Τὴν Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2024, στό Ἀμφιθέατρο OTEAcademy στὸ Μαρούσι, πραγματοποιήθηκε ἡμερίδα μὲ τίτλο: Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία στὴν Ἐποχὴ τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης. Οἱ ὁμιλητὲς ἀνέπτυξαν σχετικὲς εἰσηγήσεις ὑπὸ θεολογική, νομική, κοινωνική, ἱστορικὴ καὶ γεωπολιτικὴ θεώρηση. Μετὰ τὶς εἰσηγήσεις ἐξήχθησαν τὰ ἀκόλουθα πορίσματα:
1. Στὴν Ἑλλάδα ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, ἀναγνωρίστηκε ρητὰ ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὸ ἐπισφραγίζεται μὲ τὴν προμετωπίδα ὅλων τῶν ἕως σήμερα Συνταγμάτων στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
2. Ἡ ἀναγνώριση ἐπικρατούσης θρησκείας, δὲν ἔχει μόνο ἱστορικὴ σημασία ἀλλὰ καὶ κανονιστικὴ ἀφοῦ παρέχει προνόμια στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τῆς πλειοψηφίας τοῦ κυρίαρχου ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς αὐτὰ τὰ προνόμια νὰ παραβιάζουν τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν ἀλλοθρήσκων. Ἡ κανονιστικὴ ἰσχὺς τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος παράγει ἔννομα ἀποτελέσματα στὸ θέμα τῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης θρησκευτικῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων, στὴν καθιέρωση τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν ὡς ὑποχρεωτικῶν ἀργιῶν σὲ ἐθνικό καὶ τοπικὸ ἐπίπεδο, στὴν ἀνάρτηση εἰκόνων σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες, στὴν ὕπαρξη θρησκευτικοῦ σώματος στὰ σώματα ἀσφαλείας, στὴ λειτουργία ἱερῶν ναῶν σὲ νοσοκομεῖα, στὴν παρουσία ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας σὲ δημόσιες ἐκδηλώσεις κ.λπ.
3. Στὸ πολίτευμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καταγράφονται ἤδη ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ δύο ἐξουσίες - διακονίες. Ἡ μία ἀπευθύνεται στὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων καὶ ὑπηρετεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἡ ἄλλη ἀποβλέπει στὴν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν, ἡ ὁποία ἀνατίθεται στοὺς ἑπτὰ Διακόνους, τοὺς πρώτους πολιτικοὺς τῆς καινῆς πολιτείας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ οἱ δύο ἔχουν ὡς πηγὴ τὴν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ διακονοῦν τὸ σῶμα τῶν πιστῶν. Βασικὸς στόχος εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματος τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, ἡ ἐπικράτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ «ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου ὡς δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ. Οἱ δύο ἐξουσίες τῆς ἐποχῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων θεμελιώνονται στὴν Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης ἀπὸ τὸ Μεγάλο Κωνσταντῖνο ὡς τὸ «διὰ τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα» μὲ τὴν ἁρμονικὴ συνεργασία τῆς Ἱερωσύνης καὶ Βασιλείας.
4. Στὴ χριστιανικὴ Δύση, ἀντίθετα, ἐπικράτησε ἡ συγκέντρωση τῆς πνευματικῆς καὶ κοσμικῆς ἐξουσίας στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα Ρώμης ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μεταρρύθμιση ἀρνούμενη τὴ "θεοκρατία" τοῦ παπικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, κατέληξε στὴν κατάργηση τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας, τῆς Ἱερωσύνης, καταλήγοντας στὴ "θεοκρατία" τοῦ κοσμικοῦ κράτους.
5. Στὴν ἱστορικὴ ἐξέλιξη, ἰδιαίτερες γεωπολιτικὲς συνθῆκες ὁδήγησαν στὸν διαχωρισμὸ κράτους - ἐκκλησίας στὴ Δύση. Στὰ ρωμαιοκαθολικὰ κράτη, δεδομένου τοῦ προσωποκεντρισμοῦ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἀποτελοῦσε ἀναγκαία προϋπόθεση ὁ διαχωρισμὸς γιὰ νὰ μὴν ὑπονομεύεται ἡ ἐξουσία τῶν ἡγεμόνων καὶ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δημιουργηθεῖ τὸ νεωτερικό, συγκεντρωτικὸ κράτος τῆς Εὐρώπης. Οἱ ἔντονες γεωπολιτικὲς ἀντιπαλότητες μεταξὺ πιστῶν καὶ ἡγεμόνων, καθιστοῦσαν ἀναγκαία τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν παρεμβατικότητα τοῦ Πάπα. Σὲ αὐτὸ συνετέλεσε καὶ ἡ ἀπογοήτευση καὶ ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ μία ἐκκλησία ποὺ ἀποστασιοποιήθηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὶς ἀντικατέστησε μὲ αἱρετικὲς θέσεις ποὺ ἐνίσχυαν τὴν ἐξουσία τοῦ πάπα, ὥστε οἱ δυτικοὶ χριστιανοὶ νὰ μὴ βρίσκουν τὸν Χριστὸ στὴν παπικὴ ἐκκλησία καὶ νὰ προτιμοῦν νὰ ὑποταχθοῦν στὴν κοσμικὴ ἐξουσία.
6. Ἀντιστοίχως, στὸν προτεσταντισμό, ἡ ὕπαρξη πολλῶν ἀνταγωνιστικῶν ὁμολογιῶν, ὁδήγησε στήν ἀναπόφευκτη ὑποχρεωτική κατάσταση τοῦ διαχωρισμοῦ κράτους - ἐκκλησίας, ὥστε νὰ μὴν παίρνει θέση τὸ κράτος ὑπέρ τὴς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης ὁμολογίας καὶ συνακόλουθα νὰ καταπιέζει τὶς ἄλλες. Ἐν συνεχείᾳ, μέσῳ τοῦ Διαφωτισμοῦ, προέκυψε μιὰ ἀφύσικη "ἀπορρόφηση" τῆς θρησκείας ἀπὸ τὸν κοσμικὸ πολιτισμὸ τῆς Δύσης καὶ γεννήθηκε τὸ κοσμοείδωλο τοῦ «ἀνθρωποθεοῦ». Ὅμως, ἡ ἄτυπη αὐτὴ θρησκεία ἔχει φθάσει στὰ ὅριά της καὶ ἔχει ὁδηγήσει τὴ Δύση σὲ πολλαπλᾶ ἀδιέξοδα.
7. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, θὰ μποροῦσε νὰ ἔλθει στὸ προσκήνιο τῆς Ἱστορίας ὁ ρόλος τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τὴ δοκιμασμένη χιλιετῆ συναλληλία Ἐκκλησίας – Κράτους στὴν Ἁγία Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, νὰ θεραπεύσει τὶς δυτικὲς ἀστοχίες καὶ νὰ συνεισφέρει σὲ μιὰ κρίσιμης σημασίας ἀποκατάσταση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἀλλὰ καὶ σὲ μιὰ θετικὴ ἀλληλεπίδραση τῶν πολιτισμῶν στὸ ρευστὸ διεθνὲς σύστημα, πρὸς ὄφελος ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολῆς, μὲ ἐξαίρεση τὴν Ἑλλάδα, βρέθηκαν μετὰ τοὺς παγκοσμίους πολέμους ὑπὸ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα καὶ συνακόλουθα ἐπιβλήθηκε ὁ διαχωρισμὸς κράτους - ἐκκλησίας μὲ τὴ βία. Στὴν Ἑλλάδα, αὐτὲς οἱ συνθῆκες δὲν ὑπῆρξαν καὶ οὔτε ὁ λαὸς ἐξέφρασε ποτὲ τέτοια ἐπιθυμία.
9. Στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἐπανεκκίνησης καὶ τῆς woke κουλτούρας, γίνονται προσπάθειες νὰ τεθεῖ ἡ Ἐκκλησία στὸ περιθώριο τοῦ κοινωνικοῦ βίου. Τὸ κίνημα «woke» γεννήθηκε στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια καὶ ἐπεκτείνεται ραγδαῖα στὶς δυτικὲς κοινωνίες. Ἔχει ἀτζέντα διεκδικήσεων τὴν ἔκφανση ἑνὸς ἀχαλίνωτου «δικαιωματισμοῦ», μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὁποίου ἐπιδιώκονται: α) ἡ πλήρης ἀξιολογικὴ ἐξομοίωση ὁποιασδήποτε ὑποκουλτούρας μικρο-ὁμάδων μὲ τὶς αἰώνιες καὶ παλαίφατες θρησκεῖες καὶ παραδόσεις τῶν λαῶν τῆς ὑφηλίου. β) ἡ ἀναγνώριση καὶ ἐπιβολὴ ὡς ἀπαραβίαστου «δικαιώματος» ὁποιασδήποτε ἀξίωσης ἢ ἐπιθυμίας, ὅσο ἀλλόκοτη καὶ ἂν εἶναι αὐτή. Ἡ woke ἀτζέντα εἶναι μία ἐκφυλισμένη ἀτζέντα, μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Ἐμφανίζεται ὡς προοδευτική, ὅμως εἶναι βαθιὰ πουριτανική. Εἶναι ἕνα ρεῦμα τὸ ὁποῖο διαλύει κάθε συνεκτικὸ κώδικα ἐπικοινωνίας, ξηλώνοντας τὰ στερεότυπα τῶν φύλων καὶ στοχεύοντας κυρίως στὰ παιδιά. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ woke κινήματος νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ νὰ διεισδύσει γενικότερα στὶς θρησκεῖες δὲν εἶναι γεγονὸς τοπικὸ ἢ τυχαῖο, ἀποτελεῖ μία ὑπερεθνικὴ ἀτζέντα. Δηλαδὴ μία ὑπερεθνικὴ στρατηγική.
10. Ἡ διείσδυση ποὺ θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς τῆς woke ἀτζέντας στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας ἐντοπίζεται στὰ ἑξῆς πεδία: Θὰ ἀπαιτηθοῦν ἡ ἱερολογία τῶν ΛΟΑΤΚΙ γάμων, ἡ χειροτονία γυναικῶν σὲ κάθε βαθμὸ ἱερωσύνης, ἡ ἀφαίρεση ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα κάθε ἀναφορᾶς ποὺ γίνεται στὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἁμαρτία, καθὼς καὶ οἱ ἀρνητικὲς ἀναφορὲς στὶς ἀποστασίες τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ὡς «ἀντισημιτικές». Ἐπιπλέον θὰ ἐνταθοῦν οἱ ἀπαιτήσεις γιὰ ἀφαίρεση ἱερῶν εἰκόνων ἀπὸ τὸ δημόσιο χῶρο, ὁ ἀποχριστιανισμὸς τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν, ἡ ὁριστικὴ διάρρηξη κάθε δεσμοῦ τῆς Πίστης μὲ τὴν ἐκπαίδευση, ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ἡ ἀπαγόρευση προβολῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ δὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς μόνης ὁδοῦ σωτηρίας.
11. Ὁ ὅρος «πολιτικὴ ὀρθότητα» ἀναφέρεται σὲ λόγους, ἰδέες ἢ πολιτικές, οἱ ὁποῖες ἀντιτίθενται σὲ διακρίσεις ἐναντίον μειονοτήτων ποὺ προσδιορίζονται ἀπὸ φῦλο, φυλή, θρησκεία ἢ ἐθνότητα ἢ σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ ἢ ἀνικανότητα κάθε εἴδους. Ἀπαγορεύει καὶ ποινικοποιεῖ ἐκφράσεις ἢ συμπεριφορὲς ποὺ μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν προσβλητικὲς ἀπὸ τὶς μειονότητες ἢ εἶναι ἱκανὲς νὰ διεγείρουν ἐναντίον τους τὸ δημόσιο αἴσθημα. Ἡ ἐργαλειοθήκη τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας ἐμπεριέχει τὸν τρόμο καὶ τὸν φόβο ὡς κολαστήριες τεχνικές. Ἐπιδιώκει νομοθετικὲς ρυθμίσεις ποὺ ὑποτάσσουν τὴν ἀντίθετη πλειοψηφία στοὺς κανόνες της. Μὲ τὴν ἀπειλή, λοιπόν, ἐννόμων συνεπειῶν ἢ καὶ ἁπλᾶ τῆς ἐπικόλλησης κάποιας ὀνειδιστικῆς «ἐτικέτας», ὑποχρεώνεται ἐκ τῶν προτέρων σὲ σιγὴ κάθε ἀνυπόταχτη σκέψη, κάθε ἀντίθετη γνώμη, κάθε εὔλογη διαμαρτυρία, κάθε προσήλωση τόσο σὲ θεμελιώδεις μορφὲς ὀργανωμένης συλλογικότητας (:οἰκογένεια, θρησκεία, πατρίδα, ἔθνος), ὅσο καὶ σὲ ἀξίες, ἀρχές, πεποιθήσεις, παραδοχές, πολιτιστικὴ ἰδιοπροσωπία κ.τλ.
12. Παρέα μὲ τὴ woke κουλτούρα καὶ τὴν πολιτική της ὀρθότητα, πηγαίνει ὁ λεγόμενος Μετανθρωπισμός, μιὰ προσπάθεια τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης νὰ δημιουργήσει ἕνα νέο ὄν καὶ μιὰ νέα κατάσταση στὴν κοινωνία, οἰκονομία καὶ πολιτική, πού θὰ προκύψει ἀπὸ τὴν οὐσιώδη ἕνωση τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστές. Οἱ ἰνστρούχτορες, πού τὴν προωθοῦν μὲ πολὺ χρῆμα καὶ ἐπικοινωνιακὴ ὑποστήριξη σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, δίνουν σαφῶς στὸν Μετανθρωπισμὸ πνευματικὴ διάσταση.
13. Ὁ μετανθρωπισμὸς καὶ ἡ λατρεία τῶν ψηφιακῶν συστημάτων κατευθύνονται πρὸς τὴ σταδιακὴ ἀπομείωση πολιτικῶν καὶ ἄλλων ἐλευθεριῶν μὲ τὴν προώθηση μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας τύπου Κίνας, ἡ ὁποία θὰ χρησιμοποιεῖ ὡς μέσα ἐπιβολῆς τήν τεχνητή νοημοσύνη, τὶς ψηφιακὲς ταυτότητες, τήν κατάργηση τῶν μετρητῶν, τήν ἀποξένωση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία τους.
14. Μέχρι νὰ ὁλοκληρωθοῦν αὐτοὶ οἱ στόχοι, καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἑλλάδα ἔχει ὡς ἰσχυρὸ ἀντίβαρο τὴν ὀρθόδοξη πίστη, θὰ ἐνταθοῦν οἱ προσπάθειες νὰ οὐδετεροποιηθεὶ θρησκευτικὰ τὸ κράτος, μὲ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος, τὴν ὁποία σφόδρα ἐπιθυμοῦν καὶ ἐπιδιώκουν καὶ μάλιστα μὲ μοντέλο τὸ λεγόμενο «Καινοτόμο Σύνταγμα Γεραπετρίτη».
15. Ἐπειδή χωρὶς συνειδητὴ μυστηριακὴ ζωή, δίχως μετάνοια καὶ προσευχὴ, θὰ εἴμαστε εὔκολη λεία στὰ χέρια τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ σωστὴ ἐνημέρωση, ἡ κοινωνικὴ ἀντίσταση, ἡ πίεση τῶν πολιτῶν πρὸς τοὺς πολιτικούς, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἀνανέωση τῆς σχέσης τῶν Ἑλλήνων, ἀτομικὰ καὶ ἐθνικά, μὲ τὸν Χριστό, θὰ μπορέσει νὰ ἀνατρέψει τὰ σχέδια τῶν ἐπανεκκινητῶν.