσκι (Walter Tokarski).

* "Η Ευρώπη ήρθε από την Μικρά Ασία, στην ηπειρωτική Ελλάδα. "Αυτή ήταν η στιγμή κατά την οποία γεννήθηκε η ελληνιστική Ευρώπη" (Weitz 1997, 22), η οποία έγινε στην συνέχεια το κέντρο του τότε Ευρωπαϊκού κόσμου (περίπου 1.000 προ Χριστού). Με αυτόν τον τρόπο [η Ελλάδα] έγινε ο αρχικός πυρήνας της σημερινής Ευρώπης. Επίσης σε αυτόν τον χώρο γεννήθηκε και ο αθλητισμός. Κατά συνέπεια, η Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί με διπλή έννοια, ως η γεννέτειρα των σημερινών σύγχρονων εξελίξεων [Ευρώπη - αθλητισμός]."(Ελεύθερη απόδοση - ή έμφαση ορισμένων σημείων δόθηκε κατά τη μετάφραση.)

* "Europa kam aus Kleinasien, ... der kontinentalen Griechen. ... "Das war die Geburtsstunde des hellenistischen Europas" (Weitz 1997, 22), das in der Folge zum Zentrum der damaligen abendländischen Welt wurde (ca. 1.000 v.Chr.) und damit zur Keimzelle des heutigen Europas. Die Geburtsstunde des Sports wird ebenfalls hier gesehen, sodass Griechenland in doppeltem Sinne als Pate für heutige moderne Entwicklungen bezeichnet werden kann."

Πηγή: Spuren. Sportpolitik und Sportstrukturen in der Europäischen Union. Tokarski Walter und Steinbach Dirk, Meyer und Meyer Verlag, Aachen, 2001. (Ίχνη. Πολιτική για τον αθλητισμό και τις αθλητικές δομές στην Ευρωπαïκή Ένωση, σελίδα 13).



Γιόγκα και γυμναστική. Εισαγωγή

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ορισμένοι κύκλοι προβάλλουν στο δυτικό κόσμο τη γιόγκα ως ιδανική μορφή σωματικής άσκησης. Επίσης γίνονται μαθήματα - σεμινάρια γυμναστικών ασκήσεων· διδάσκονται στάσεις και κινήσεις του σώματος, όπως αυτές εφαρμόζονται στον ινδουισμό και στον βουδισμό (γιόγκα).
Στο παρόν κείμενο γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί το θέμα με τον απλούστερο δυνατό τρόπο. Σκοπός της μικρής αυτής εργασίας είναι να μπορέσει να αντιληφθεί ο καθένας, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών, πολιτικών ή άλλων προτιμήσεών του, τις διάφορες πλευρές του ζητήματος.
Η σωματική άσκηση είναι κοινό αγαθό, όπως και η ελευθερία. Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να γνωρίσει ποια είναι η αλήθεια για το συγκεκριμένο θέμα. Μόνο έτσι, θα είναι σε θέση να επιλέξει ελεύθερα, αυτό που ο ίδιος κρίνει ως σωστό. Η μελέτη γίνεται με βάση τις σύγχρονες απόψεις της ιατρικής, της αθλητιατρικής και της θρησκειολογίας. Στο τέλος του κειμένου παρουσιάζονται, κατά θέματα, ορισμένες βασικές πηγές. Επιπλέον, δίνονται πληροφορίες, που διευκολύνουν τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη στην περαιτέρω μελέτη.

Διάφορες πλευρές του θέματος.

α) Ποιες είναι οι κατάλληλες μορφές μυϊκής άσκησης και με ποιες προϋποθέσεις μπορούν να εφαρμοστούν για τη βελτίωση της υγείας; (ιατρική - αθλητιατρική προσέγγιση).

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ περί παράχρησης τῶν ὀργάνων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, και περί ἀπαξιωτικῶν σχολίων . † Στῶμεν καλῶς † .







   Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός μέρος τοῦ ἐντύπου τύπου πού σχολίασε δυσμενῶς Ἀνακοινωθέν του διά τήν παράχρησιν τῶν σωματικῶν ὀργάνων μέσα στήν τραγική χοάνη τῆς πανσεξουαλικῆς μόδας μέ τίς φρικιαστικές ἐπιπτώσεις στήν ψυχοσωματική ὑγεία τῶν ἀνθρώπων τήν κάτωθι ἀπάντηση:
«Ἀνέγνωσα τό περιπαικτικό καί ἀπαξιωτικό σχόλιό Σας πού ἀφοροῦσε κείμενό μου, μέ τό ὁποῖο ἐφιστοῦσα τήν προσοχή γιά τά δεινές ἐπιπτώσεις ἀπό τήν παράχρηση τῶν σωματικῶν ὀργάνων.
Προέβαλα ἔστω καί ἄν δέν συμφωνοῦσα μέ τήν ὁρολογία δύο δημοσιεύματα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος, πού ἰσχυροποιοῦσαν τήν ταπεινή μου πρόταση καί θά ἤθελα παρ’ ὅτι γνωρίζω ὅτι μιλάω σέ «ὦτα μή ἀκουόντων» νά Σᾶς πῶ μέ εἰλικρινῆ ἀγάπη στά πρόσωπά Σας, ἔστω καί ἄν δέν τό πιστεύετε, ὅτι ἑκόντες ἄκοντες εἶσθε οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέτες μου καί ὅτι οἱ λοιδωρίες Σας ἔστω καί ἄν δέν τό ἀντιλαμβάνεσθε πρός καιρόν θά εἶναι ὁ μεγαλύτερος δήμιός Σας.
Δέν πρωτοαναφέρθηκα στό θέμα τῆς παράχρησης τῶν ὀργάνων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τώρα. Εἶναι μόνιμος καί συνεχής ἡ ἀναφορά μου σέ αὐτό, διότι τό ἀνθρώπινο σῶμα συνιστᾶ ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, κατά δέ τήν πίστη μας ἀποτελεῖ τόν «ναόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος».
Θεωρῶ ὅτι λογικός ἄνθρωπος δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποδέχεται ὅτι ἡ ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια, λειτουργικότητα καί ἑνοείδεια τῆς βιοχημείας τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, πού προϋποθέτει ἀναποδράστως σκέψη, προέρχεται ἀπό τό τίποτα καί τόν κανένα, καί εἰδικώτερα ἡ θαυμαστή λειτουργία καί ἀλληλοεπίδραση τῆς ὑποφύσεως, τοῦ ὑποθαλάμου, τῶν ἐπινεφριδίων καί τῶν γεννητικῶν ἀδένων δέν μπορεῖ νά εἶναι προϊόν τύχης ἤ ἄλογης καί ἀσυνείδητης φυσικῆς ἐπιλογῆς.
Ὡς Ἐπίσκοπος δέν εἶναι δυνατόν νά ἐναντιοῦμαι στήν ὑγιᾶ σεξουαλικότητα ἐντός τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ Γάμου ἀλλά ὀφείλω σάν ποιμένας νά καταδεικνύω τίς τραγικές ἀποκλίσεις ἀπό τήν ἀνθρώπινη φυσιολογία πού ἀναποδράστως ἀπομειώνουν τήν ἀθάνατη ἀνθρώπινη ψυχή καί φυσικά οὐδέποτε ἀπομείωσα τήν ἀληθῆ ἐπιστήμη πού ἀποτελεῖ ἔργο τῆς θεόσδοτης ἀνθρώπινης λογικῆς ἰδιότητος τῆς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κτισμένης ἀνθρώπινης ψυχῆς ἀλλά ἐπισημείωσα τήν φαιδρότητα τῆς ψευδοῦς ἐπιστήμης πού γίνεται ὄχημα καί ἄθυρμα τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας.
Γιά τίς σχετικές μου δηλώσεις (Veto 20/12/2009) τά ὁμοφυλοφιλικά σωματεῖα μέ κατεμήνυσαν γιά δῆθεν προσβολή τῆς τιμῆς τους καί ἀπηλλάγην μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 455/2011 Διάταξη τοῦ Εἰσαγγελέα Ἐφετῶν Ἀθηνῶν. Θά ἔπρεπε ὅμως προτοῦ σύρετε τίς «ὡραῖες» γραμμές Σας νά κάνατε μιά «βολτούλα» μέχρι τό ὀγκολογικό Νοσοκομεῖο «ΜΕΤΑΞΑ» πού συχνά ἐπισκέπτομαι γιά νά φρίξετε μέ νέους καί νέες πού τούς ἀφαιροῦν τό λάρυγγα, τήν ὑπερώα καί πού ἔχουν τραχειοστομία ἀποτελέσματα τῆς ἄφρονος παραχρήσεως τοῦ σώματός των ἤ νά συζητήσετε μέ εἰδικούς ἰατρούς γιά τήν «ἀναβίωση» φοβερῶν ἀφροδισίων νοσημάτων καί τότε ἴσως ἀντιλαμβανόσαστε καί τήν προσωπική Σας εὐθύνη σάν διαμορφωτές τῆς κοινῆς γνώμης.
Ἀσφαλῶς οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ὅποιες ἐπιλογές τους καί τήν κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας τους δέν τιμωροῦνται ἀπό τόν Πανάγιο Θεό ἀλλά ἀπό τόν ὑπάρχοντα πνευματικό Νόμο καί τήν ἀσέβεια στό ἱερό πρόσωπό τους. Μήπως δέν γνωρίζετε ὅτι ὅλη ἡ πρακτική τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀνδρικῆς καί γυναικείας ἑδράζεται στήν παράχρηση τῶν σωματικῶν ὀργάνων καί ὅτι νομοπαρασκευαστική ἐπιτροπή τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης «ἑτοιμάζει» ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης καί μεταξύ ὁμοφύλων ζευγαριῶν!!! δηλ. ἡ θεσμοθετημένη πολιτεία νομιμοποιεῖ «ἠθικά» τήν παράχρηση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καί τήν ψυχοπαθολογία περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί αὐτό δέν Σᾶς ἀπασχολεῖ ἐνῶ ἀποβαίνει τραγική ὁδός πόνου καί ἀφόρητης ὀδύνης γιά τούς συναθρώπους Σας πού παγιδεύονται σέ μιά τέτοια ἀλλοτρίωση τῆς προσωπικότητός τους.
Εὔχομαι εἰλικρινά ὁ Θεός νά μή «στήσῃ» στίς ψυχές Σας τήν ἁμαρτία αὐτή».

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πηγή : Αναβάσεις

Πυρά Σεβ. Μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλου για ''Corpus Christi'' και ''Χρυσή Αυγή'' . † Στῶμεν καλῶς † .

 



   Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.
Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.
Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.
Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.
Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.
Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.
Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.
Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.
Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.
Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθο-ποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.
Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.
Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.
Θά με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.
Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.
Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρεικελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.
Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.
Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.
Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;
Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.
Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.
Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.
Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.
Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.
Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.
Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.
Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.
Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.
Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.
Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.
Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.
Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.
Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.
Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.
Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».
Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.
Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.
Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»
Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;
Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».
Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.
Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.
Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.
Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.
Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!


Γιόγκα και διαλογισμός : νεοεποχίτικη θρησκευτική πρακτική με το μανδύα της άσκησης ! † Στῶμεν καλῶς †



Ο Ινδουιστικός ψευτο θεός τής καταστροφής  
Σίβα Yogeshwara” ή ο Κύριος της Γιόγκα !


Της Ελένης Ανδρουλάκη

1. Ορισμοί
Ο όρος «γιόγκα» προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα «yuj» (γιουτζ) και «σημαίνει “συνάντηση”, “ένωση”, “επικοινωνία”, “απορρόφηση”, …“επαφή” της ψυχής με την Υπερψυχή, το Θεό».[i] «Γιόγκα είναι ο πρακτικός τρόπος για να βαδίσουμε στο Μονοπάτι της επιστροφής μας σ’ Αυτόν…και ο σκοπός όλων των [συστημάτων] γιόγκα είναι η ένωση και η απορρόφηση της ψυχής στην Πηγή της, το Θεό».[ii] Ο στόχος της γιόγκα ορίζεται ως  η συγχώνευση στο απρόσωπο, απόλυτο «Ένα» του Ινδουισμού ή η συγχώνευση στο «κενό» του Βουδιστικού νιρβάνα.[iii]

2. Είναι η γιόγκα γυμναστική;

Δήλωση του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για το βλάσφημο «Corpus Christi» . † Στῶμεν καλῶς †





    
   Ο σκηνοθέτης κ. Λαέρτης Βασιλείου προφανώς από αισθήματα μεγάλης ευγνωμοσύνης προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος η οποία περιέθαλψε την οικογένειά του προσφέρουσα εργασία στον πατέρα του κ. Ηλία Βασιλείου, ως νεωκόρο επί αρκετά έτη στον Ι. Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, όταν οικογενειακώς ήλθαν από την γείτονα Αλβανία, ανέσυρε από τη ναφθαλίνη της παγκόσμιας απόρριψης το θεατρικό έργο «Corpus Christi» του Αμερικανού κατά δήλωσή του ομοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μακ Νάλι που εγράφη το 1997 και ενώ στην αρχή προανήγγειλε ότι θα το παρουσιάσει στο θέατρο «Άνεσις» (Κηφισίας 14) λόγω της αφόρητης δυσωδίας και της παράνοιας και γελοιότητος του έργου και της αναμενομένης μικρής προσελεύσεως «ειδικού» κοινού τελικά το παρουσίασε σε μια αποθήκη στο Γκάζι που έχει μετατραπεί σε θεατράκι ονόματι «Χυτήριο».

Η απόδοσις από τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας που είναι ευθεία ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας και οντολογίας στον Αιώνιο και Πανυπερτέλειο και Πανάγιο Θεό, ο Οποίος μάλιστα απέθανε για την ανθρώπινη οικογένεια καθώς και στους «αγραμμάτους» μαθητές Του, που πλησθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος έγιναν οι πλέον έγκριτοι φιλοσοφούντες θεολόγοι της παγκοσμίου ιστορίας και αυτό όχι για να προσποριστούν θέσεις, αξιώματα και ηδονές του κόσμού τούτου αλλά μαρτύρια, διωγμούς και θάνατο, υπενθυμίζει τον ανθρωπομορφισμό των κατασκευασμένων θρησκειών του κόσμου, στους θεούς των οποίων οι κατασκευασταί τους άνθρωποι προσέδωσαν τα δικά τους χυδαία, ποταπά και διεστραμμένα πάθη για να καταπνίξουν προφανώς τον έλεγχο της συνειδήσεώς τους που σε στιγμές πνευματικής νηνεμίας εξεγείρεται εναντίον τους διαμαρτυρομένη για το έγκλημα καθοσιώσεως σε βάρος της υπάρξεώς τους.

Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ως ώφειλε κατεδίκασε αυτή την αισχρότητα και την βάναυση και κακόβουλη καθύβριση, υπό το πρόσχημα της δήθεν τέχνης του αληθινού Θεού της αμωμήτου μας πίστεως και κάλεσε τον ορθόδοξο λαό μας να αποδοκιμάση αυτή την πρόκλησι και ύβρι.

Παρέλκει κανείς βέβαια να αναφέρει ότι οι συντελεσταί της δυσώδους αυτής παράστασης, οι ηθοποιοί και θεαταί θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας με ότι αυτό αιώνια συνεπάγεται.

Εντύπωση όμως προκαλεί η ανύπαρκτη δημοκρατική ευαισθησία του εντύπου τύπου ως λ.χ. της δημοκρατικής εφημερίδας «Αυγή», που έσπευσαν να καλύψουν το ανοσιούργημα των συντελεστών ποδοπατούντες και αυτοί με την σειρά τους χυδαία τα θρησκευτικά αισθήματα του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού, που καθυβρίζονται και προσβάλλονται βαναυσότατα με αυτό το παρανοϊκό παραλήρημα του ομοφυλόφιλου Αμερικανού συγγραφέα.

Αποδεικνύεται έτσι πόσο πολύ σέβονται τους συνανθρώπους τους και συνεπώς την δημοκρατία για την οποίαν δήθεν αγωνίζονται γιατί είναι γνωστή η αρχή ότι στην δημοκρατία η ελευθερία και τα δικαιώματα του ενός εξικνούνται έως εκεί που αρχίζουν η ελευθερία και τα δικαιώματα του άλλου.

Τώρα βέβαια αν υπήρχε δυνατότης διαλόγου με τους απαραδέκτους συντελεστάς αυτής της αθλιότητος θα τους έλεγε κανείς να δοκιμάσουν να παίξουν το ίδιο έργο σε κάποια μουσουλμανική χώρα για να αποκεφαλισθούν αυθωρεί και ολίγον πριν την εκτέλεσή τους, ίσως κατανοήσουν ποίο το μέγεθος της πίστεως την οποίαν ο αιώνιος Θεός ενέπνευσε δια του ενσαρκωθέντος Υιού Του στην ανθρωπότητα δια της θυσίας του Οποίου μεταστοιχείωσε και μετήλλαξε την εκδικητική και εγκληματική πεπτωκυία ανθρώπινη φύση που καλείται εντός της αληθούς Εκκλησίας του Χριστού να αγαπά τους εχθρούς και να εύχεται υπέρ των αδικούντων και υβριζόντων.

Σε αυτό το ανοσιούργημα συνέπραξε και η γνωστή και από την ποινική της εμπλοκή με τον τέως σύζυγό της κ. Απόστολο Δοξιάδη, ηθοποιός κ. Βάσια Παναγοπούλου που κατά δήλωσή της απέδωσε το αίσχιστο αυτό κείμενο στην Ελληνική γλώσσα.

Χρήσιμο είναι παρεμπιπτόντως όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που θέλουν να γεμίσουν την Ελλάδα με Μουσουλμάνους η που αγωνίζονται ως ο γνωστός δημοκράτης κ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ να ανεγερθεί το τέμενος στο Βοτανικό να παρακαλουθήσουν αν το αντέχουν τον κτηνώδη αποκεφαλισμό εν ονόματι του ανυπάρκτου Θεού Αλλάχ χριστιανού νέου στην Τυνησία της δήθεν Αραβικής άνοιξης όπως την παρουσίασε η Αιγυπτιακή τηλεόραση.

Κατόπιν των ανωτέρω αντιλαμβάνεται κανείς ευχερώς τα πράγματα.


Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ο Πειραιώς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ



Η εγκύκλιος τού 1920 καταδικάζει τούς « ΓΟΧ » - παλαιοημερολογίτες , σύμφωνα πάντοτε μέ τήν πλανεμένη τούς νοοτροπία ! † Στῶμεν καλῶς † .






ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΓΩΧ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΗΜΑΡΑ

    
   Ο π. Νικόλαος ισχυρίζεται, ότι από το 1920 κηρύσσεται δήθεν η αίρεσις του Νεοημερολογιτικού Οικουμενισμού, εφόσον δια της πατριαρχικής Εγκυκλιου του 1920 «ομολογείται επίσημα πλέον και για πρώτη φορά ότι υπάρχουν και άλλες "εκκλησίες" εκτός της Ορθοδοξου» (ΙΙΙ 2, σ. 15).  Ο ισχυρισμός ότι είμαστε αιρετικοί από το 1920 είναι τελείως αναληθής διότι:

1. Οι αιρετικοί αποκαλούνται καταχρηστικά «Εκκλησιες»75 από πολλούς παλαιούς Πατέρας, χωρίς φυσικά να εννοούν, ότι μαζί τους συναποτελούμε την Μια Εκκλησια. «Εκκλησιες» ονομάζονται οι αιρετικοί και στις πατριαρχικές Εγκυκλιους του 1902 (καθώς και «αναδενδράδες του Χριστιανισμού») και του 1904, οι οποίοι «τη Παναγία Τριάδι και αυτοί πιστεύοντες και τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησου Χριστού σεμνυνόμενοι, τη χάριτι του Θεού σωθήναι ελπίζουσι»!76  Ο π. Νικόλαος αποκρύβει φυσικά τις δύο ανωτέρω Εγκυκλιους, διότι διαφορετικά κινδυνεύουν και οι Ζηλωταί να χαρακτηρισθούν ως αιρετικοί, εφόσον αποσχίσθηκαν από την "αιρετική" Εκκλησια μόλις το 1924.




2. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του σχίσματος ο ηγέτης των Ζηλωτών πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (και φυσικά και οι ίδιοι) υποστήριζε, ότι διατελεί εν ακοινωνησία προς την «καινοτομήσασαν ιεραρχίαν προσωρινώς δια κανονικούς λόγους»77 -το εορτολογικό ζήτημα- και ποτέ για δογματικούς λόγους. Μεχρι δε τον θάνατό του (1955) ωμιλούσε για την παρανομία της αντικαταστάσεως του Ιουλιανου ημερολογίου78 και ποτέ για διακήρυξι αιρέσεως Οικουμενισμού η θεωρίας των κλάδων (δια της Εγκυκλιου του 1920). Είναι αδύνατο να εκηρύσσετο αίρεσις επί τριάντα έτη και να μη το είχε αντιληφθή!

Στην εφημερίδα μάλιστα Βραδυνή της 11-12-1950 είχε δηλώσει τα εξής: «Αλλ ότε είδομεν (το 1935) ότι το σχίσμα εδημιουργήθη υπό των Παλαιοημερολογιτών και άνευ ημών και ότι τούτο ελλείψει ποιμαντορικής εποπτείας και καθοδηγήσεως εξετρέπετο εις ακρότητας επί ζημία του κύρους της Εκκλησιας και του γοήτρου της  Ιεραρχίας (του νέου ημερολογίου) επεδύθημεν εις τον αγώνα ίνα προλάβωμεν περισσότερα έκτροπα»!  Στις 3-11-1952 διαμαρτυρόμενος για τις διώξεις έναντι των Ζηλωτών έγραφε τα εξής: « Η  Ιεραρχία της Εκκλησιας της Ελλαδος αντί δια μέσων διαφωτιστικών και ειρηνικών να πείση τούς από της Εκκλησιας αποσχισθέντας παλαιοημερολογίτας και εις τούς κόλπους αυτής να προσελκύση»!

Κατά συνέπεια ο ίδιος ηγέτης των Ζηλωτών διαψεύδει τελείως τούς σημερινούς Ζηλωτάς (περί δήθεν αιρέσεως η αιρετικών Εγυκλιων) και αποκαλύπτει την σημερινή από μέρους τους διαστρέβλωσι της  Ιστορίας του ζηλωτικού κινήματος. Ωνομαζε δε τούς Ζηλωτάς «αποσχισθέντας από της Εκκλησιας»!  Ο Χρυσόστομος δεν στηλίτευσε ποτέ την Εγκυκλιο του 1920, διότι προφανώς δεν την θεωρούσε αιρετική. ( Αρα -κατά τούς σημερινούς Ζηλωτάς- ήταν οπαδός της θεωρίας των κλάδων!)

Μερικοί Ζηλωταί προφασίζονται, ότι οι Οικουμενισταί κράτησαν εσκεμμένα κρυφή την Εγκυκλιο αυτή επί δεκαετίες. Αυτό φυσικά δεν αληθεύει, διότι η Εγκυκλιος εξεδόθη αμέσως σε ειδικό τεύχος και μάλιστα σε πολλές γλώσσες. Αλλα και αν ακόμη ο ανωτέρω ισχυρισμός ήταν αληθινός, τότε πως είναι δυνατόν να κατηγορούμαστε ως αιρετικοί λόγω μιας Εγκυκλιου, την οποία επί δεκαετίες αγνοούσαμε;

 Η φράσις "κηρύσσεται αίρεσις Οικουμενισμού" είναι επινόησις των νεωτέρων Ζηλωτών, επειδή αντιλήφθηκαν, ότι η αλλαγή μόνο του εορτολογίου δεν αποτελεί αίρεσι και επομένως, σύμφωνα με την ομόφωνη αγιοπατερική διδασκαλία, η απόσχισίς τους είναι τελείως παράνομη.  Αν ο π. Νικόλαος επιθυμή να καυχάται, ότι μόνο οι ζηλωτικές ομάδες αποτελούν την Μια Εκκλησια του Χριστού, θα πρέπει να παύση να ασχολήται με το τι γίνεται σήμερα και να αποδείξη, ότι η απόσχισίς τους έγινε για δογματικούς λόγους το 1924, χρονολογία δηλαδή στην οποία ανάγεται η εμφάνισίς τους σαν ανεξάρτητο εκκλησιαστικό σχήμα. Αυτό φυσικά είναι αδύνατο και γι αυτό η εκκλησιαστική τους υπόστασις ήταν και θα είναι παράνομη.  Ο ιερός Δοσίθεος αποκαλώντας αίρεσι το νέο καλενδάριο, εννοεί την τροποποίησι του Πασχαλίου από τούς Λατίνους και όχι την αλλαγή του εορτολογίου .


75 Φ. Βαφείδου, Εκκλησιαστικη Ιστορια, § 208, 2.
76 Ιω. Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, 1968, τόμος β , σελ. 1034-1044.
77 Ορθοδοξος  Ενστασις και Μαρτυρία, <<Ιερα σύνοδος>> Ενισταμενων, τεύχος 24-25, σελ. 299.
78 Η. Αγγελοπουλου, Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, Αθηναι 1981, σελ. 102.

Πώς θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα ναρκωτικά . Μέρος Α΄ . † Στῶμεν καλῶς † .

 






Πώς θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα ναρκωτικά

ΜΕΡΟΣ Α’


του Αθανασίου Β. Αβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητού Παθολογίας τoυ Πανεπιστημίου Αθηνών



Στα «ναρκωτικά» σήμερα κατατάσσονται, εκτός από τις ουσίες οι οποίες προκαλούν νάρκωση στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, και πλήθος άλλες οι οποίες προκαλούν διέγερση, μέθη, ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις, μέχρι τρέλας. Υπάρχει πληθώρα από συνθετικές τέτοιες ουσίες. Όλων τους όμως το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι προκαλούν εξάρτηση από αυτές. Γι’ αυτό, ο πλέον κατάλληλος χαρακτηρισμός τους είναι: «εξαρτησιογόνες ουσίες». Τα «ναρκωτικά» λοιπόν με την εξάρτηση την οποία προκαλούν, κάνουν τον άνθρωπο δούλο σ’ αυτή, σκλάβο σ’ έναν αδυσώπητο και αδίστακτο αφέντη, δυνάστη του σώματος και της ψυχής… και θύμα εκμεταλλεύσεως του εμπόρου. Ο οποίος τον σέρνει πλέον από τη μύτη, εκβιάζοντάς τον για τη δόση και τον πετά σαν «ψόφιο σκυλί», όταν του είναι «άχρηστος» πλέον.

Μέχρι λίγες δεκαετίες πριν, το πρόβλημα των ναρκωτικών αφορούσε κάποιες μικρές ομάδες ανθρώπων μέση ηλικίας, «χαμηλής κοινωνικής στάθμης» κυρίως, ανθρώπους οι οποίοι χαρακτηρίζονταν ως «απόκληροι της ζωής» ή «ρεμάλια» ή «αποβράσματα» ή «κατακάθια».. της κοινωνίας αλλά και κάποιο είδος «κουλτούρας». Σήμερα όμως, το πρόβλημα των ναρκωτικών αφορά ανθρώπους όλων των ηλικιών, από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας, ανεξαρτήτως μορφώσεως. Περισσότερο δε τους νέους όταν, το 50% των ναρκοεξαρτημένων είναι ηλικίας κάτω των 20 ετών, με συνεχή τάση προς τις μικρότερες ακόμη ηλικίες, ώστε να υπάρχουν τοξικομανείς και άτομα των 14 ετών, ή και των 13, ακόμη και των 12 και των 11 ετών. Τα ναρκωτικά μπήκαν πλέον παντού, στα σχολεία, στα σπίτια, στο στρατό, στα κέντρα ψυχαγωγίας και διασκεδάσεως.

Τα ναρκωτικά και τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται από αυτά, συνιστούν, εδώ και μερικές δεκαετίες, ένα από τα βαρύτερα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.

Οι προσπάθειες για την καταπολέμηση των ναρκωτικών είναι γνωστές. Και καταβάλλονται με τους Νόμους, την Δίωξη, τις διάφορες θεραπευτικές μεθόδους, προς απαλλαγή από την ναρκοεξάρτηση. Τα αποτελέσματα όμως δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. Απόδειξη δεν αυτού, η επιδείνωση των «δεικτών».


Προληπτική τακτική για τα ναρκωτικά, τέτοια ώστε να δικαιώνεται στην πράξη το λεχθέν: «κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν», δεν έχει προκύψει ακόμη ούτε και στην πατρίδα μας.

Οι θεραπευτικές προσπάθειες προσκρούουν σε πολλά. Διαπιστώνονται μάλιστα και ασυμφωνίες μεταξύ των «ειδικών» σε πολλά ζητήματα. Και ως προς τις προτεραιότητες των αιτίων αλλά και τις αρμοδιότητες στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Υπάρχουν και σοβαρά θέματα ιδεολογικής φύσεως και πεποιθήσεων, ώστε να προκύπτουν και ανυπέρβλητες δυσκολίες ση συνεργασία μεταξύ τους. Έτσι:

α) Οι κοινωνιολόγοι, επιμένουν ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι «κοινωνικό», ή και «μόνον κοινωνικό». Υπάρχουν μάλιστα και εκείνοι οι οποίοι, με τις ενέργειές τους επιδιώκουν τη «διόρθωση της κοινωνίας μας, η οποία –κατ’ αυτούς- δημιουργεί το πρόβλημα» ως … «άρρωστη». Και πρέπει να τη θεραπεύσουν. β) Οι ψυχολόγοι, υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα της εξαρτήσεως από τα ναρκωτικά θα λυθεί με την αντιμετώπιση των ψυχολογικών προβλημάτων των ανθρώπων οι οποίοι εμπλέκονται στα ναρκωτικά.

γ) Οι ψυχίατροι υποστηρίζουν ότι το 70-80% των χρηστών ναρκωτικών ουσιών, είναι άτομα με ψυχοπαθολογική προσωπικότητα. Και ότι, στην «παράλληλη νοσηρότητα», η ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία των περιπτώσεων, προηγείται εκείνης η οποία προκύπτει ως αποτέλεσμα της χρήσης ναρκωτικών.

Ούτε όμως οι κοινωνιολόγοι, ούτε οι ψυχολόγοι, ούτε οι ψυχίατροι, με την «ψυχιατροποίηση» της εξάρτησης και τις ψυχιατρικές κλινικές, προσέφεραν αποτελεσματικές λύσεις, είτε για την πρόληψη της ναρκοεξάρτησης, είτε για την αντιμετώπισή της και τα εκ της εξαρτήσεως προβλήματα.

δ) Η ανεύρεση «αντιουσίας» για κάθε μία από τις ναρκωτικές ουσίες, ως ένα «αντίδοτό της», δεν έχει μέχρι τώρα επιτευχθεί.

ε) Η αναζήτηση ουσιών οι οποίες θα αποκαθιστούν ή θα διορθώνουν «ανισορροπίες» στη λειτουργία των νευρομεταβιβαστών του εγκεφάλου (εξαιτίας των οποίων κάποιος χρησιμοποιεί ναρκωτικά) δεν έχει αποδώσει κάτι το πρακτικώς εφαρμόσιμο.

στ) Η αναζήτηση ενός εμβολίου, με το οποίο θα μπορούσε κανείς να αποφεύγει την εμπλοκή του στα ναρκωτικά, παραμένει ως μια «ευχή» μόνον.

ζ) Η κληρονομικότητα, αναφερομένη ως υπεύθυνη για την εμπλοκή στα ναρκωτικά, χρησιμοποιείται περισσότερο για την «απενοχοποίηση» των εμπλεκομένων. Από κάποιους άλλους δε, απλώς…για να «νίπτουν τας χείρας των».

η) Έγιναν και διάφορες προτάσεις και υποδείξεις αντικαταστάσεως των «κοινωνικών δομών» και των «αξιών της ζωής» με «εναλλακτικές» τους, ώστε να μη δημιουργείται το πρόβλημα.


Οι κοινωνικές δομές

Οι βασικότερες κοινωνικές δομές είναι: οικογένεια, επαγγέλματα, κοινωνικές ομάδες, κοινωνικό περιβάλλον, γειτονιά, ενορία, συνοικία, χωριό, πόλη… το κράτος και οι κοινωνικοί θεσμοί. Οι νόμοι επίσης, που διέπουν τους κανόνες για την εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Ποιες λοιπόν προτείνουν ως … «εναλλακτικές» δομές;

Όμως μην ψάχνετε για απάντηση. Διότι δεν θα βρείτε καμία θέση. Ούτε και συγκεκριμένη πρότασή τους για να πετύχουν την «ανατροπή της κυριαρχούσας ιδεολογίας (χωρίς να λένε ποιαν εννοούν) ή οποία στηρίζει –κατ’αυτούς_ τους «βαθιά άρρωστους πολιτειακούς και κρατικούς θεσμούς».

Η κοινωνία όμως δεν είναι κάτι το απρόσωπο διότι όλοι εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι την συναποτελούμε και, όπως έλεγε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη, «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Συνεπώς, όλα όσα φορτώνουμε στις πλάτες της κοινωνίας, οφείλουμε να τα επωμισθούμε εμείς οι ίδιοι ώστε, τουλάχιστον, να μελετούμε και να γνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας.


Οι αξίες της ζωής και οι Αρχές

Οι αξίες, οι πραγματικές βεβαίως αξίες και οι Αρχές, δεν έχουν «εναλλακτικά» υποκατάστατα. Δεν είναι «υποκάμισα» που τα αλλάζεις όποτε σου κάνει κέφι… δεν είναι κάτι που ξεθωριάζει από μόνο του, που παλιώνει και χρειάζεται αντικατάσταση. Διότι:

1ον . Αξίες ζωής, είναι οι ισχυρές πεποιθήσεις, οι οποίες αποτελούν κίνητρα και κατευθύνουν για τις αποφάσεις στη ζωή.

Μπορεί, βεβαίως, εμείς να χάσαμε την εκτίμηση προς αυτές, να τις περιφρονήσαμε, να αδιαφορήσαμε για την ύπαρξή τους. Αυτές όμως δεν παλιώνουν, μένουν αναλλοίωτες… «εις τον αιώνα». Ούτε αντικαθίστανται σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας. Είναι και θα μένουν, όπως χθες και σήμερα έτσι και εις τους αιώνες οι αυτές, ως αθάνατες και ακατάλυτες αξίες. Είναι δε, με ανερχόμενη την ιεράρχηση.

-Το Αληθές και άρα η Επιστήμη.

-Το Ωραίο και άρα η Τέχνη.

-Το Δίκαιο και άρα η Δικαιοσύνη.

-Το Άγιο και άρα η θρησκεία (Κατά Ρίκερτ, της Σχολής της Βάδης).

Αξίες επίσης είναι και οι εξής: ειρήνη, ενότητα, ισότητα, κοινωνική και οικονομική ασφάλεια, η ζωή και η υγεία, και άλλες…

2ον . Αρχές, είναι οι θεμελιώδεις κανόνες οι οποίοι διέπουν τη στάση στη ζωή, όπως: αξιοπρέπεια, εντιμότητα χαρακτήρος, χρηστότητα ηθών, υπόληψη, τιμή στους αξίους και ικανούς, συμπόνια, προσφορά προς άλλους με πνεύμα θυσίας, ενάρετη διαγωγή και άλλα.

3ον . Ηθική και Ηθικές Αρχές, είναι ο Κώδικας ηθικής, σύστημα δηλαδή κανόνων συμπεριφοράς το σύνολο των Αρχών και Αξιών που έχει διαμορφώσει και τηρεί ένα πρόσωπο στην καθημερινή του ζωή.

Για όλα αυτά, τι προτείνουν ως «εναλλακτικά» τους; Η απάντηση είναι. ΤΙΠΟΤΕ! Γκρεμίζουν μόνον, χωρίς να οικοδομούν.

Η στοιχειώδης αυτή σκιαγράφηση της πολλαπλότητας των προβλημάτων, καθιστά εμφανή και την παντελή απουσία αναφοράς σε πνευματική διάσταση του προβλήματος. Η οποία όμως πράγματι, υπάρχει.

Για τις πνευματικές διαστάσεις όμως του θέματος των ναρκωτικών ή «εξαρτησιογόνων» ουσιών και των εξ αυτών δημιουργουμένων προβλημάτων, θα έπρεπε να γίνει μία ξεχωριστή συζήτηση.*


Αντιμετώπιση του προβλήματος

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών υπάρχουν: Οι Νόμοι, η Δίωξη και οι Θεραπευτικές προσπάθειες.

Οι Νόμοι έχουν ελλείψεις, παρουσιάζουν κενά και ασάφειες ώστε προκύπτουν δυσκολίες κατά την εφαρμογή τους, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις των δικαστών. Υπάρχουν δε και τα «παράθυρα».

Η Δίωξη, -αλίμονο αν δεν υπήρχε και αυτή- όσο αποτελεσματικότερη και αν γίνει, δεν αποτελεί τη λύση.

Οι Θεραπευτικές Προσπάθειες, αποδίδουν μάλλον φτωχά αποτελέσματα. Προσέρχονται δε σ’ αυτές μόνον το 1-2 το πολύ 3% των ναρκοεξαρτημένων. Οι άλλοι, το 98% ή 99% , δεν ενδιαφέρονται για θεραπεία.


Οι «εναλλακτικές» προτάσεις

1. Η νομιμοποίηση. Δεν εφαρμόσθηκε πουθενά. Έτσι, κανένας δεν είναι σε θέση να πει, ποια θα είναι η κατάσταση, τότε. Το ότι θα είναι «τάχα» καλύτερη, για πολλούς λόγους αμφισβητείται. Εκφράζεται δε η πεποίθηση ότι θα γίνει χειρότερη. Αυτό μάλιστα με σωρεία επιχειρημάτων.

2. Η αποποινικοποίηση. Αποτελεί απατηλό σύνθημα όπως και η «ομαλοποίηση» του προβλήματος. Πρόκειται για «ξενόφερτους» όρους προς εξουδετέρωση αντιδράσεων και κάμψη των αντιστάσεων, μάλλον ύποπτους. Τα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι με «τέτοια και τέτοια» τελικά εξυπηρετούνται οι έμποροι των ναρκωτικών. Ξεκινούν δε με τον διαχωρισμό σε «μαλακά και σκληρά», κάτι σαν … «κερκόπορτα» στο θέμα.

3. Η χορήγηση ναρκωτικών σε όσους τα «έχουν ανάγκη» όπως λένε, μιλώντας για τους ναρκοεξαρτημένους ή τοξικομανείς, αποφεύγοντας μάλιστα τους όρους αυτούς, οπότε συμπεριλαμβάνονται και όσοι τα επιθυμούν, διότι… έτσι θέλουν. Αυτό όμως για τους πιο πολλούς σημαίνει «παράδοση στους εμπόρους ναρκωτικών» και, σε τελική ανάλυση, σε μία περιθωριοποίηση μέχρι το θάνατό τους, φροντίζοντας σε κάποιο βαθμό και μόνον στη «μείωση της βλάβης» για τους ίδιους και το περιβάλλον τους. Άλλωστε, όπου μέχρι τώρα εφαρμόσθηκε, απέτυχε. Στην Αγγλία το 1959, στη Σουηδία το 1965, στη Δανία το 1971, τελευταία στην Ολλανδία και πιο πρόσφατα στη Ζυρίχη με την Πλάτοσπιτς αρχικά και τώρα το Λέτεν, όπου και το AIDS, αντί να περιορίζεται «οργιάζει». Ανάλογες είναι οι εμπειρίες από τα πειράματα της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως στη Φραγκφούρτη, Λίβερπουλ, Μάνστεστερ, Ολλανδία και αλλού.

4. Το «Ολλανδικό πείραμα». Και αυτό απέτυχε και πάει για αναθεώρηση. Μόνο που οι εμπνευστές του αρνούνται να το παραδεχτούν. Όμως τους διαψεύδουν και αυτούς οι παγκόσμιες εκτιμήσεις. Δειλά-δειλά δε, άρχισαν να το ομολογούν και οι επίσημες «Κρατικές τους Εκθέσεις» προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Ολλανδία επί πλέον, έγινε το Ευρωπαϊκό Κέντρο για την παγκόσμια διακίνηση των ναρκωτικών και το σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η «Μέκκα» για Ασιάτες και λατινοαμερικάνους εμπόρους ναρκωτικών το Άμστερνταμ, και η πρωτεύουσα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.

5. Τα «υποκατάστατα». Έχουν τη θέση τους στα πλαίσια ενός θεραπευτικού προγράμματος απεξαρτήσεως. Και όχι για την υποκατάσταση της ηρωϊνομανίας με την μεθαδονομανία. Σ’ αυτά τα πλαίσια κινείται το Πειραματικό Πρόγραμμα Υποκαταστάσεως και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα κρίνονται ικανοποιητικά για την επέκταση του προγράμματος. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις δυσκολοθεράπευτες: περιπτώσεις πασχόντων από AIDS, πάσχοντες από νοσήματα τα οποία χρειάζονται τη συνεργασία του αρρώστου για τη μελέτη ή αντιμετώπισή τους, ή μια εγκυμοσύνη με τον κίνδυνου του συνδρόμου στερήσεως. Σε τέτοιες περιπτώσεις η θεραπεία υποκαταστάσεως με τη μεθαδόνη και τα ανάλογά της, είναι θεμιτή.

Όλα αυτά όμως, μπορεί να συνιστούν κάποιες λύσεις σε επί μέρους προβλήματα, αλλά δεν προσφέρουν τη λύση στο πρόβλημα των ναρκωτικών. Έτσι και ο κόσμος, ευλόγως μάλιστα, διερωτάται: Υπάρχει, ή όχι, λύση;
 Αναδημοσίευση από : http://www.ecclesia.gr

 
 Δείτε καί τό Β΄ Μέρος τής μελέτης τού κ. Αθανασίου Αβραμίδη .
 
 

Πώς θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα ναρκωτικά . Μέρος Β΄ . † Στῶμεν καλῶς † .





Πώς θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα ναρκωτικά .
 
ΜΕΡΟΣ B’

του Αθανασίου Β. Αβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητού Παθολογίας τoυ Πανεπιστημίου Αθηνών



Ναι! Υπάρχει λύση. Και πρωταρχικής μάλιστα σημασίας, είναι η ΠΡΟΛΗΨΗ.

Τι είναι όμως η πρόληψη;

Πρόληψη είναι το να προλάβεις ή να προστατεύσεις κάποιον από το να γίνει ευάλωτος ή να θελήσει να γίνει χρήστης.

Επίσης να προλάβεις τον ευάλωτο ή τον επιρρεπή, τον «υψηλού κινδύνου», από του να γίνει χρήστης.

Ή, να προλάβεις κάποιον τοξικομανή από το να γίνει εγκληματίας, είτε για τη δόση, είτε υπό την επίδραση της ουσίας.

Επίσης και το να βοηθήσεις τον αποθεραπευθέντα να επανενταχθεί στην κοινωνία διότι αν αυτό δεν γίνει, ακολουθεί το ξανακύλισμα.

Πρόληψη είναι και το να εμποδίσεις εκείνον ο οποίος ως μεσάζοντας, ως «βαποράκι», προσπαθεί να μυήσει άλλους.

Για να αποδώσει, πάντως η πρόληψη, πρέπει να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τους λόγους και τους παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν στη ροπή και την τροπή, ή προκαλούν την ψυχική διάθεση και τάση των ανθρώπων προς τα ναρκωτικά, ή τους κάνουν ευάλωτους από αυτά. Τέτοια όμως πρόληψη λυπούμαι που θα το πω, ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Αυτά βεβαίως είναι μακροπρόθεσμα, και δυσκόλως κατορθωτά. Όμως, ΠΡΕΠΕΙ.

Στο πρόβλημα των ναρκωτικών αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα ο ιατρικός κανόνας: «Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν». Διότι «πρέπει να προλάβεις κάποιον από το θάνατο που καραδοκεί με κάθε επόμενη δόση». Η, είναι το τέρμα μιας «μακράς και επώδυνης αυτοκτονίας», μέσα σε απερίγραπτη δυστυχία, με καταρράκωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και κάθε αξιοπρέπειας. Όμως, πως;… Το θέμα, επομένως, χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση.


Η διερεύνηση


Συνήθως, όταν συζητούμε για τα ναρκωτικά, ασχολούμεθα με το ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο όπως και με τα αίτια και τους παράγοντες που συμβάλλουν στην επιρρέπεια, δηλαδή την κλίση, την ψυχική διάθεση, την τάση ή τη ροπή προς τα ναρκωτικά.

Είναι όμως γεγονός ότι δεν παρουσιάζουν όλοι οι άνθρωποι την τέτοια «επιρρέπεια» και δεν εμπλέκονται σ’ αυτά. Αυτοί δε αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία!

Επειδή λοιπόν θέλουμε και αγωνιζόμαστε για την αποτροπή της εμπλοκής των ανθρώπων στα ναρκωτικά, για να είναι η προσπάθειά μας αποτελεσματική θα πρέπει να μελετώνται και όλες οι πλευρές και οι παράγοντες που προστατεύουν από την «κατάρα» των ναρκωτικών όπως χαρακτηρίζουν την εμπλοκή τους σ’ αυτά, τα ίδια τα θύματά τους.

Μελετώντας εκείνους που δεν κινδυνεύουν από τα ναρκωτικά, προκύπτει ότι:


Οι περισσότεροι άνθρωποι, το 80%, δεν παρουσιάζουν καμία τάση, ροπή ή κλίση προς τα ναρκωτικά, δεν τα χρειάζονται… δεν τα έχουν ανάγκη, ούτε ασχολούνται με αυτά. Τους αφήνουν αδιάφορους. Μελετώντας λοιπόν κανείς τους τέτοιους ανθρώπους, βρίσκει ότι:

α) Δεν κινδυνεύουν εκείνοι οι οποίοι έχουν βάλει στη ζωή τους σκοπούς ανώτερους, στόχους υψηλούς (εφικτούς όμως για τις ικανότητές τους) και εργάζονται συνειδητά και με καρδιά για την πραγμάτωσή τους, σέβονται τις ηθικές αξίες, τις παραδόσεις και την οικογένεια, τρέφουν αγάπη προς το συνάνθρωπό τους και συμμετέχουν πρόθυμα σε προσπάθειες για το καλό του διπλανού και για το γενικό καλό, αξιοποιούν δε τον ελεύθερο χρόνο τους για καλύτερη ποιότητα ζωής.

Β) Δεν κινδυνεύουν επίσης όσοι, με επιμέλεια και υπομονή εργάζονται για την καλλιέργεια των ικανοτήτων και των προσόντων τους, ώστε να αποκτούν τα εφόδια εκείνα, που θα τους κάνουν ικανούς να κερδίζουν με τις δικές τους δυνάμεις τη ζωή μαθαίνοντας συγχρόνως ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, στον οποίο δεν πετυχαίνεις πάντα. Κερδίζεις αλλά και χάνεις. Και πρέπει να μαθαίνουν οι νέοι μας και να χάνουν στη ζωή. «Το να χάνεις με τρόπο σωστό και λεβέντικα, είναι προσόν, είναι αρετή»!

γ) Δεν κινδυνεύουν όσοι έχουν «πυξίδα» και «μπούσουλα» ζωής, και μπορούν να γεμίζουν θετικά τα «πνευματικά και τα ιδεολογικά κενά» του «σύγχρονου πολιτισμού» μας, υπερνικώντας ή διαλύοντας επιτυχώς και τα διάφορα «αδιέξοδα».

Χρειάζονται βεβαίως ισχυρές δυνάμεις αντιστάσεως. Και, για να είμαστε ρεαλιστές το ελάχιστο που απαιτείται, είναι η φροντίδα για μία εργασία προς εξασφάλιση των στοιχειωδών, ώστε να μπορεί να ζει κανείς χωρίς να τον «τρώει» η ανασφάλεια. Και να μη φτάνει στην απογοήτευση και στην απόγνωση που είναι κακός σύμβουλος. Ιδίως όταν βλέπει γύρω του να υπερισχύει η ευνοιοκρατία και το «ρουσφέτι», ως μία μεγάλη κοινωνική αδικία εις βάρος των ικανών. Αυτά δε ως το «ελάχιστο»!


Οι προϋποθέσεις γι’ αυτούς οι οποίοι δεν κινδυνεύουν


Αναζητώντας τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία των τέτοιων νέων, προκύπτει ότι ως υπόβαθρο υπάρχουν οι αρχές και τα «πιστεύω» των ανθρώπων αυτών. Όπως και ο τρόπος διαπαιδαγωγήσεώς τους, ο οποίος αρχίζει στο σπίτι, από τη νηπιακή ηλικία.

1. Είναι λοιπόν παρατηρημένο ότι, δύσκολα ξεφεύγουν ή γλιστρούν προς τα ναρκωτικά παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με γερούς συναισθηματικούς δεσμούς, αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στους γονείς, αλληλοσεβασμό και κατανόηση, με αγάπη και τρυφερότητα αλλά και ιεράρχηση στις σχέσεις, τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα του καθ’ ενός, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο. Ιδίως, όταν η άσκηση της πατρικής εξουσίας γίνεται με μετριοπάθεια, αλλά και με σταθερότητα, σε μια ζεστή ατμόσφαιρα οικογενειακής ζωής, όπου όλα συζητούνται, αναπτύσσεται διάλογος που τόσο πολύ τον έχουν ανάγκη για τις απορίες, τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους.

Σε ένα τέτοιο σπιτικό, τα παιδιά ζουν σε μία ήρεμη και γλυκιά θαλπωρή, με γονείς που τα κοιτάζουν στα μάτια όταν αυτά ομιλούν για τα προβλήματά τους, ξεχνώντας τις δικές τους «σκοτούρες». Τα καθοδηγούν, τα ενθαρρύνουν με την εμπιστοσύνη τους στην ανάληψη πρωτοβουλιών, τους αναθέτουν εργασίες του σπιτιού, ώστε η ενασχόληση με αυτές τους αναπτύσσει την υπευθυνότητα έναντι του οικογενειακού συνόλου. Το οποίο αύριο θα είναι η γειτονιά, η συνοικία, η ενορία… η κοινωνία. Τα χειραφετούν ώστε, αργότερα να είναι σίγουρα για τις αποφάσεις που θα παίρνουν στη ζωή και ικανά να σταθούν στα πόδια τους, στηριζόμενα σε δικές τους δυνάμεις.

Από γονείς οι οποίοι αισθάνονται άνετα στο δρόμο που χάραξαν στη ζωή τους, με πεποιθήσεις, αρχές, πίστη στις αξίες, εμπιστοσύνη στις Αιώνιες Αλήθειες και Πίστη στο Θεό, με βιώματα ανάλογα, τα παιδιά τους, σχεδόν κατά κανόνα, δεν ξεστρατίζουν. Ούτε και γλιστρούν προς τα ναρκωτικά. Και «όσο πιο κοντά στα παιδιά τους βρίσκονται, τόσο πιο μακριά στέκονται αυτά, από τα ναρκωτικά»!

2. Ως προϋπόθεση χρειάζεται και ένα σχολείο το οποίο θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις της ζωής, με κατεύθυνση προς την ενεργητική μάθηση. Αποβλέποντας στη διάπλαση νέων με υγιή προσωπικότητα, με αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, αυτοπαρατήρηση, με το «πρόσεχε, σεατώ» και το «ένδον σκάπτε» των Στωικών, φθάνοντας στο Δελφικό «γνώθι σαυτόν» το οποίο ο Σωκράτης κατέστησε βάση της φιλοσοφίας του για καλύτερη ποιότητα ανθρώπων. Στην καλλιέργεια επίσης της ορθής κρίσεως ώστε να γίνονται ικανοί για σωστές επιλογές και ανάληψη ευθυνών, δραστήριοι με αυτοπεποίθηση και ήθος, καλλιέργεια επιδεξιοτήτων και καλές διαπροσωπικές σχέσεις. Ανθρώπων δηλαδή με τα κατάλληλα εφόδια για τον αγώνα στη ζωή. Ώστε το Σχολείο να ξαναγίνει «παιδαγωγικό»! Για να αποκτούν οι νέοι μας τα «χρηστά ήθη» και να μαθαίνουν να ζουν με «σωφροσύνη», που είναι «ευκοσμία» κατά τον Πλάτωνα και … «ένας χαλινός των ηδονών και των επιθυμιών, το να είναι κανείς κύριος του εαυτού του…» (Πλάτωνος Πολιτεία, σελ. 52, Μετάφραση Ι. Ν. Γρυπάρη). Με εκπαιδευτικούς που θα είναι «δάσκαλοι ζωής» και θα «σμιλεύουν» ψυχές ανθρώπων με «ταυτότητα», που κανείς πλέον δεν θα μπορεί να υφαρπάζει. Ούτε τα ναρκωτικά! Ευτυχείς όσοι έχουν τους τέτοιους δασκάλους. Το ελπίζω, το εύχομαι και για σας!

3. Θετικά συμβάλλουν διάφορα «πιστεύω»: επιστημονικά, καλλιτεχνικά, φυσιολατρικά, οικολογικά, φιλοσοφικά και άλλα ακόμη. Όλα τα «πιστεύω», εφ’όσον ικανοποιούν και ανεβάζουν ποιοτικώς τους πιστούς τους, παίζουν το μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο τους, ανάλογα με την αξία τους, και το βαθμό στον οποίο αφοσιώνεται κανείς σ’ αυτά. Όσο δε πιο σίγουρο είναι ένα «πιστεύω», και όσο μεγαλύτερο κύρος, αξιοπιστία και αντοχή στο χρόνο διαθέτει, τόσο το καλύτερο.

4. Το «πιστεύω» σε μία υπαρκτή Ανώτερη Δύναμη, όπως ο Θεός της πίστεώς μας, είναι ένα τέτοιο «πιστεύω». Είναι δε αποδεδειγμένο ότι, η διαπαιδαγώγηση των νέων βάσει ηθικών αρχών, πίστεως σε πνευματικές αξίες και εμφυσήσεως ιδανικών, είναι πρωταρχικής σημασίας. Είναι τεράστια η ηθοπλαστική επίδραση μιας ζωντανής θρησκείας όπως είναι η Χριστιανική. Και όσοι διαπαιδαγωγήθηκαν με τα νάματα της θρησκείας και ζουν μ΄ αυτά ως πυξίδα ζωής, έχουν γερά «αντισώματα». Δυναμώνουν τη θέλησή τους ασκούμενοι στην εγκράτεια, μαθαίνουν να λένε «όχι» στην ικανοποίηση διαφόρων ορέξεων, και άνετα γίνονται ικανοί να λένε όχι, και στα ναρκωτικά. Αλλά, κι αν κάποιος από αυτούς ξεγλιστρήσει και πέσει σε αυτά, μπορεί να βρει στήριγμα για να σωθεί.

5. Οι πολιτικοποιημένοι νέοι με τους αγώνες τους, σπανίως πέφτουν θύματα των ναρκωτικών. Όμως, όταν και όπου τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα των νέων απέτυχαν, «πνίγηκαν στα ναρκωτικά», σύμφωνα και με την Έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής.

6. Με τον αθλητισμό δημιουργείται μία ευνοϊκή προϋπόθεση αποστασιοποίησης από τα ναρκωτικά. Όταν όμως αυτός είναι υγιής και όχι μπολιασμένος με το «μικρόβιο του ντοπαρίσματος», που κατάντησε σαν το AIDS για την κοινωνία. Χρειάζεται, βεβαίως, και κάποια προσοχή στα… «συνθήματα», όταν π.χ. ο αθλητισμός προβάλλεται ως το «αντίδοτο» στα ναρκωτικά, ή ως «ασφαλής ‘διέξοδος’ από τη μάστιγα των ναρκωτικών» όταν υπάρχει μεγάλο πλήθος από παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες, οι οποίοι κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο… «ντοπαρισμένοι». Και μάλιστα σε όλα σχεδόν τα αθλήματα! Τώρα και στα γυμναστήρια, και στα σχολεία («ΝΤΟΠΙΓΚ από το σχολείο στο θάνατο», είναι το βιβλίο του αθλητιάτρου Σταύρου Χάντζου).

Μπορεί όμως, πράγματι, να αποβεί ο αθλητισμός «αντίρροπη δύναμη στη μάστιγα των ναρκωτικών» όταν λειτουργεί στα πλαίσια του «αθλητικού ιδεώδους» των αρχαίων Ελλήνων. Που όμως και αυτό το ντροπιάσαμε, και μάλιστα στους Ολυμπιακούς στη χώρα μας.


Επομένως:


Θα αγωνιζόμεθα για ανθρώπους με χαρακτήρα και προσωπικότητα, με ψυχικά και πνευματικά εφόδια που θα αντέχουν στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της ζωής. Ανθρώπους που θα ξέρουν να παλεύουν στη ζωή, διότι θα έχουν «ζυμωθεί» με το … «φέρε ό,τι αν η ζωή σοι δω γενναίως»! Αυτοί, κι αν ακόμη λυγίσουν ή και πέσουν, θα μπορούν να ξανασηκωθούν και να παλέψουν.

Γι’αυτούς… «το πεσείν ου χαλεπόν αλλά, το πεσόταν κείσθαι και μη ανίστασθαι». Δηλαδή, δεν είναι κακό τα να πέσει κανείς παλεύοντας στη ζωή, αλλά, αν πέσει, το να μη σηκωθεί. Αυτοί, λοιπόν, θα ξανασηκωθούν, θα ανασυγκροτηθούν, θα παλέψουν και θα νικήσουν. Θα είναι οι «Νικηταί της Ζωής» (Πωλ Κλωντέλ).

Για να έχουμε όμως τέτοιους αγωνιστές, χρειάζεται η σφυρηλάτηση και ο εμποτισμός του χαρακτήρα τους με αρχές, με ιδεώδη και με ιδανικά, με πίστη στις πραγματικές αξίες της ζωής. Αυτά είναι που εμπνέουν τη νεολαία.

1. Οι αρχές όμως, το ήθος, οι ηθικές και οι άλλες αξίες που δίνουν νόημα στη ζωή, τα ιδανικά, τα διάφορα «πιστεύω», δεν είναι από εκείνα που διδάσκονται μόνο με τα λόγια. Δεν επιβάλλονται με νόμο, ούτε και πειθαναγκάζεται κανείς σ’ αυτά με τον … χωροφύλακα. Αυτά… εμπνέονται στους ανθρώπους. Και πρέπει να τα εμφυσήσει κανείς, πράγμα το οποίο χρειάζεται, εκτός από την πίστη σ’ αυτά, και βίωμα ανάλογο, ώστε να προσφέρονται ως παράδειγμα έμπρακτο, υπόδειγμα ανθρώπων που τα βιώνουν. Οπότε και εμπνέουν. Γι’ αυτό και η ευθύνη πέφτει πρωταρχικά στους ώμους της οικογένειας.

2. Η δημιουργία συνθηκών, για ποιότητα ζωής με ήθος. Επειδή πολύ την έχουμε ευτελίσει, ξεπέσαμε ως άνθρωποι. Και θα είναι οπωσδήποτε δύσκολο να πούμε στα παιδιά μας, να είναι εκείνα… σωστοί άνθρωποι, όταν εμείς δεν θα είμαστε. Όταν η ζωή που ζούμε, σε πολλά μυρίζει «σαπίλα» ή φθάσαμε κι όλας στα όρια της «κοινωνικής σήψης», με τα τόσα και τέτοια «εξόφθαλμα σκάνδαλα», ο «κοινωνικός ιστός διαλύεται» και οι άνθρωποι με ήθος λιγοστεύουν συνεχώς.

Επιτέλους, πρέπει να γινόμαστε όλο και περισσότερο αν-θρω-ποι ( οι άνω-θρώσκοντες, δηλαδή ατενίζοντες, άνθρωποι). Αυτό είναι… «εκ των ων ουκ άνευ», το οποίο κατ’ εξοχήν η εποχή μας έχει ανάγκη. Ωραίο και το του Μενάνδρου: «ως χαριέν εστ’ άνθρωπος, αν άνθρωπος ην»! Ασκεί δε ευεργετική επίδραση στο περιβάλλον του, κάθε τέτοιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ και ομορφαίνει τη ζωή. Τότε και η γύρω μας κοινωνίας, και αυτή θα βελτιώνεται.

Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από καλά πρότυπα άξια προς μίμηση, γεγονός το οποίο ενεργεί προληπτικά και στα ναρκωτικά. Είναι επομένως απαραίτητο να εκπαιδευόμαστε, ώστε να μπορούμε να γινόμαστε καλοί σύζυγοι, και να μορφωνόμαστε για να μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα άξια προς μίμηση καλά πρότυπα. Πολύ περισσότερο όταν, «αναγνωρίζεται ως φυσικό, τα παιδιά να μιμούνται τους γονείς τους». Που, άλλωστε, είναι και οι «ήρωες» των παιδικών τους χρόνων.


Συμπεράσματα


Από αυτά προκύπτει άμεση η ανάγκη, να σκύψουμε όλοι στο πρόβλημα με αίσθημα ευθύνης και επίγνωση της σοβαρότητας της καταστάσεως. Και να κηρυχθεί, επί τέλους, το πρόβλημα των ναρκωτικών ως μείζον ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, μεταξύ μάλιστα εκείνων ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ. Και να συστρατευθούν οι πλέον κατάλληλοι και ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε πολιτικές τους τοποθετήσεις, οι οποίοι, αιρόμενοι στο Πνεύμα Εθνικής Επιταγής, προς εκπλήρωση χρέους προς την Πατρίδα, θα εργασθούν για τη σωτηρία του Έθνους από τη μάστιγα των ναρκωτικών.


Και όχι μόνον αυτά, αλλά:


-Να κινητοποιηθούμε και να δραστηριοποιηθούμε όλοι μας, με σύνεση και συνέπεια.

-Να κινητοποιήσουμε και να ζητήσουμε δεσμεύσεις από τους πολιτικούς. Όχι μόνο «λόγια» σε προεκλογικά «μπαλκόνια» για τα ναρκωτικά.

-Να ενθαρρύνουμε πρωτοβουλίες.

-Να συσπειρωθούμε κατά συνοικίες, ενορίες και γειτονιές.

-Να οργανώσουμε ομάδες εγρηγόρσεως και αυτοπροστασίας (Σχολεία, κ.α.).

-Να αναπροσαρμοσθεί η «ενημέρωση», αναλόγως των ειδικών αναγκών σε κάθε μέρος, τόπο και ομάδα ανθρώπων.

-Να οργανωθεί και αξιοποιηθεί εποικοδομητικώς ο ελεύθερος χρόνος των νέων. Να συστηματοποιηθεί η προσπάθεια για την αγωγή και προαγωγή της υγείας.

-Να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώς και τα αίτια για την επιρρέπεια προς τα ναρκωτικά.

-Να αναδιαρθρωθεί η εκπαίδευση, ώστε να γίνει περισσότερο παιδαγωγική προς διαμόρφωση χαρακτήρων και ανθρώπων με υπευθυνότητα στη ζωή και με «χρηστά ήθη».

-Να χαραχθεί Εθνική Πολιτική Πρόληψης, για την οποία χρειάζεται νομοθετικό πλαίσιο εναρμονισμένο στη συγκεκριμένη Ελληνική πραγματικότητα.

Και ενώ θα τα κάνουμε όλα αυτά, θα ζητούμε –όσοι τέλος πάντων επί πλέον και πιστεύουν – τη βοήθεια και τη Χάρη του Θεού, «την τα ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν» (Ιακ. κεφ. 5, στ. 16).

Πρόκειται δηλαδή για έναν ολομέτωπο αγώνα, στον οποίο χρειάζεται η αξιοποίηση κάθε όπλου που διαθέτει η πολεμική φαρέτρα. Στον πολυμέτωπο δε αυτόν αγώνα, ο πνευματικός οπλισμός … «προς πάντα ωφέλιμος εστιν» (Τιμ. Α’, κεφ.4, στ. 8).

Είναι δε βέβαιον ότι, θα φυσούσε ένας καινούργιος αέρας ευνοϊκότερος και στις προσπάθειες για τα ναρκωτικά, εάν, όπως όλα τα προβλήματα, τα βλέπαμε και αυτά, με βάση εκείνο που είπε και ο φιλόσοφος Σπινόζα: SUB SPECIE AETERNITATIS, δηλαδή «υπό το πρίσμα της αιωνιότητος». Διότι τότε, θα ευλογεί και ο Θεός…!

Αναδημοσίευση από : http://www.ecclesia.gr

 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...