Το μήνυμα της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα για την επέτειο των 90 χρόνων του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας 27/11/2010
« Γιορτάζουμε μαζί σας τα 90 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Θεωρούμε ότι η ίδρυση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ανοίγει κυριολεκτικά μια καινούργια σελίδα στην ιστορική εξέλιξη της κάθε χώρας την εξέλιξη του κινήματός της, γιατί από εκείνη τη στιγμή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να αναπτυχθεί η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της ρόλος απέναντι στην αστική τάξη. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να υπάρχει διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οσα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα υπάρχουν παγκόσμια, σε κάθε χώρα, αυτές οι προϋποθέσεις δυναμώνουν και μεγαλώνουν.
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι η ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας είναι αιματοβαμμένη, κυριολεκτικά, και πολυκύμαντη. Και από αυτή την άποψη, έχουμε μεταξύ μας πάρα πολλά κοινά σημεία και στοιχεία. Θα ήθελα να σταθώ σε ένα σοβαρό ιστορικό γεγονός που κάνει ακόμα πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και τουρκικό λαό, ανάμεσα στους Ελληνες κομμουνιστές και τους Τούρκους κομμουνιστές. Πρόκειται για την Μικρασιατική Εκστρατεία που οργάνωσε η αστική τάξη της Ελλάδας με σκοπό να κατακτήσει τουρκικά εδάφη.
Το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, στα πρώτα του βήματα, κατήγγειλε αυτήν την στρατηγική σαν επιθετική, ιμπεριαλιστική, τυχοδιωκτική και μάλιστα τεκμηριώσαμε τη θέση μας αυτή συγκεκριμένα. Πρώτα, πρώτα ο ελληνικός πληθυσμός της Σμύρνης δεν ήταν πλειοψηφία, δεν έμπαινε ζήτημα αυτοδιάθεσης. Είμαστε αντίθετοι με την αλλαγή των συνόρων. Επομένως, είμαστε και αντίθετοι με την εκστρατεία αυτή, την ιμπεριαλιστική, την κατακτητική. Η θέση μας αυτή ανακοινώθηκε δημόσια και κάναμε κάθε προσπάθεια, όσο τότε περνούσε από τα χέρια ενός νέου κόμματος, με περιορισμένη όσο να 'ναι επιρροή, να αποφευχθεί αυτή η εκστρατεία, η οποία οδήγησε βεβαίως και σε καταστροφή.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα διώχτηκε γι' αυτή του τη θέση. Ακούσαμε, βεβαίως, ότι είμαστε προδότες, ότι δε θέλαμε το μεγάλωμα της Ελλάδας, ότι δε θέλαμε την απελευθέρωση του ελληνικού πληθυσμού, ότι δε θέλαμε να προσαρτήσουμε εδάφη τάχα ελληνικά στην Ελλάδα, ακολούθησαν διώξεις φοβεροί διωγμοί, σε τίποτα όμως δεν υποχωρήσαμε. Μάλιστα, λίγο αργότερα από την πρώτη στιγμή ήρθε και η πολιτική του καρότου, αφού η πολιτική του μαστίγιου δεν μπορούσε να περάσει εναντίον των κομμουνιστών. Η τότε κυβέρνηση έφτασε να προτείνει συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και συμμετοχή του στην κυβέρνηση όταν είδε ότι η καταστροφή ήταν μεγάλη για την Ελλάδα ακριβώς για να απαλύνει τις ευθύνες της. Βεβαίως, αρνηθήκαμε. Οπως δε φοβηθήκαμε την πολιτική του μαστίγιου, δε φοβηθήκαμε την πολιτική του καρότου ».
« Γιορτάζουμε μαζί σας τα 90 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Θεωρούμε ότι η ίδρυση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ανοίγει κυριολεκτικά μια καινούργια σελίδα στην ιστορική εξέλιξη της κάθε χώρας την εξέλιξη του κινήματός της, γιατί από εκείνη τη στιγμή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να αναπτυχθεί η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της ρόλος απέναντι στην αστική τάξη. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να υπάρχει διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οσα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα υπάρχουν παγκόσμια, σε κάθε χώρα, αυτές οι προϋποθέσεις δυναμώνουν και μεγαλώνουν.
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι η ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας είναι αιματοβαμμένη, κυριολεκτικά, και πολυκύμαντη. Και από αυτή την άποψη, έχουμε μεταξύ μας πάρα πολλά κοινά σημεία και στοιχεία. Θα ήθελα να σταθώ σε ένα σοβαρό ιστορικό γεγονός που κάνει ακόμα πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και τουρκικό λαό, ανάμεσα στους Ελληνες κομμουνιστές και τους Τούρκους κομμουνιστές. Πρόκειται για την Μικρασιατική Εκστρατεία που οργάνωσε η αστική τάξη της Ελλάδας με σκοπό να κατακτήσει τουρκικά εδάφη.
Το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, στα πρώτα του βήματα, κατήγγειλε αυτήν την στρατηγική σαν επιθετική, ιμπεριαλιστική, τυχοδιωκτική και μάλιστα τεκμηριώσαμε τη θέση μας αυτή συγκεκριμένα. Πρώτα, πρώτα ο ελληνικός πληθυσμός της Σμύρνης δεν ήταν πλειοψηφία, δεν έμπαινε ζήτημα αυτοδιάθεσης. Είμαστε αντίθετοι με την αλλαγή των συνόρων. Επομένως, είμαστε και αντίθετοι με την εκστρατεία αυτή, την ιμπεριαλιστική, την κατακτητική. Η θέση μας αυτή ανακοινώθηκε δημόσια και κάναμε κάθε προσπάθεια, όσο τότε περνούσε από τα χέρια ενός νέου κόμματος, με περιορισμένη όσο να 'ναι επιρροή, να αποφευχθεί αυτή η εκστρατεία, η οποία οδήγησε βεβαίως και σε καταστροφή.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα διώχτηκε γι' αυτή του τη θέση. Ακούσαμε, βεβαίως, ότι είμαστε προδότες, ότι δε θέλαμε το μεγάλωμα της Ελλάδας, ότι δε θέλαμε την απελευθέρωση του ελληνικού πληθυσμού, ότι δε θέλαμε να προσαρτήσουμε εδάφη τάχα ελληνικά στην Ελλάδα, ακολούθησαν διώξεις φοβεροί διωγμοί, σε τίποτα όμως δεν υποχωρήσαμε. Μάλιστα, λίγο αργότερα από την πρώτη στιγμή ήρθε και η πολιτική του καρότου, αφού η πολιτική του μαστίγιου δεν μπορούσε να περάσει εναντίον των κομμουνιστών. Η τότε κυβέρνηση έφτασε να προτείνει συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και συμμετοχή του στην κυβέρνηση όταν είδε ότι η καταστροφή ήταν μεγάλη για την Ελλάδα ακριβώς για να απαλύνει τις ευθύνες της. Βεβαίως, αρνηθήκαμε. Οπως δε φοβηθήκαμε την πολιτική του μαστίγιου, δε φοβηθήκαμε την πολιτική του καρότου ».