ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ - ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ : ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ; (ΛΥΚΟΙ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑ ΠΡΟΒΑΤΩΝ)
ΑΝΤΙΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ... ( Οἱ Εὐαγγελικοὶ - Προτεστάντες )
Ἡ
αἰτία δημιουργίας τοῦ προτεσταντικοῦ Σχίσματος ἀπὸ τούς Παπικούς
ὑπῆρξε, ἡ διαμαρτυρία τοῦ φημισμένου Γερμανοῦ θεολόγου Μαρτίνου
Λούθηρου(1517), ἐνάντια στὴν τότε, Παπικὴ ἡγεσία.
Ὁ
Πάπας Λέων ὁ 10ος, γιὰ λόγους καθαρὰ εἰσπρακτικούς, εἶχε κυκλοφορήσει
τὰ λεγόμενα συγχωροχάρτια , σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ὅσα ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοι
Ἀπόστολοι εἶχαν παραδώσει.
Τὰ
λεγόμενα συγχωροχάρτια ἔγραφαν, ὅτι ὁ Πάπας, ὡς διάδοχός του Ἀποστόλου
Πέτρου, Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, εἶχε ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ
ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους καὶ μάλιστα, καὶ αὐτοὺς πού βρίσκονταν στὴν
κόλαση ...Ἀγοράζοντας λοιπὸν ἕνα τέτοιο χαρτὶ ἔπαιρνες συγχώρηση γιὰ
ὅσες ἁμαρτίες θὰ ἔκανες μέσα σὲ 5 χρόνια, ἢ πληρώνοντας περισσότερα,
μποροῦσες νὰ ἁμαρτάνεις καὶ ἀνάλογα χρόνια ...
Ἡ
εἰσπρακτικὴ αὐτὴ βουλιμία, κληρικῶν τῆς τότε ἐποχῆς εἶχε φθάσει σὲ
τέτοιο σημεῖο στὴν ὕπαιθρο, ὥστε νὰ κυκλοφοροῦν λιτανεύοντας ἕνα φτερὸ
χήνας, ἰσχυριζόμενοι κάποιοι, ὅτι αὐτό, ἦταν μέρος τῶν πτερύγων τοῦ
Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὴν πτώση τῶν Ἀγγέλων κατὰ τὴν μάχη του μὲ τὸν
Ἑωσφόρο!
Ὑπῆρξαν ὅμως καὶ ἄλλα λάθη.
Ὁ
Λούθηρος, εἶχε γίνει μοναχὸς στὴν Μονὴ τῶν Αὐγουστινιανῶν τοῦ Ἔρφουρτ,
ἀλλὰ πὰρ΄ὅλους τους ὅρκους καὶ τὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις παρθενίας καὶ
ἀγαμίας, ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, παντρεύτηκε μιὰ ἄλλη μοναχὴ
(δεσμευμένη κι΄αὐτὴ μὲ τοὺς ἴδιους ὅρκους), τὴν Αἰκατερίνη φὸν Μπόρα ἀπὸ
τὴν ὁποία ἀπέκτησε καὶ 6 γυιούς!
Τὰ λάθη δυστυχῶς εἶχαν καὶ συνέχεια ...
ΣΕ 450 ΚΟΜΜΑΤΙΑ...
Τὴν
ἀρχικὴ γραμμὴ ἀλλαγῆς καὶ μεταρρύθμισης τοῦ Μαρτίνου Λούθηρου τὴν
ἐπέκτειναν μὲ νέες ἀντιδράσεις ἀργότερα, καὶ ἄλλοι θεολόγοι τῆς
μεταρρύθμισης, ὅπως ὁ Ζβίγγλιος, καὶ ὁ Καλβίνος.
Δυστυχῶς
ὅμως, πὰρ΄ ὅλο πού οἱ διαμαρτυρίες τοὺς ὑπῆρξαν ἀρχικὰ δικαιολογημένες,
καὶ πὰρ΄ ὅλες τὶς ἀναφορές τους ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε ἀνόθευτη τὴν
ἀλήθεια κρατώντας τὴν ἀρχαία γραμμή, ἐν τούτοις, ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψουν
στὴν Ὀρθοδοξία δημιούργησαν δική τους ὁμολογία, πού τὴν ὀνόμασαν
«Ἐκκλησία» ...
Οἱ
ἐσωτερικὲς διαφωνίες τους ἐπεκτάθηκαν μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα, τὸ 2004 ,
νὰ ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ 450 λεγόμενες «Ἐκκλησίες», ἀντιμαχόμενες μεταξύ
τους περὶ «ἀλήθειας καὶ πίστεως ...;», πὰρ΄ὅλο πού ὁ Χριστὸς ἵδρυσε μία
μόνο Ἐκκλησία, καὶ σ΄αὐτὴν ἀκριβῶς ἐπαφίεται ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Σήμερα, οἱ γνωστότερες Προτεσταντικὲς ὁμολογίες στὴν Ἑλλάδα εἶναι :
Εὐαγγελικοὶ - Πρεσβυτεριανοὶ
Λουθηρανοί
Ἐπισκοπιανοί
Βαπτιστές
Μεθοδιστὲς
Μορμόνοι
Χιλιαστὲς ( Ἰεχωβάδες )
Αντβενιστές τῆς ἑβδόμης ἡμέρας.
Χ.Ο.Ε. -;Χριστιανικὴ Ὀργάνωση Εἰρήνης
«Ἐκκλησία» τοῦ Ἰησοῦ»
Παγκόσμια Κεντρικὰ Γραφεῖα «Ἐκκλησίας» τοῦ Θεοῦ
Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς»
Διεθνὴς «Ἐκκλησία» τοῦ Τετραγωνικοῦ Εὐαγγελίου
Βιβλικὴ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ
Ὑπόλοιπό της «Ἐκκλησίας» τοῦ Θεοῦ, μὲ ἕδρα τὸ Μίτσιγκαν
Ἡνωμένη Πεντηκοστιανὴ «Ἐκκλησία»
Ἀπαραπλάνητη «Ἐκκλησία» τοῦ Θεοῦ
Χολστέϊν «Ἐκκλησία» τοῦ Θεοῦ, καὶ
Πεντηκοστιανοὶ ( Ἐλευθέρα Ἀποστολικὴ «Ἐκκλησία» τῆς Πεντηκοστής )
μὲ
ἱδρυτὴ τὸν Εὐάγγελο Φωτίου κὰτ΄ ἀρχὰς στὴν Ἀθήνα στὰ 1938, καὶ διάδοχο
καὶ ἀναδιοργανωτὴ τῆς ὁμάδας, τὸν Λούη-Λεωνίδα Φέγγο, στὰ 1965.
Σχετικὰ μὲ τὴν ὁμολογία αὐτὴ σημειώνουμε, ὅτι ἢ πρώτη ἐμφάνισή τους ἔγινε στὴν Ἀμερική, στὰ 1907 ἀπὸ τὸν Ἀμβρόσιο Τόμπλισον.
Οἱ
Πεντηκοστιανοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι προέρχονται κὰτ΄ εὐθείαν ἀπὸ τοὺς
πρώτους Χριστιανοὺς τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐνῶ
πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν ἀναφέρεται ὅτι μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὑπῆρξε
καὶ μία ἰδιαίτερη ὁμάδα μὲ τοὺς τάδε καὶ τάδε Ἀποστόλους, πού ἔχοντας
χρίσμα διαδοχῆς καὶ Ἱερωσύνης μέχρι σήμερα, ὀνομάζονταν
...Πεντηκοστιανοί.
Προφανῶς,
μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ αὐτό, θέλουν νὰ δώσουν βαρύτητα στὴν κίνησή τους, καὶ
στὴν ἐπικοινωνιακὴ-προσηλυτιστικὴ πολιτική τους ...;
Στὴν
κοινότητα αὐτή, ἀνήκουν καὶ τὰ σωματεῖα «Σύνδεσμος Ἐκκλησιῶν τῆς
Πεντηκοστῆς» (1971) καὶ «Ἀδελφότης μαθητῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Ἡ
κίνηση ἐπεκτάθηκε καὶ μεταξὺ τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων τῆς Ἀμερικῆς (Ν.
Ὑόρκη, Ὀχάιο) καὶ τῆς Αὐστραλίας (Greek Christian Church). Ἡ ἐφημερίδα
της «Χριστιανισμὸς» ἐκδίδεται καὶ στὰ ἀγγλικά. Στὰ μέσα τῆς δεκαετίας
τοῦ 1990, ἡ ὁμάδα αὐτὴ ὑπολόγιζε πὼς εἶχε 150 «ποιμένες» καὶ 20.000
πιστούς.
Συνήθως
καταφέρεται ἐναντίον τῶν ἄλλων Πεντηκoστιανῶν ὁμάδων, ποὺ ἀναγνωρίζουν
τοὺς «ἀρχηγοὺς» τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ πληρώνονται, χωρὶς νὰ σώζουν ποτὲ
καμία ψυχή. ( Ἐνῶ αὐτοί, προφανῶς νομίζουν, ὅτι σώζουν πολλὲς ψυχές...)
Τοὺς ὀνομάζει μάλιστα καὶ «λύκους» (κασέτα ὁμιλιῶν. 2.10.79).
Σὲ μία σφοδρὴ ἐπίθεση ἐναντίον τῶν ἄλλων ὁμάδων ὁ Λ. Φέγγος ἀνέφερε:
«Δὲν
χρειάζεται καταστατικό. Ἔχουμε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, τὰ λέει ὅλα... Εἶναι
ἐπικατάρατοι αὐτοὶ ποὺ κάνουν αὐτὴ τὴ δουλειά. Δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν τὴν
εὐλογία τοῦ Θεοῦ» (κάσ. 20.11.79)
Ἡ ὁμάδα αὐτὴ χαρακτηρίζει τὴ Γραφὴ «καταστατικὸ χάρτη» καὶ ἀπορρίπτει καθετὶ ποὺ δὲν συμφωνεῖ «μὲ τὸ εὐαγγέλιο» (Χ 7/86,2),
Λέγοντας
ὅμως «εὐαγγέλιο», μὴ φανταστοῦμε ὅτι ἐννοεῖ τὸ ἀρχαῖο κείμενο τῶν
Εὐαγγελίων, ὅπως τὸ ξέρουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ τὶς ἑρμηνεῖες ἀπὸ
μεταφράσεις σύμφωνα πάντα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς κίνησης τοῦ Λ. Φέγγου, ὁ
ὁποῖος δέχεται τὴν κατὰ γράμμα ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Ἔτσι
ὑποστηρίζει πώς ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ εἶναι τοπικός, πὼς ὁ Θεὸς
ὁπωσδήποτε ἔχει χέρια καὶ πόδια, καὶ πὼς ἑτοιμάζει γιὰ τοὺς πιστοὺς
(κατὰ γράμμα) καὶ σπίτια !!! (κάσ. 18.9.79, 9.11.82, 8.2.83).
Δὲν
δέχονται εἰδικὴ ἱεροσύνη, δὲν πιστεύουν σὲ μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων
στὴν Ἁγία Κοινωνία θεωρώντας τα ὅλα αὐτὰ συμβολικά· ἀπορρίπτουν τὴν
ἐξομολόγηση, τὰ μνημόσυνα, τὰ ἅγια λείψανα , τὶς εἰκόνες, τὸν Τίμιο
Σταυρό, τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων, κλπ. -κλπ. μὴ ἔχοντας ἀφήσει στὴν οὐσία
τίποτα ὄρθιο ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀποστολικὴ Παράδοση. Μετὰ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς
τὶς καταργήσεις δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἐπάρκεια ἱεροσύνης, μία καὶ
δὲν ἔχουν καὶ οὐδεμία ἀποστολικὴ διαδοχὴ χειροτονιῶν, ἀπὸ τὴν ἀρχαία
Ἐκκλησία μέχρι σήμερα !
(
Ἀποσπάσματα ἐλεύθερης ἀπόδοσης ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καὶ
παραχριστιανικῶν ὁμάδων" τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου )
ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ
Γενικά:
Τὸ
θρήσκευμα τῶν Προτεσταντῶν, εἶναι μία συρραφὴ καὶ συνάθροιση ἀρχαίων
Χριστιανικῶν δογματικῶν ἐκτροπῶν, οἱ ὁποῖες καὶ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ
ἀρχαῖες Οἰκουμενικές Συνόδους. Θὰ προσπαθήσουμε ἐδῶ νὰ παραθέσουμε τὶς
βασικὲς αὐτὲς διαφορὲς μὲ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησιαστικὴ ρίζα, πού εἶναι ἡ
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς, καὶ αὐτὲς ἐδῶ θὰ ἐξετάσουμε.
Ἂς
δοῦμε τὰ σχετικὰ σημεῖα
1) Λένε, ὅτι μᾶς εἶναι ἀρκετὴ ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸ ἴδιο τὸ Εὐαγγέλιο, γι΄ αὐτὸ καὶ ὀνομάζονται Εὐαγγελικοί.
Καὶ
ἀκόμη, ὅτι οἱ ἑρμηνεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ( Ἅγιος Ἰωάννης
Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Μέγας Ἀθανάσιος κλπ)
δὲν εἶναι ἀπαραίτητες, μιὰ καὶ ἡ κατὰ γράμμα προσωπικὴ ἐξήγηση τοῦ
Εὐαγγελίου ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει στὸν Χριστό, εἶναι ἀρκετὴ
γιὰ τὴν σωτηρία του.
Ἀποτέλεσμα
αὐτῆς τῆς θεωρήσεως γιὰ " προσωπικὴ ἐξήγηση " τῆς Ἁγίας Γραφῆς,
ὑπῆρξε, ἡ δημιουργία ἑκατοντάδων αὐτοδύναμων «ἐκκλησιῶν» καὶ " Σχολῶν
ἑρμηνείας " τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σύμφωνα μὲ τὶς προσωπικὲς σκέψεις καὶ
προτιμήσεις τοῦ κάθε ἀνθρώπου, μὲ καταστρεπτικὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν
ψυχῶν, ἀποτελέσματα.
Αὐτὸς
ὁ παραμερισμὸς τῶν ἀρχαίων Ἁγίων Πατέρων τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού μὲ τὰ
θαύματα ἐπικύρωναν τὴν ἐν Θεῶ ἑρμηνεία τους, καὶ αὐτὴ ἡ περιφρονητικὴ
«ἰσοτιμία» τους (ἐξίσωσή τους) ἀπὸ τὸν Προτεσταντικὸ - Εὐαγγελικὸ κόσμο,
μὲ κάθε κοινὸ ἄνθρωπο, ἔφθανε τελικὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ στὶς
ἐνέργειές του.
Σήμερα, τὰ σημεῖα τοῦ λάθους εἶναι ὁρατά, καὶ θὰ λέγαμε θανάσιμα ...
2)
Ἰσχυρίζονται, ὅτι τὰ καλὰ ἔργα δὲν εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ
ἄνθρωπος. Μόνο νὰ πιστεύει κανείς, καὶ σώζεται!
Ὁ
ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅμως παραγγέλνει ὅτι, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοί, Κύριε,
Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ ὁ ποιῶν το
θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς ...;»(Μάτθ.7, 21-23).
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη ἀναφέρει ὅτι οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ἀπὸ τὰ ἔργα τους (Ἀποκ.20,12).
Καὶ
ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσθέτει ὅτι ἐὰν ἔχω τέτοια πίστη ὥστε νὰ μετακινῶ
καὶ βουνά, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἔργα ἀγάπης, δὲν εἶμαι τίποτα (Α΄Κορινθ.13,2).
3) Λένε, ὅτι ὁ Λούθηρος καθάρισε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ πολλὰ σφάλματα πού εἶχε.
Ναί,
ἀλλὰ αὐτὰ ἀφοροῦσαν τὴν Παπικὴ ἐκκλησία, τὰ συγχωροχάρτια της, καὶ τὶς
Ἱερὲς ἐξετάσεις ποῦ ἔκαιγαν καὶ βασάνιζαν τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποτὲ δὲν διέπραξε τέτοια ἐγκλήματα.
Ὁ
Λούθηρος, προερχόμενος ἀπὸ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία συγκρούσθηκε μὲ αὐτά,
διαμαρτυρόμενος . Στοὺς λόγους του μάλιστα ἐκθείαζε τὴν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία γιατί αὐτὴ μόνο κράτησε, ἔλεγε, τὴν ἀρχαία Παράδοση. Ἐν
τούτοις, ἔφτιαξε μία δική του ὁμολογία, ἀποφεύγοντας νὰ γυρίσει στὴν
ἀρχαία ρίζα.
Η
Ὀρθοδοξος Ἐκκλησία, παρέμεινε ἀνόθευτη σύμφωνα μὲ τὰ ἀρχαῖα, ὑπὸ τοῦ
Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων παραδεδομένα πρότυπα, παραμένοντας ὡς ἐκ
τούτου, καὶ ἡ μόνη ἀληθινὴ ποῦ μπορεῖ νὰ προσφέρει σωτηρία!
4) Κατακρίνουν τὴν προσκύνηση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων,
Μιλούν
γιὰ εἰδωλολατρία, ξύλα καὶ χρώματα, μὴ μπορώντας νὰ κατανοήσουν ὅτι
προσκυνώντας ὁ πιστὸς τὶς εἰκόνες δὲν προσκυνᾶ ξύλα καὶ χρώματα οὔτε καὶ
τὰ λατρεύει, ἀλλὰ ἡ τιμὴ του διαβαίνει στὸ πρόσωπο, πού ἡ εἰκόνα
παριστάνει.
Ὅπως
μία μάννα φιλώντας τὴν φωτογραφία τοῦ ξενιτεμένου παιδιοῦ της, φέρνει
στὸ μυαλό της μὲ ἀγάπη τὸ πρόσωπό του, ἔτσι καὶ ἕνας Χριστιανὸς τιμᾶ τὴν
κάθε ἅγια Εἰκόνα.
Εἰκόνες
συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀρχαίους χρόνους τῶν Χριστιανικῶν διωγμῶν μέσα
στὶς κατακόμβες, καὶ ὁρισμένες ἀπὸ αὐτὲς θαυματουργοῦν μέχρι σήμερα.
Γνωστότερες
θαυματουργὲς εἰκόνες εἶναι, ἡ Παναγία τῆς Τήνου, ἡ Παναγία 20φοίνισσα
στὴν Μακεδονία, ἡ Παναγία ἡ Μαλεβὴ στὸν Ἅγιο Πέτρο ἔξω ἀπὸ τὴν Τρίπολη
(μὲ τὸ Ἅγιο Μύρο νὰ τρέχει, τρυπώντας τὸ τζάμι στὸ κέντρο, καὶ νὰ
εὐωδιάζει ὁ τόπος, ἢ καὶ τὰ αὐτοκίνητα τῶν προσκυνητῶν ὅπως ἔρχονται,
ἀπὸ δεκάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Κι΄
ἀκόμη, πλαστικὲς μικρὲς εἰκονίτσες τῆς Παναγίας Μαλεβῆς, νὰ εὐωδιάζουν
ἀποπνικτικὰ σὲ πιστοὺς στὸν Καναδᾶ, στὴν Αὐστραλία κλπ. καὶ νὰ τρέχουν
μύρο, ὅπως γράφουν πιστοὶ ἄνθρωποι σὲ ἐπώνυμες ἀναφορές τους καὶ σὲ
ἀρκετὰ γράμματά τους...
Οἱ
Ἅγιες εἰκόνες, μὲ τὰ δεκάδες χρυσᾶ ἀφιερώματα ἐπάνω τους, πού ἀσφαλῶς
δὲν δόθηκαν ἔτσι «τσάμπα», ἀλλὰ σὲ ἀνταπόδοση θαύματος, κρύβουνε πάντα
τὴν μυστικὴ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας!
Γιατί ἐμεῖς, εἶναι ἀλήθεια κι΄ ἂς μὴ κρυβόμαστε, οὔτε τὸν πυρετό μας δὲν δίνουμε δωρεάν, ἐὰν δὲν πρόκειται κάτι νὰ πάρουμε...
5) Κατακρίνουν τὴν προσκύνηση καὶ τὴν τιμὴ τῶν Ἁγίων λειψάνων.
Ὅμως,
τοὺς Ἅγιους αὐτοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα τοὺς μάρτυρες, πού κάηκαν,
γδάρθηκαν, τηγανίσθηκαν, ἢ καὶ ἀποκεφαλίσθηκαν, ἀρνούμενοι ὡς τὸ τέλος
νὰ προδώσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν πίστη τους, αὐτοὺς πού ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς
τοὺς πιστοποιεῖ μέχρι σήμερα μὲ εὐωδία λειψάνων καὶ θαυμάτων θεραπείας,
μποροῦμε ἐμεῖς νὰ τοὺς περιφρονοῦμε σὰν ἕνα τίποτα, θεωρώντας τους ἴσους
μας;
Εἴμαστε ἐμεῖς στὰ ὕψη τους;
Κάναμε ἐμεῖς, γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν πίστη μας αὐτὰ ποῦ ἔκαναν ἐκεῖνοι;
Ἀσφαλῶς ὄχι!
Ἂς ἔχουμε τουλάχιστον τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ τὸ «γνώθι σ΄αὐτὸν» νὰ παραδεχθοῦμε τὰ «μεῖον» μας ...;
6) Ἀπορρίπτουν νηστεῖες, μνημόσυνα, καὶ ἀποστολικὲς παραδόσεις.
Κὰτ΄
ἀρχὰς ἡ νηστεία εἶναι ἡ πρώτη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ αἰτία
ἐκπτώσεως τῶν πρώτων ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Παράδεισο, λόγω τῆς ἀνυπακοῆς
τους!
Τὴν
ἐντολὴ τῆς νηστείας,( καὶ μάλιστα τῆς σαρκικῆς νηστείας ), σὰν πράξη
προπαρασκευῆς καὶ προετοιμασίας τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ εἰσακουσθεῖ ἀπὸ τὸν
Θεό, τὴν συναντᾶμε τακτικὰ στὴν Ἁγία Γραφή.
Ἐνδεικτικὰ
τὴν βλέπουμε, στὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ στὸ γεμάτο καπνοὺς καὶ βροντὲς
ὅρος τοῦ Σινᾶ (Ἔξοδος 19,15), στὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, στὴν χειροτονία
τῶν πρεσβυτέρων ( χειροτονήσαντες πρεσβυτέρους κὰτ΄ Ἐκκλησίαν,
προσευξάμενοι μετὰ νηστειῶν... ), Πράξ. Ἀποστ.ΙΔ΄, 23,
στὸ " νηστεύσαντες καὶ προσευξάμενοι καὶ ἐπιθέντες αὐτοῖς τὰς χείρας " (Πράξ.Ἀποστ. ΙΓ΄, 3), κλπ.
Τὰ μνημόσυνα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πεθαμένων, ἀνήκουν στὴν ἀρχαία τάξη, τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Εἶναι
μία τελευταία προσπάθεια παρακλήσεως πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ πράξη
ἀγάπης τῶν ζωντανῶν πρὸς τοὺς πεθαμένους, γιὰ νὰ τοὺς λυπηθεῖ ὁ Θεὸς καὶ
νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ ἁμαρτήματα πού ἐμποδίζουν τὴν σωτηρία τους, στὸν χῶρο
ἐκεῖ πού βρίσκονται, ἀδυνατοῦντες προσωπικὰ πιά, νὰ πράξουν
ὁ,τιδήποτε...
Στὸ Β΄ Μακαβαίων ἀναφέρεται " Ὑπὲρ νεκρῶν προσεύχεσθε " (12,44)
Η
Ἱερὰ Παράδοση πού οἱ Προτεσταντικὲς ὁμολογίες ἀπορρίπτουν, (δεχόμενοι
μόνο τὴν Ἁγία Γραφή), εἶναι ὀ ἄγραφος νόμος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀκόμη
καὶ τὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης μέχρις ὅτου καταγραφοῦν ἀπὸ τοὺς
τέσσαρες Εὐαγγελιστὲς ἦσαν κι΄ αὐτὰ προφορικὴ Παράδοση.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει " Καθὼς παρέδωκα ὑμῖν τὰς παραδόσεις κατέχετε " (Α΄Κορινθ.11,2), καὶ ἀλλοῦ γράφει,
" Ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἂς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δὶ΄ ἐπιστολῆς ἡμῶν " (Β΄Θεσαλον.2,15).
7 ) Ἀρνοῦνται, τὴν Παρθενία, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀειπαρθενία,( μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ), ἀλλὰ καὶ ἁγνότητα τῆς Θεοτόκου.
Θεωροῦν
τὴν Παναγία μας, σὰν «μία καλὴ γυναίκα», πού ἔκανε ὅμως καὶ ἄλλα
παιδιά,( ἐπειδὴ τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ὡς ἀδελφούς τοῦ Κυρίου, τὰ
παιδιὰ τοῦ χήρου Ἰωσήφ, ἀπὸ τὸν γάμο του πρίν.
Οἱ
ἰσχυρισμοὶ ὅμως αὐτοὶ εἶναι ἀνυπόστατοι, γιατί ἡ Μαριὰμ ἀναφέρεται ρητὰ
σὰν μνηστὴ τοῦ Ἰωσὴφ (Μάτθ.1,18 καὶ Λούκ.1,27. 2,5), καὶ παρθένος
(Λούκ.1,27).
Βλέπουμε
ἀκόμη τὸν σκανδαλισμὸ τοῦ Ἰωσὴφ σὰν ἀντελήφθη τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς
Μαριάμ, καὶ τὴν θέλησή του νὰ τὴν διώξει (μιὰ καὶ δὲν εἶχε μαζί της
τέτοια σχέση), ὡς ὅτου πληροφορεῖται ἀπὸ τὸν ἄγγελο τὸν ὑπερφυσικὸ τρόπο
συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ (Μάτθ.1, 18-20).
Ὅμως,
πέραν αὐτῶν, θὰ ἦταν ποτὲ δυνατόν, καὶ μὲ τὴν ἐλάχιστη ἀνθρώπινη
λογική, ἕνα πρόσωπο πού καθαγιάσθηκε μὲ τὴν γέννηση τοῦ ἐνανθρωπίσαντος
Υἱοῦ τοῦ Μεγάλου Θεοῦ, θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν νὰ ψάχνει γιὰ γαμπρὸ γιὰ νὰ
παντρευτεῖ κάποιον ἄνθρωπο, σὰν μία συνηθισμένη γυναικούλα τοῦ κόσμου,
πού σήμερα ξέρουμε, ἢ τῆς γειτονιᾶς πού ζοῦμε;
Ἂς μὴ εἴμαστε ἀφελεῖς, ὁπωσδήποτε ὄχι!
Ἀκόμη
καὶ στὴν ἀρχαία εἰδωλολατρικὴ ἐποχή, κάποια ξεχωριστὰ πρόσωπα
διατηροῦσαν τὴν ἁγνότητά τους... καὶ ἐδῶ, στὴν ζωντανή μας θρησκεία,
μετὰ ἀπὸ ἕνα τέτοιο μεγάλο θαῦμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, θὰ παντρευόταν ἡ
Παναγία μας;
8) Ἀρνοῦνται πέντε ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ
Προτεσταντικὲς ὁμολογίες, γενικά, ὅσα ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ δέχονται,
τὰ δέχονται σὰν ἁπλές, κοσμικὲς τελετὲς συμβολικοῦ, καὶ ὄχι ἁγιαστικοῦ
χαρακτήρα.
Δὲν
δέχονται τὴν ἱερωσύνη, τὴν Ἐξομολόγηση, τὴν Ἁγία Κοινωνία, τὸ Χρίσμα
καὶ τὴν ἐκ τούτου μετάδοση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου καὶ
Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τὸν Μοναχισμὸ κλπ , ξεχνώντας τὴν παράδοση χιλιάδων
ἐτῶν, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο μὲ τοὺς
χιλιάδες μοναχοὺς στὴν Αἴγυπτο, καθὼς καὶ ἄλλα πολλά, πού λόγω χώρου
δὲν μποροῦμε ἐδῶ νὰ μεταφέρουμε.
Στὸ
βιβλίο " Οἱ αἱρετικοὶ Προτεστάντες " τοῦ Μητροπολίτου Κορινθίας κ.
Παντελεήμονος, γίνεται μία συστηματικὴ καταχώρηση δοξασιῶν καὶ θέσεων
450 περίπου Προτεσταντικῶν ὁμάδων πού ὑπάρχουν σήμερα, καὶ μία
συστηματικὴ ἁγιογραφικὴ ἀναίρεση αὐτῶν τῶν δογματικῶν ἐκτροπῶν, βάσει
τῶν κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς ἀρχαίας ἑρμηνείας τους.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ
ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ...
"
Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ Ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα
τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" (Μάτθ.κὴ΄19).
Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα, μὲ ποιὸν τρόπο ἐβάπτιζαν οἱ Ἀπόστολοι, μιὰ καὶ τὰ Εὐαγγέλια δὲν τὸ διευκρινίζουν;
Ἀπάντηση
στὸ ἐρώτημα αὐτό, μᾶς δίνει ἡ Ἱερὰ Παράδοση μέσα ἀπὸ τὰ συγγράμματα τῶν
Ἀποστολικῶν Πατέρων καὶ μάλιστα μέσα ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη καὶ ἐπίσημη πράξη
τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της ἕως σήμερα.
Ἡ Ἁγία Γραφὴ μιλάει ἐπίσης περὶ ἐπιθέσεως χειρῶν (χειροτονία ἱερέων), περὶ ἀλείψεως δὶ΄ἐλαίου (εὐχέλαιον-χρίσμα), κλπ.
Τίθεται
ὅμως τό ἐρώτημα, πρακτικῶς, πῶς γίνονταν αὐτά; Καὶ ἂν ἡ Ἱερὰ Παράδοση
μᾶς πληροφορεῖ συμπληρωματικῶς γὶ΄ αὐτά, σὲ τί ἀντιφάσκει μὲ τὴν Ἁγία
Γραφή;
Ὅταν
ἀπορρίπτεται ἡ Παράδοση ὡς «μύθευμα καὶ ἐντάλματα ἀνθρώπων», καὶ τὸ
κύρος τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἀνύπαρκτο, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἀπὸ ποῦ ἔχουν οἱ
Προτεσταντικὲς ὁμολογίες τὴν πληροφορία ὅτι αὐτὰ τὰ βιβλία ποῦ κρατᾶνε
καὶ οἱ ἴδιοι στὰ χέρια τους, ὅτι εἶναι ἡ γνησία, ἀρχαία Καινὴ Διαθήκη;
Ἀσφαλῶς ἀπὸ τὴν ἀρχαία Χριστιανικὴ Παράδοση, τὴν ὁποίαν...ἀρνοῦνται.
Καὶ ἀκόμη.
Ἀπὸ ποῦ παρέλαβαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφή, μιλάει μόνο γιὰ ἀργία Σαββάτου;
Ἀσφαλῶς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση!
Καὶ τέλος, σὲ ποιὸ μέρος τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀναφέρεται ὅτι τὰ βιβλία τῆς εἶναι 27 (πού καὶ οἱ ἴδιοι παραδέχονται.)
Πουθενά!
Τὸ ἀναφέρει ὅμως ἡ Ἱερὰ Παράδοση, τὴν ὁποία δυστυχῶς, (ἐπιλεκτικά), τὴν ἔχουνε καταργήσει ...;
Παραθέσαμε,
αὐτὴ τὴν μικρὴ κατάθεση γιὰ τὶς Προτεσταντικὲς ὁμολογίες, μὲ τὴν ἐλπίδα
προβληματισμοῦ καὶ ἀναθεωρήσεως κάποιων θέσεων, πού μποροῦν νὰ φανοῦν
ἐπιζήμιες στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία μας ...;