Ο Κομμουνισμός ώς ανθρώπινο κατασκεύασμα έχει πολλά σημεία ατελή , ασαφή καί σκοτεινά , τά οποία φυσικόν είναι να δημιουργούν απορίας , αμφιβολίας καί ερωτηματικά . Αλλ΄ αί συζητήσεις γύρω από τά σημεία αυτά δέν συμφέρουν είς τόν κομμουνισμόν . Τόν αδυνατίζουν καί μέ τό πέρασμα τού χρόνου τόν φθείρουν . Η δογματική λοιπόν πίστις πρέπει νά προφυλαχθεί . Καί προφυλάσσεται χάρις είς τό α λ ά θ η τ ο ν μέ τό οποίον έχει περιβληθεί .
Κανείς δέν ημπορεί νά αναθεωρήσει ή νά μεταβάλει τόν Μαρξισμόν διότι , κατά τούς κομμουνιστάς , αυτός « είναι η πλήρης καί τελική αλήθεια , τήν οποίαν καμία ιστορική ανάπτυξις δέν ημπορεί νά μεταβάλει ή να νικήσει » !( E. Stanley Jones : '' Christ and Communism London 1935 σελ. 202 ) . Η « αγία γραφή » τού Μαρξισμού ημπορεί νά ερμηνευθεί αλλά δέν επιτρέπεται νά εκφρασθεί διά τό περιεχόμενόν τής καμία αμφιβολία . Ο Κομμουνιστής οφείλει να συντονίσει τήν σκέψη καί τήν πράξη τού πρός τό μαρξιστικόν δόγμα , τό οποίον , όπως γράφει ό Στάλιν , δέν ετόλμησε νά αλλάξει ουδέ αυτός ο Λένιν : « Ό Λένιν δέν πρόσθεσε κανενός είδους νέες αρχές στόν Μαρξισμό (...) , δέν άλλαξε ούτε μία από τίς παλιές αρχές τού Μαρξισμού » ( Μικρό Φιλοσοφικό Λεξικό , έκδ. 1962 σελ. 126 ).
Η καλυτέρα κριτική γύρω από τά « ιερά » βιβλία καί τάς συνεπείας τού μαρξιστικού δόγματος είναι αυτή , τήν οποίαν κάμνει ό Μαρξιστής Μίλοβαν Τζίλας : « Αυτοί οι ολιγαρχικοί ψυχοσωτήρες , αυτοί οί άγρυπνοι προστάτες , οί οποίοι φροντίζουν ώστε η ανθρώπινη σκέψη να μή γλιστρήσει σέ '' εγκληματικές ιδέες '' ή '' αντισοσιαλιστικές γραμμές '', αυτοί οί ασυνείδητοι προμηθευτές τών φθηνών εμπορευμάτων , αυτοί οί μεταπράτες απηρχαιωμένων αμεταβλήτων καί αναλλοιώτων ιδεών , έχουν επιβραδύνει καί καταψύξει τίς πνευματικές παρορμήσεις τών λαών τούς . Επινόησαν τούς πιό απάνθρωπους όρους καί ενεργούν ώς πρός τούς όρους αυτούς , ώς να είχαν απέναντί τούς ρίζες καί αγριόχορτα καί όχι ανθρώπινες σκέψεις . Αυτοί οί ολιγαρχικοί τού Κομμουνισμού αποξηραίνουν τήν ψυχή τών άλλων ανθρώπων καί ευνουχίζουν τό ανθρώπινο πνεύμα , ώστε να μή μπορεί να αναθαρήσει καί να εξυψωθεί , ενώ αυτοί οί ίδιοι είναι πνεύματα μονότονα καί στείρα (...). Σκέπτονται μέ τόν ίδιο καί αυτόματο καί μηχανικό τρόπο μέ τόν οποίο τρώνε . Τα κεφάλια τούς μαγειρεύουν ιδέες σέ ανταπόκριση τών πιό στοιχειωδών αναγκών . Τέτοια είναι η κατάσταση με αυτούς τούς πρωθιερείς , οί οποίοι είναι ταυτόχρονα αστυνομικοί καί ιδιοκτήτες όλων τών μέσων , τά οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει τό ανθρώπινο πνεύμα , γιά να μεταδώσει καί εκφράσει τίς ιδέες καί τίς σκέψεις τού , δηλαδή τού τυπου , τού κινηματογράφου , τού ραδιοφώνου , τής τηλεοράσεως , τών βιβλίων κ.α. , καθώς επίσης καί κάθε υλικού τό οποίο κρατεί ζωντανό καί ακμαίον έναν άνθρωπο , δηλαδή τής τροφής καί τής στέγης . Δέν είναι λοιπόν αρκετοί αυτοί οί λόγοι γιά νά παρομοιάσουμε τόν Κομμουνισμό μέ τίς σύγχρονες αιρέσεις ; ».
Ό Ένγκελς είς τόν πρόλογον τού '' Κομμουνιστικού Μανιφέστου '' ( Γερμανική έκδοση 1883 ) έγραφε : « Ύστερ΄ απ΄ τόν θάνατο τού Μάρξ , δέν μπορεί πιά να γίνει κουβέντα γιά αναθεώρηση ή συμπλήρωση τού Μανιφέστου » ( Λονδίνο , 28 Ιουνίου 1883 ) . Ώστε κανείς δέν ημπορεί νά αλλοιώσει τά « ιερά » κείμενα τού μαρξισμού .
Κανείς δέν ημπορεί νά αναθεωρήσει ή νά μεταβάλει τόν Μαρξισμόν διότι , κατά τούς κομμουνιστάς , αυτός « είναι η πλήρης καί τελική αλήθεια , τήν οποίαν καμία ιστορική ανάπτυξις δέν ημπορεί νά μεταβάλει ή να νικήσει » !( E. Stanley Jones : '' Christ and Communism London 1935 σελ. 202 ) . Η « αγία γραφή » τού Μαρξισμού ημπορεί νά ερμηνευθεί αλλά δέν επιτρέπεται νά εκφρασθεί διά τό περιεχόμενόν τής καμία αμφιβολία . Ο Κομμουνιστής οφείλει να συντονίσει τήν σκέψη καί τήν πράξη τού πρός τό μαρξιστικόν δόγμα , τό οποίον , όπως γράφει ό Στάλιν , δέν ετόλμησε νά αλλάξει ουδέ αυτός ο Λένιν : « Ό Λένιν δέν πρόσθεσε κανενός είδους νέες αρχές στόν Μαρξισμό (...) , δέν άλλαξε ούτε μία από τίς παλιές αρχές τού Μαρξισμού » ( Μικρό Φιλοσοφικό Λεξικό , έκδ. 1962 σελ. 126 ).
Η καλυτέρα κριτική γύρω από τά « ιερά » βιβλία καί τάς συνεπείας τού μαρξιστικού δόγματος είναι αυτή , τήν οποίαν κάμνει ό Μαρξιστής Μίλοβαν Τζίλας : « Αυτοί οι ολιγαρχικοί ψυχοσωτήρες , αυτοί οί άγρυπνοι προστάτες , οί οποίοι φροντίζουν ώστε η ανθρώπινη σκέψη να μή γλιστρήσει σέ '' εγκληματικές ιδέες '' ή '' αντισοσιαλιστικές γραμμές '', αυτοί οί ασυνείδητοι προμηθευτές τών φθηνών εμπορευμάτων , αυτοί οί μεταπράτες απηρχαιωμένων αμεταβλήτων καί αναλλοιώτων ιδεών , έχουν επιβραδύνει καί καταψύξει τίς πνευματικές παρορμήσεις τών λαών τούς . Επινόησαν τούς πιό απάνθρωπους όρους καί ενεργούν ώς πρός τούς όρους αυτούς , ώς να είχαν απέναντί τούς ρίζες καί αγριόχορτα καί όχι ανθρώπινες σκέψεις . Αυτοί οί ολιγαρχικοί τού Κομμουνισμού αποξηραίνουν τήν ψυχή τών άλλων ανθρώπων καί ευνουχίζουν τό ανθρώπινο πνεύμα , ώστε να μή μπορεί να αναθαρήσει καί να εξυψωθεί , ενώ αυτοί οί ίδιοι είναι πνεύματα μονότονα καί στείρα (...). Σκέπτονται μέ τόν ίδιο καί αυτόματο καί μηχανικό τρόπο μέ τόν οποίο τρώνε . Τα κεφάλια τούς μαγειρεύουν ιδέες σέ ανταπόκριση τών πιό στοιχειωδών αναγκών . Τέτοια είναι η κατάσταση με αυτούς τούς πρωθιερείς , οί οποίοι είναι ταυτόχρονα αστυνομικοί καί ιδιοκτήτες όλων τών μέσων , τά οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει τό ανθρώπινο πνεύμα , γιά να μεταδώσει καί εκφράσει τίς ιδέες καί τίς σκέψεις τού , δηλαδή τού τυπου , τού κινηματογράφου , τού ραδιοφώνου , τής τηλεοράσεως , τών βιβλίων κ.α. , καθώς επίσης καί κάθε υλικού τό οποίο κρατεί ζωντανό καί ακμαίον έναν άνθρωπο , δηλαδή τής τροφής καί τής στέγης . Δέν είναι λοιπόν αρκετοί αυτοί οί λόγοι γιά νά παρομοιάσουμε τόν Κομμουνισμό μέ τίς σύγχρονες αιρέσεις ; ».
Ό Ένγκελς είς τόν πρόλογον τού '' Κομμουνιστικού Μανιφέστου '' ( Γερμανική έκδοση 1883 ) έγραφε : « Ύστερ΄ απ΄ τόν θάνατο τού Μάρξ , δέν μπορεί πιά να γίνει κουβέντα γιά αναθεώρηση ή συμπλήρωση τού Μανιφέστου » ( Λονδίνο , 28 Ιουνίου 1883 ) . Ώστε κανείς δέν ημπορεί νά αλλοιώσει τά « ιερά » κείμενα τού μαρξισμού .
Ό κομμουνισμός γαντζωμένος στερεά στό δόγμα τού , καταδικάζει αυστηρότατα τόν '' ρεβιζιονισμόν '' , δηλαδή οποιανδήποτε αναθεώρησην τής διδασκαλίας τού . Ό ρεβιζιονισμός δέν είναι απλό λάθος . Είναι « αμαρτία » . Διαφωνίαι καί διχογνωμίαι είναι αίρεσις διά τήν « αποκαλυφθήσαν υπό τού Μάρξ αλήθειαν » ! Ό ρεβιζιονισμός είναι « παρέκκλιση από τόν ταξικό αγώνα », βλασφημία , ύβρις , έγκλημα . Είς τόν κομμουνισμόν , ό ρεβιζιονιστής ισοδυναμεί πρός τόν αιρετικόν τού Χριστιανισμού... καί επί πλέον πρός τόν αφωρισμένον ! Ό κομμουνιστής πανικοβάλλεται μόλις ακούσει τόν χαρακτηρισμόν αυτόν . Αί συνέπειαι τής αντιλήψεως αυτής είναι ολέθριαι .
Ό Μ. Τζίλας γράφει σχετικά : « Στό Κομμουνιστικό σύστημα κάθε ερευνητής σταματά στόν κίνδυνο τής αίρεσης , μόλις οί θεωρίες τού φθάσουν στό σημείο να μή συμπίπτούν πιά μέ τό αναγνωρισμένο καί δημιουργημένο επίσημο δόγμα » . Είς τό βιβλίο τού « Η Νέα Τάξις » γράφει : « Ο πολίτης στά Κομμουνιστικά καθεστώτα ζεί με τήν συνείδησην πιεζομένην από συνεχές άγχος καί από τόν φόβον , ότι έχει '' παρεκλίνει '' . Αναστατώνεται μέ τήν σκέψη ότι θα πρέπει να αποδεικνύει ότι δέν είναι εχθρός τού Σοσιαλισμού » . Δηλαδή οί κομμουνισταί τρέμουν από τόν φόβον τής αιρέσεως . Τήν διαγραφήν τών από τό κόμμα τήν θεωρούν αφορισμόν πράγμα τό οποίον τούς συγκλονίζει . Ώστε η « μαρξιστική σκέψη είναι εξαιρετικά φτωχή σέ κριτικό πνεύμα καί ακόμη εχθρική πρός τήν κριτική » γράφει ο Ν. Μπερντιάεφ , όσον καί άν οί ίδιοι προβάλλουν ώς οί κατ΄ εξοχήν κριτικοί !...
Οί κομμουνισταί δέν έχουν δικαίωμα νά αναθεωρήσουν ή να κρίνουν βασικάς Λενινιστικάς αρχάς καί κανόνας ! Έγραφεν ο '' Ριζοσπάστης ''τού ΚΚΕ εναντίον μερικών μελών τού κόμματος τά οποία εζητούσαν αναθεώρησην ορισμένων αρχών : « Αντί ν΄ ασχολούνται με τήν αναθεώρησιν βασικών λενινιστικών αρχών καί κανόνων , αν δε θέλουνε να μείνουνε πίσω από τή ζωή , ν΄ αναθεωρήσουν τίς βλαβερές καί χρεωκοπημένες αντιλήψεις τούς »( Εφημ. ''Ριζοσπάστης '' φύλ. 139 , Μάιος 1957 ).
Οί κομμουνισταί , μέ τούς αφορισμούς καί δογματισμούς τών , μέ τό νά φράσσουν τά στόματα καί τάς συνειδήσεις τών οπαδών τών , κτίζουν έναν μονολιθικόν κόσμον βάσει τής αρχής τού αλαθήτου – τού αλαθήτου ενός δόγματος , ενός κόμματος , ενός αρχηγού . Στό Γερμανικό Περιοδικό '' Blinkpunkt '' δημοσιεύεται « Τό τραγούδι τού κόμματος », στό οποίο περιλαμβάνεται καί ό στίχος : « Τό κόμμα , τό κόμμα , αυτό είναι πάντοτε ορθόν » ! ( Περιοδ. '' Blinkpunkt '' , σελ. 12 ). Ό τέως αρχηγός τού Κ. Κ. Τής Γερμανίας, Β. Ούλμπριχτ είχε διακηρύξει επανειλημένως : « Ή σκέψις γίνεται από τό Κόμμα καί ό '' νέος '', ό σοσιαλιστής άνθρωπος, πρέπει νά υπακούει είς τήν φωνήν τού κόμματος ολόψυχα, ανεπιφύλακτα, χωρίς σ υ ζ ή τ η σ η » !
Ο Κομμουνιστής Frank S. Meyer , διηγείται ότι ένας βετεράνος τής Κομμουνιστκής Διεθνούς , τού είπε κάποτε διά κάτι πού ήτο ολοφάνερη αλήθεια καί διά το οποίο όμως το κόμμα δέν εσυμφωνούσε : « Βεβαίως έχομεν δίκαιον – αλλά τό κόμμα έχει πάντοτε δίκαιον »! Ο Μπισκού ( Υπουργός Εσωτερικών τής Ουγγαρίας επί κυβερνήσεως Καντάρ )είχε λάβει διαταγή από τήν ΚΕ τού ΚΚ Ουγγαρίας να ομιλίσει είς συνέλευσην συγγραφέων , οί οποίοι είχαν διαφωνίες με τήν γραμμή τού κόμματος . Επεσκέφθη όμως τόν Καντάρ καί τού εξήγησεν ότι αδυνατεί να πειθαρχήσει διότι συμφωνεί ανεπιφύλακτα με τούς συγγραφείς . Ό Καντάρ , παρ΄ όλον ὀτι είχε καί αυτός τήν ίδιαν γνώμην με τούς συγγραφείς , τού είπε : « Πράγματι , οί συγγραφείς έχουν δίκαιον . Αλλά δέν ημπορείς να μήν πειθαρχήσεις είς τό κόμμα » καί έτσι τόν έπεισε να ομιλήσει παρά... συνείδησην ! ( Frank S. Meyer The moulding of Communists , N. York 1961 σσ. 22 / 44 ). Μέχρι καί ο , λεγόμενος '' αντιδραστικός '' Λ. Τρότσκυ , είς κάποιαν στιγμήν αυτοκριτικής εφώναξε : « Τό κόμμα είναι αλάθητο , διότι είναι η ενσάρκωση τής ιστορικής αναγκαιότητος μιάς αταξικής κοινωνίας »!( M. Djilas , '' The new class σελ. 158 ).
Η κοσμική θρησκεία τού μαρξισμού είναι πολύ περισσότερον μονολιθική καί άκαμπτος από οποιονδήποτε θρησκευτικόν δογματισμόν . Υπόσχεται ελευθερία σκέψεως καί κόπτεται δήθεν διά νά τήν προασπίση . Αλλά πού είναι η ιδική τού ελευθερία ερεύνης καί σκέψεως ; Διά τόν κομμουνιστήν δέν υπάρχουν περιθώρια σκέψεως . Αυτός οφείλει νά πιστεύει τυφλά , χωρίς συζήτησιν καί αντίρρησιν . Ό μαρξισμός μέ τόν στείρον δογματισμόν τού περιορίζει καί σμικρύνει τό πεδίον ορατότητος καί δραστηριότητος τού ανθρώπου . Εμποδίζει τόν άνθρωπον νά ερευνήσει ελεύθερα καί αντικειμενικά , ώστε νά ανακαλύψει τήν αλήθειαν , τήν οποίαν τού συσκοτίζει . Ο κομμουνισμός δέν αφήνει κανένα περιθώριον πρωτοβουλίας . Ζητεί τήν άνευ όρων παράδοσιν τών κριτικών ικανοτήτων τού λογικού ανθρώπου . Ό οπαδός τού πιστεύει έκ προτέρου είς έναν άλλον παράγοντα , ό οποίος είναι πέραν τής... λογικής ! Ό κομμουνιστής καταντά ένας φανατικός , ό οποίος πρέπει νά αποφεύγει κάθε επαφήν μέ τούς '' αιρετικούς ''. Είς τήν ψυχήν τού δημιουργείται « μία χαρακτηριστική φανατική μισαλλοδοξία η οποία εκδηλώνεται μέ εκπληκτικά βίαιες μορφές » όπως παρατηρεί ό Άρθουρ Καίσλερ .
Ό μαρξισμός ενώ κατηγορεί τούς αντιπάλους τού ότι φορούν '' τά ματογυάλια τής θρησκοληψίας '' καί δι΄ αυτό δυσκολεύονται νά κατανοήσουν τά βαθυστόχαστα λόγια τών « αγίων » τού , ό ίδιος απαιτεί από τούς πιστούς τού νά τόν ακολουθούν χωρίς συζήτησιν !
Ό Μ. Τζίλας γράφει σχετικά : « Στό Κομμουνιστικό σύστημα κάθε ερευνητής σταματά στόν κίνδυνο τής αίρεσης , μόλις οί θεωρίες τού φθάσουν στό σημείο να μή συμπίπτούν πιά μέ τό αναγνωρισμένο καί δημιουργημένο επίσημο δόγμα » . Είς τό βιβλίο τού « Η Νέα Τάξις » γράφει : « Ο πολίτης στά Κομμουνιστικά καθεστώτα ζεί με τήν συνείδησην πιεζομένην από συνεχές άγχος καί από τόν φόβον , ότι έχει '' παρεκλίνει '' . Αναστατώνεται μέ τήν σκέψη ότι θα πρέπει να αποδεικνύει ότι δέν είναι εχθρός τού Σοσιαλισμού » . Δηλαδή οί κομμουνισταί τρέμουν από τόν φόβον τής αιρέσεως . Τήν διαγραφήν τών από τό κόμμα τήν θεωρούν αφορισμόν πράγμα τό οποίον τούς συγκλονίζει . Ώστε η « μαρξιστική σκέψη είναι εξαιρετικά φτωχή σέ κριτικό πνεύμα καί ακόμη εχθρική πρός τήν κριτική » γράφει ο Ν. Μπερντιάεφ , όσον καί άν οί ίδιοι προβάλλουν ώς οί κατ΄ εξοχήν κριτικοί !...
Οί κομμουνισταί δέν έχουν δικαίωμα νά αναθεωρήσουν ή να κρίνουν βασικάς Λενινιστικάς αρχάς καί κανόνας ! Έγραφεν ο '' Ριζοσπάστης ''τού ΚΚΕ εναντίον μερικών μελών τού κόμματος τά οποία εζητούσαν αναθεώρησην ορισμένων αρχών : « Αντί ν΄ ασχολούνται με τήν αναθεώρησιν βασικών λενινιστικών αρχών καί κανόνων , αν δε θέλουνε να μείνουνε πίσω από τή ζωή , ν΄ αναθεωρήσουν τίς βλαβερές καί χρεωκοπημένες αντιλήψεις τούς »( Εφημ. ''Ριζοσπάστης '' φύλ. 139 , Μάιος 1957 ).
Οί κομμουνισταί , μέ τούς αφορισμούς καί δογματισμούς τών , μέ τό νά φράσσουν τά στόματα καί τάς συνειδήσεις τών οπαδών τών , κτίζουν έναν μονολιθικόν κόσμον βάσει τής αρχής τού αλαθήτου – τού αλαθήτου ενός δόγματος , ενός κόμματος , ενός αρχηγού . Στό Γερμανικό Περιοδικό '' Blinkpunkt '' δημοσιεύεται « Τό τραγούδι τού κόμματος », στό οποίο περιλαμβάνεται καί ό στίχος : « Τό κόμμα , τό κόμμα , αυτό είναι πάντοτε ορθόν » ! ( Περιοδ. '' Blinkpunkt '' , σελ. 12 ). Ό τέως αρχηγός τού Κ. Κ. Τής Γερμανίας, Β. Ούλμπριχτ είχε διακηρύξει επανειλημένως : « Ή σκέψις γίνεται από τό Κόμμα καί ό '' νέος '', ό σοσιαλιστής άνθρωπος, πρέπει νά υπακούει είς τήν φωνήν τού κόμματος ολόψυχα, ανεπιφύλακτα, χωρίς σ υ ζ ή τ η σ η » !
Ο Κομμουνιστής Frank S. Meyer , διηγείται ότι ένας βετεράνος τής Κομμουνιστκής Διεθνούς , τού είπε κάποτε διά κάτι πού ήτο ολοφάνερη αλήθεια καί διά το οποίο όμως το κόμμα δέν εσυμφωνούσε : « Βεβαίως έχομεν δίκαιον – αλλά τό κόμμα έχει πάντοτε δίκαιον »! Ο Μπισκού ( Υπουργός Εσωτερικών τής Ουγγαρίας επί κυβερνήσεως Καντάρ )είχε λάβει διαταγή από τήν ΚΕ τού ΚΚ Ουγγαρίας να ομιλίσει είς συνέλευσην συγγραφέων , οί οποίοι είχαν διαφωνίες με τήν γραμμή τού κόμματος . Επεσκέφθη όμως τόν Καντάρ καί τού εξήγησεν ότι αδυνατεί να πειθαρχήσει διότι συμφωνεί ανεπιφύλακτα με τούς συγγραφείς . Ό Καντάρ , παρ΄ όλον ὀτι είχε καί αυτός τήν ίδιαν γνώμην με τούς συγγραφείς , τού είπε : « Πράγματι , οί συγγραφείς έχουν δίκαιον . Αλλά δέν ημπορείς να μήν πειθαρχήσεις είς τό κόμμα » καί έτσι τόν έπεισε να ομιλήσει παρά... συνείδησην ! ( Frank S. Meyer The moulding of Communists , N. York 1961 σσ. 22 / 44 ). Μέχρι καί ο , λεγόμενος '' αντιδραστικός '' Λ. Τρότσκυ , είς κάποιαν στιγμήν αυτοκριτικής εφώναξε : « Τό κόμμα είναι αλάθητο , διότι είναι η ενσάρκωση τής ιστορικής αναγκαιότητος μιάς αταξικής κοινωνίας »!( M. Djilas , '' The new class σελ. 158 ).
Η κοσμική θρησκεία τού μαρξισμού είναι πολύ περισσότερον μονολιθική καί άκαμπτος από οποιονδήποτε θρησκευτικόν δογματισμόν . Υπόσχεται ελευθερία σκέψεως καί κόπτεται δήθεν διά νά τήν προασπίση . Αλλά πού είναι η ιδική τού ελευθερία ερεύνης καί σκέψεως ; Διά τόν κομμουνιστήν δέν υπάρχουν περιθώρια σκέψεως . Αυτός οφείλει νά πιστεύει τυφλά , χωρίς συζήτησιν καί αντίρρησιν . Ό μαρξισμός μέ τόν στείρον δογματισμόν τού περιορίζει καί σμικρύνει τό πεδίον ορατότητος καί δραστηριότητος τού ανθρώπου . Εμποδίζει τόν άνθρωπον νά ερευνήσει ελεύθερα καί αντικειμενικά , ώστε νά ανακαλύψει τήν αλήθειαν , τήν οποίαν τού συσκοτίζει . Ο κομμουνισμός δέν αφήνει κανένα περιθώριον πρωτοβουλίας . Ζητεί τήν άνευ όρων παράδοσιν τών κριτικών ικανοτήτων τού λογικού ανθρώπου . Ό οπαδός τού πιστεύει έκ προτέρου είς έναν άλλον παράγοντα , ό οποίος είναι πέραν τής... λογικής ! Ό κομμουνιστής καταντά ένας φανατικός , ό οποίος πρέπει νά αποφεύγει κάθε επαφήν μέ τούς '' αιρετικούς ''. Είς τήν ψυχήν τού δημιουργείται « μία χαρακτηριστική φανατική μισαλλοδοξία η οποία εκδηλώνεται μέ εκπληκτικά βίαιες μορφές » όπως παρατηρεί ό Άρθουρ Καίσλερ .
Ό μαρξισμός ενώ κατηγορεί τούς αντιπάλους τού ότι φορούν '' τά ματογυάλια τής θρησκοληψίας '' καί δι΄ αυτό δυσκολεύονται νά κατανοήσουν τά βαθυστόχαστα λόγια τών « αγίων » τού , ό ίδιος απαιτεί από τούς πιστούς τού νά τόν ακολουθούν χωρίς συζήτησιν !
Η μαρξιστική διδασκαλία μελετάται από τούς '' πιστούς '' τής μέ ζηλευτήν αφοσίωσην καί ιερόν δέος ! Ό κομμουνιστής οφείλει νά μελετά τόν μαρξισμόν , νά σκέπτεται καί νά εμβαθύνει είς τά νοήματά τού καί νά τόν μετουσιώνει είς πράξην . Η μελέτη πρέπει νά γίνεται κατ΄ ιδίαν αλλά καί καθ΄ ομάδας , μέ τήν βοήθειαν υπευθύνων στελεχών τού κόμματος . Ένας κομματικός καθοδηγητής ( ινστρούχτορας ) έλεγε : « Κάθε κομμουνιστής πρέπει νά διαβάζει καί νά μελετά τούς κλασσικούς τής φιλολογίας μάς , τούς παλαιούς καί τούς συγχρόνους . Κάθε ένας πρ΄΄επει νάτηρεί μέαυστηρότητα τό εξής σύνθημα : μία νύκτα τήν εβδομάδα διά τήν μελέτην τού μαρξισμού » ( Ν. Μπερντιάεφ , Βασίλειο τού πνεύματος καί Βασίλειο τού Καίσαρος , σελ. 147 ).
Δέν είναι υπερβολή αυτό τό οποίον γράφει ένας ανατόμος τού κομμουνισμού , ό R. N. Carew Hunt : «
ό κομμουνισμός είναι μία κοσμική θρησκεία ή μπορούμε νά προτιμήσωμε τήν
ονομασία , μία '' πίστις '' , η οποία έχει '' καθηγιασμένα βιβλία '' τά οποία καί μόνον αρμόζει νά εξηγεί τίς » .
Διά τόν κομμουνιστήν η κομμουνιστική εφημερίς δέν είναι απλό ειδησιογραφικό δελτίον . Είναι κυρίως καί πρό παντός κομματική καθοδήγησις . Καί αυτή ακόμη ή καθημερινή είδησις , η συνηθισμένη πληροφορία , η στήλη τής τέχνης καί τού αθλητισμού , γράφονται , ερμηνεύονται , αναλύονται καί προσφέρονται μέ τρόπον μαρξιστικόν . Οί δημοσιογράφοι τού κόμματος , ε ι δ ι κ ώ ς ε κ π α ι δ ε υ μ έ ν ο ι , βλέπουν όλα τά γεγονότα κάτω από τό πρίσμα τού μαρξιστικού υλισμού . Γράφουν έτσι , ώστε οί αναγνώσται καί τά μέλη τού κόμματος νά αποκτήσουν κομματικήν « ωριμότητα » καί ομοιόμορφον τρόπον σκέψεως τήν λεγομένην « ταξικήν συνείδησην » . Δι΄ αυτό τά δημοσιογραφικά όργανα τών Κ.Κ. Συντάσσονται από « βεβαίους κομμουνιστάς » κατά τήν από φασην τής κομμουνιστικής Διεθνούς . « Ό περιοδικός ή ο οποιοσδήποτε άλλος τύπος καί όλες οί εκδοτικές υπηρεσίες τού κόμματος είναι τελείως υποτεταγμένες στήν Κεντρική Επιτροπή » ( Η κομμουνιστική Διεθνής σελ. 26 ).
Αποσπάσματα από τό θαυμάσιο βιβλίο τού κ. Νικολάου Βασιλειάδη ,'' Τό Λυκόφως τού Μαρξισμού ''( μέ ελαφρά προσαρμογή )
